Τα δελτία τύπου έχουν πάντα την τάση να συστήνουν με διθυραμβικά σχόλια νέες δισκογραφικές δουλειές και δη, νεοσύστατων σχημάτων, για ευνόητους βεβαίως λόγους.
Οι LIGHT & SHADE δεν αποτέλεσαν την εξαίρεση μιας και χαρακτηρίστηκαν ως ένα super-group νέων μουσικών, οι οποίοι έχουν στο παλμαρέ τους εξαιρετικές συνεργασίες με μεγάλα ονόματα του symphonic, gothic και progressive metal (Nightwish, Dream Theater, Amaranthe, Sonata Arctica κλπ).
Πόσο απέχει η πραγματικότητα από την παραπάνω περιγραφή; Αιώνες! Μαύρους κι άραχνους (για να είμαστε εντός κλίματος). Μια ακρόαση είναι αρκετή για να πείσει ακόμα και τον πλέον φανατικό του είδους ότι η διεθνής αυτή σύμπραξη μουσικών που προσπαθεί να συγκεράσει κάτω από το symphonic metal των Nightwish, στοιχεία progressive, metalcore, gothic και death, είναι ο θησαυρός που αποδεικνύεται εύκολα άνθρακας.
Ο ήχος τους αποπνέει αναμφισβήτητα στοιχεία τεχνικής, μουσικής παιδείας, ταλέντου, αλλά και παραστάσεων απόρροια της ενασχόλησης των μελών με πολλά είδη metal στην έως τώρα πορεία τους. Παρόλαυτά ως συνολικό αποτέλεσμα, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως ένα κακό κολάζ των μουσικών επιρροών τους με λίγες φωτεινές στιγμές: Το “You Are”, που αποτελεί μια ευφάνταστη metal μεσαιωνική μελωδία, με παραδόξως λίγες υπερβολές από την Adrienne Cowan (θα αναφερθούμε αργότερα), το ομότιτλο progressive power metal track “The Essence Of Everything” κι ίσως το πιο λυρικό – ακουστικό “Lionheart”.
Το κυριότερο αρνητικό της υπόθεσης, που επισκιάζει σε μεγάλο βαθμό τα όποια θετικά στοιχεία του σχήματος και δεν αναδεικνύει τις αρετές του (όπως η εξαιρετική κιθαριστική τεχνική του Marco Pastorino) είναι τα φωνητικά της Adrienne Cowan (που μας παρουσιάζεται ως ένα σούπερ ταλέντο της εν λόγω σκηνής). Αρκετές επιτηδευμένες φωνητικές υπερβολές, παράταιρα ουρλιαχτά και τσιρίδες, αμέτρητες κορώνες που σκοπίμως έχουν εισχωρήσεις στο concept, συνθέτουν ένα τοπίο που η μουσική περνά σε δεύτερη μοίρα. Ενώ στις χαμηλές και πιο μελωδικές της νότες, διακρίνουμε στοιχεία ενός ατόφιου ταλέντου, η εικόνα αυτή αλλάζει άρδην μετατρέποντας την ακρόαση κουραστική και αποκρουστική χρησιμοποιώντας ακραία τις φωνητικές της χορδές. Στα αξιοσημείωτα της υπόθεσης είναι ότι τα death vocals, που ανήκουν παραδόξως στη εν λόγω τραγουδίστρια, μόνο άσχημα δεν είναι, αντίθετα τα θεωρώ αρκετά ξεχωριστά (διαπίστωσα ότι ανήκουν στην Cowan μετά την τρίτη ακρόαση – ναι άντεξα τόσο!).
Οι “Light and Shade” μου θυμίζουν καταστάσεις, που μερικοί φίλοι βάζουν κάτω τα πτυχία τους και τις δεξιότητες τους και συμφωνούν ότι: “Αφού είμαστε τόσο καλοί, ο καθένας στον τομέα του, δε σκαρώνουμε μια μπίζνα παρέα;”, κι ως είθισται το εγχείρημα δεν ευδοκιμεί. Το “The Essence Of Everything”, όσο πομπώδης κι αν φαντάζει ο τίτλος του, δεν τον δικαιολογεί σε καμία περίπτωση, αφού στερείται ουσίας, έμπνευσης και χημείας των μελών.
Έχω μεγάλη περιέργεια να δω την αποδοχή που τους επιφυλάσσει το κοινό (ώστε να διαπιστώσω αν υπάρχει σωτηρία σ’ αυτό τον κόσμο ή όχι), αλλά και το μέλλον τους (αν έχουν).
517 
