Είδος: Heavy Psych/ Prog/ Pop/ Rock
Δισκογραφική: Clouds Hill
Ημ. Κυκλοφορίας: 16 Σεπτεμβρίου 2022
Η λαϊκή ρήση “κάλλιο αργά παρά ποτέ” είναι ιδανική για να υποδεχτούμε την είδηση για το καινούριο πόνημα των εκ Τέξας προερχόμενων The Mars Volta. Σίγουρα όπως έχουμε ξαναπεί πολλάκις στο παρελθόν η υπομονή είναι αρετή, όμως δέκα χρόνια αναμονής, δεν τα λες και λίγα. Έτσι για τους πιο φανατικούς φίλους του συγκροτήματος ταιριάζει περισσότερο το “κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα (χρόνια) και καρτέρι”.
Έπειτα από την κυκλοφορία του “Noctourniquet” και καθόλη την περίοδο του κενού στην οποία μας βύθισαν, αρκετή παραφιλολογία πυροδoτούσε κατά διαστήματα τη μεγάλη επιστροφή, χωρίς φυσικά κάποιο αποτέλεσμα με θετική έκβαση. Από τη μία η δημιουργία των Antemasque από τον Cedric Bixler- Zavala σε συνδυασμό με τις καλλιτεχνικές ευαισθησίες του Lopez στην προσωπική του δισκογραφία, από την άλλη η επαναδραστηριοποίηση των At The Drive In και η κυκλοφορία του δίσκου “Inter ali*a”, σε συνδυασμό με την επανέκδοση της δισκογραφίας τους σε ένα χορταστικό box set με τον τίτλο “La realidad de los sueños”, έβαζαν καύσιμη ύλη στη φωτιά και στον διακαή πόθο μιας καινούριας κυκλοφορίας.
Επειδή όμως ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για το απόλυτο comeback με τη βόμβα να σκάει. Το artistic duo των Bixler- Zavala και Omar Rodríguez-López μας χαρίζει με την αλά Ingmar Bergman έβδομη ομότιτλη καλλιτεχνική του σφραγίδα, προσάπτοντας έξτρα βαρύτητα και κάνοντας και ένα statement για το μέλλον της μπάντας που φαντάζει ευοίωνο, πολλά υποσχόμενο και αρκετά διαφορετικό από το σύνηθες παρελθόν τους.
Το διαφορετικό δεν είναι πάντα “κακό” και κάθε φορά παίζει σημαντικό ρόλο η οπτική που βλέπουμε τα πάντα. Και ο λόγος που το αναφέρουμε αυτό είναι γιατί ο νέος δίσκος επιδέχεται σαν επιθετικό προσδιορισμό τη λέξη “διαφορετικό” ως προς όλους τους τομείς που περιγράφουμε ένα άλμπουμ και πάντα σε σύγκριση και με το παρελθόν. Η μπάντα δημιούργησε την πιο ώριμη και μεστή της κυκλοφορία, ασπαζόμενοι το τρίπτυχο (που έχει υιοθετήσει ο γράφων για τις μουσικές του αναζητήσεις και τα εικαστικά του ταξίδια) “αγάπη, φαντασία και πειραματισμό”. Σίγουρα σαν συγκρότημα θα χάσουν από τον πυρήνα τον σκληροπυρηνικών τους οπαδών, όμως είναι δεδομένο ότι θα κερδίσουν μια καινούρια μερίδα υποστηρικτών. Οπότε στην τελική θα είναι μια win-win συνθήκη, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι τις ζωντανές τους εμφανίσεις θα τις παρακολουθήσουν αμφότεροι και από τα δύο (και καλά) “στρατόπεδα”.
Για ακόμα μία φορά οι ιθύνοντες νόες παρουσιάζουν μία progressive rock δουλειά, όχι τόσο από άποψη συνθέσεων και ενορχηστρώσεων, αλλά ως προς το πώς αντιλαμβάνονται γενικότερα και ειδικότερα τα πράγματα γύρω από τον κόσμο και τη μουσική. Πάντα μέσα από μία ενναλακτική και προοδευτική ματιά, διαμέσου μιας ανοιχτόμυαλης προσέγγισης, απευθυνόμενοι κυρίως σε ανθρώπους χωρίς παρωπίδες στα αυτιά και με μυαλά “ανοιχτά σαν αλεξίπτωτα”. Όπως πετυχημένα έχει πει και ο Frank Zappa στο παρελθόν, διαφορετικά το μυαλό είναι άχρηστο και δεν δουλεύει.
Ο δίσκος είναι πληθωρικός καθώς απαρτίζεται από δεκατέσσερα κομμάτια, τα οποία μπορεί να μην δίνουν έμφαση σε φιλόδοξες και μεγαλεπήβολες συνθέσεις, με concept στίχους και με κύριο άξονα τη μουσική δεξιοτεχνία, για να χαρακτηριστούν κατά κάποιον άτυπο κανόνα Progressive. Όμως διάολε είναι προοδευτικός και με απλά λόγια, πολύ μπροστά από κάθε άποψη, και χωρίς να αναγάγουν τον εκτελεστικό μέρος σε ολυμπιακό άθλημα ικανοτήτων (αν και μπορούν με φυσική ευκολία), καθώς ένας πακτωλός ορμητικός χείμαρρος καθαρά ηχητικού πειραματισμού θα σε παρασύρει μέσα του.
Οι φωνητικές μελωδίες του Cedric Bixler- Zavala είναι πραγματικά άνω ποταμών. Αυξομειώνει την ένταση κατά βούληση, προσαρμόζεται σε κάθε τερτίπι του Lopez και διατηρεί μία κρυστάλλινη και αψεγάδιαστη χροιά, ενώ ανεβοκατεβαίνει τις κλίμακες σαν τις σκάλες του σπιτιού του, επιδεικνύοντας ένα μεγάλο εύρος έκτασης στις φωνητικές του χορδές. Ο έτερος Καπαδόκης, σε μία αντιστροφή της προσβλητικής έννοιας της έκφρασης, πιθανότατα επηρεασμένος από τις solo δουλειές του ανά τα χρόνια, εμφανίζεται σαν ένας μάγος της εξάχορδης, με το βιρτουόζικο κιθαριστικό του παίξιμο και τους ηχητικούς του πειραματισμούς σε κομμάτια όπως το “Black Condolences” να σε σαγηνεύει, σαν ενσαρκωμένος John Frusciante σε δίσκους όπως τα “Curtains” και “ The Empyrean”. H κιθάρα ξεχειλίζει από συναίσθημα που σε παρασύρει ώστε να συμφιλιωθείς και να δεχθείς την ευαίσθητή σου πλευρά κάνοντάς σε σκεπτόμενο και πιθανότατα καλύτερο άνθρωπο.
Η μουσική του δίσκου αγγίζει τα όρια του maistream (όποια και να είναι αυτά) χωρίς να είναι απαραίτητα μεμπτό και θα έχει απήχηση σε ευρεία ακροατήρια, χωρίς να ξεχωρίζει ιδιώματα και υποϊδιώματα. Ο ήχος είναι φιλικά προσκείμενος σε Alternative, Pop, Rock, Electro, Synth μουσικό κοινό και όχι μόνο. Jungle και Tribal αυτοσχεδιασμοί συνδυάζονται άψογα με το Latin background και ταπεραμέντο του συγκροτήματος, με τον γράφων να έχει κατά νου συγκροτήματα όπως οι Los Espiritus.
Οι Mars Volta με χαμαιλεόντιους χειρισμούς επαναπροσδιορίζονται και μας συστήνονται από την αρχή τόσο σκληροί και μαλακοί, αλλά και prog ταυτόχρονα όπως οι Queen, οι Beatles, ο Bruno Mars, οι Zombi, και πολλοί άλλοι. Και για αυτό έχει σημασία η ομώνυμη ονοματοδοσία του νέου δίσκου, επειδή είναι ένα καινούριο ξεκίνημα και για αυτούς και για εμάς. Ένα ηχητικό κατευόδιο προς νέους ανεξερεύνητους ηχητικούς ορίζοντες.
Κάθε ακρόαση του άλμπουμ είναι και μία νέα ανακάλυψη, άλλοτε μικρότερη και προφανή και άλλοτε μεγαλύτερη και δυσδιάκριτη. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο αλλοπρόσαλλη είναι η ακόλουθη παραδοχή αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο, σε κάποιο παράλληλο σύμπαν στο “Vigil” και στο “The requisition” υπάρχουν ομοιότητες με το “Anchor” και “You’re No Different” από Cave In και Ozzy αντίστοιχα.
Αν σας έχει διεγείρει το άρθρο την περιέργεια τότε πέτυχε το σκοπό του.
Οι Mars Volta αποτάσσονται την παρανοϊκή τους 70s fusion πλευρά, όπως και τα Post-Hardcore κατάλοιπα των At The Drive In, και διατηρούν την τρέλα τους για τη μουσική ως σαν άλλοι νεανίες, παρότι διανύουν την τρίτη δεκαετία σαν συγκρότημα με πατημένα τα σαράντα εφτά χρόνια για αμφότερους τον Zavala και τον Lopez. Για ακόμη μία φορά, ρισκάρουν με την πιθανότητα να “αμαυρώσουν” την εικόνα τους ξεπερνώντας τον εαυτό τους, ενόσω βαδίζουν σε ένα μελαγχολικό μονοπάτι χωρίς να χαρακτηρίζονται υποτονικοί και κατατονικοί. Ανταυτού στα πλαίσια της συναισθησίας ακούγονται πολύχρωμοι με τα LGBTQI χρώματα του ουράνιου τόξου να κυματίζουν περήφανα και αισιόδοξοι για το μέλλον.
Εν κατακλείδι για τον γράφων ο δίσκος παίρνει θετικό πρόσημο και περνάει στην επόμενη φάση, όμως όπως είχε πει κάποτε και ο αείμνηστος Τζιμάκος “Να μην τους το πούμε, διαφορετικά θα το πάρουν πάνω τους και δεν θα βελτιώνονται”.
Facebook: https://www.facebook.com/TheMarsVolta
Bandcamp: https://themarsvoltaofficial.bandcamp.com/
421 
