Είδος: atmospheric, electronic, progressive, post rock/metal
Εταιρεία: Pelagic Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 18 Μαρτίου 2022
Πριν κάποιες εβδομάδες είχα την τιμή και τύχη να έρθω σε επαφή με μία μπάντα που δεν είχα ξανακούσει, ούτε είχα ιδέα για την ύπαρξή της. Έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στην Pelagic Records για τους καλλιτέχνες που επιλέγει να εντάξει στην οικογένειά της, όταν είδα πως οι Playgrounded ανήκουν (πλέον) εκεί, έσπευσα κατευθείαν να ακούσω.
Οι Playgrounded μου συστήθηκαν λοιπόν με το “The Death of Death”, το πρώτο single που κυκλοφόρησε από τον καινούριο, ομώνυμό τους δίσκο. Και σαν αρκετά μεγάλο sucker για πολυδιάστατα, ατμοσφαιρικά layers στη μουσική, από την αρχή έπιασα τον εαυτό μου να ακούω με προσοχή και στο repeat. Οι Playgrounded είναι αυτή η μπάντα που σε βγάζουν τελείως από τα νερά σου ως προς τον τρόπο με τον οποίο έχεις συνηθίσει να ακούς και να “αξιολογείς”, βάζοντάς σε παράλληλα σε μία διαδικασία όπου αναθεωρείς και για τον ίδιο τον τρόπο που ακούς μουσική.
Τι εννοώ; Εννοώ ότι ο προοδευτικός τους ήχος ξεφεύγει κατά ένα μεγάλο ποσοστό από τις τυπικές φόρμες στις οποίες επαφίονται και βρίσκουν σιγουριά πολλοί καλλιτέχνες. Ένας ήχος κρύσταλλο, με πολύ απλωμένες σεκάνς, με συνθέσεις από τις οποίες καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει τόσο η ανάγκη να αναπαραχθεί η δομή κουπλέ-ρεφραίν-κουπλέ-ρεφραίν-γέφυρα-ρεφραίν, αλλά περισσότερο οι ήχοι που θα γεννηθούν τη στιγμή που ακούς αυτό που ακούς και θα σε οδηγήσουν έπειτα σε κάτι διαφορετικό.
Οι Playgrounded από την αρχή της μουσικής τους πορείας ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν, κάτι το οποίο φαίνεται στις εξαιρετικές προηγούμενες δουλειές τους “Athens” και “In Time With Gravity”. Ακούγοντας, ωστόσο, το “The Death of Death” ήταν πλέον κραυγαλέο ότι η μπάντα έχει ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό, έχει εξελιχθεί και ωριμάσει καλλιτεχνικά και δημιουργικά, “σφραγίζοντας” πλέον την ταυτότητά της. Οι ισορροπίες ανάμεσα στα ηλεκτρονικά και πιο metal στοιχεία είναι τόσο υπολογισμένες όσο χρειάζεται για να μη βαρεθείς και παράλληλα να μπερδευτείς. Οι “απλωμένες” συνθέσεις είναι τόσο γεμάτες λεπτομέρεια, δημιουργώντας έναν πολύπλοκο μινιμαλισμό, που ίσως για να κάτσει καλά στα αυτιά σου, να χρειαστούν 2-3 ακροάσεις, με κάθε επόμενη ακρόαση να γίνεται όλο και καλύτερη.
Ο δίσκος μπαίνει δυναμικά με το “The Swan”, ένα κομμάτι που ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα σου τραβάει την προσοχή, πηγαίνοντάς σε από κιθαριστικά ξεσπάσματα σε ατμοσφαιρικές post μελωδίες. Τα φωνητικά συμβαδίζουν πιστά με τη μουσική, ακολουθώντας και βιώνοντας παράλληλα τις εκρήξεις της, ενώ δε μπορώ να αγνοήσω τις πιο djent διαθέσεις της κιθάρας, που δίνουν έναν μοναδικό χαρακτήρα στο όλο σύνολο. Η μαγεία αυτού του κομματιού είναι ότι, κατά τη διάρκεια ακρόασής του, σε κάνει να νιώθεις πως κάπου θα καταλήξει, χωρίς να μπορείς έστω και λίγο να μαντέψεις. Χτίζει μία ένταση, ενώ παράλληλα αποδομείται το ίδιο το κομμάτι μέσα από αυτήν, γεννώντας καινούριες μελωδίες. Νιώθω όμως πολύ έντονα, ότι όλο το κομμάτι είχε σκοπό να καταλήξει εδώ, τόσο μουσικά όσο και νοηματικά:
“We are
No strings attached
We are…”
Με ένα πολύ ωραίο fade out, έρχεται το “Rituals”, ένα κομμάτι που στην αρχή φαντάζει πιο flat ως προς τις αυξομειώσεις της έντασής του, μόνο για να στο γυρίσει τούμπα εκεί που δεν το περιμένεις. Παράλληλα, η μαεστρία του Ορέστη Ζαφειρίου στον electronic χαρακτήρα του ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά, ενώ σου “τρυπάει” τα αυτιά.
Με τη σειρά του, το “Rituals” παραχωρεί τη θέση του στο “The Death of Death”. Το single που κυκλοφόρησε πριν το δίσκο, συνοδευόμενο από ένα βίντεο κλιπ – ή, σε αυτήν την περίπτωση συνοδευόταν το βίντεο κλιπ από το κομμάτι – ακραίας αισθητικής, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Αναγνώστου (Mare Nostrum) που έχω και τη χαρά να έχω καθηγητή. Ο Αναγνώστου, βέβαια, δεν σκηνοθέτησε απλώς το βίντεο κλιπ, αλλά συνέβαλε κατά κάποιον τρόπο και στην ίδια τη δημιουργία του κομματιού. Πρόκειται δηλαδή ξεκάθαρα για ένα από αυτά τα ωραία καλλιτεχνικά μπλεξίματα που καταλήγουν σε πολύ ωραίες δημιουργίες. Η αισθητική του βίντεο κλιπ με τις over the top έντονες αντιθέσεις της, εμπνεύστηκαν από το στίχο του τραγουδιού και ενσαρκώθηκαν σε ένα σύνολο κινούμενων ασπρόμαυρων εικόνων που σου κόβουν την ανάσα, από τον Διευθυντή Φωτογραφίας Γιάννη Καραμπάτσο. Όσο για το ίδιο το κομμάτι, δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα αποτέλεσμα εξονυχιστικής μουσικής μελέτης που δίνει βάση στη λεπτομέρεια, έχοντας βρει τη χρυσή τομή ανάμεσα στην πολυπλοκότητα και την υπερβολή. Ατμοσφαιρικό, βαθύ, κινηματογραφικό, με συγκλονιστικά μελωδικά σημεία. Εάν είσαι άτομο που εκτιμάς την κιθάρα σου βαριά και ασήκωτη, σίγουρα θα βρεις ενδιαφέρον όχι μόνο εδώ, αλλά σε όλον το δίσκο. Επειδή όμως πάλι αρχίζω και φλυαρώ (άντε καλέ), ας συνεχίσω παρακάτω γιατί αλλιώς θα γράψω ένα άρθρο μόνο για το “Death of Death” (το τραγούδι), ε και κάπως παραπάει.
Με ένα white noise λοιπόν, γίνεται η μετάβαση στο “Tomorrow’s Rainbow”, ένα τραγούδι με ένα ιδιοφυές χτίσιμο, όπου από πιο ατμοσφαιρικό/μελωδικό, αργά και σταθερά χτίζει ένα climax, καταλήγοντας σε ένα υπέροχο ξέσπασμα. Τα φωνητικά με τα μουσικά όργανα είναι ένα και ντύνονται από electronic & synth στοιχεία που το κορυφώνουν.
On to the next one. “A Road Out of the Flood”, προτελευταίο κομμάτι του δίσκου, που ακολουθεί πιστά στη δομή του τα προηγούμενα, τηρώντας μία συνέπεια, αλλά παράλληλα έχοντας τελείως δικό του χαρακτήρα. Μία ατμόσφαιρα πιο “spooky”, στην οποία τα όργανα δίνουν πλήρως το χώρο να οργιάσει, μέχρι το σημείο όπου το κομμάτι θα γυρίσει 180 μοίρες, αλλάζοντας πλήρως τον ήχο του, μόνο για να ξαναγυρίσει αργότερα, αφήνοντάς σε με κατεβασμένα σαγόνια.
Η υπέροχη εμπειρία αυτού του δίσκου τελειώνει με το “Our Fire”, το οποίο σκάει με κιθάρα και μπάσο τόσο βαριά που νιώθεις την καρδιά σου να πέφτει στο στομάχι σου. Μέχρι και οι Gojira θα ζήλευαν. Μουσικά, στιχουργικά και νοηματικά ήταν το κατάλληλο κομμάτι για κλείσιμο, αφού οι Playgrounded ήθελα να μας αφήσουν με σκέψεις και μία βουτιά στα βάθη του εσωτερικού.
Το “The Death of Death” είναι ένας δίσκος που χαίρομαι που ακούω το 2022. Θαυμάζω τη σύνθεσή του, πραγματικά, γιατί καταλαβαίνω πως έχει πέσει τόση δουλειά και μελέτη για τη δημιουργία του και κάπως νιώθω ότι από όσων τα χέρια πέρασε (παραγωγή, mixing, mastering) το χειρίστηκαν ανάλογα, φροντίζοντας να δώσουν την αναλογη έμφαση και να αποδώσουν τα potential του δίσκου στο 100% τους.
Οι Playgrounded έχουν έναν μοναδικό, σύγχρονο ήχο, όπου στο “The Death of Death” σίγουρα οργίασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Είναι μία μπάντα που όχι απλά αξίζει να βρίσκεται στην Pelagic Records, αλλά δε μπορώ να φανταστώ κάποια άλλη δισκογραφική στην οποία να κουμπώνει τόσο. Για άλλη μία φορά ο Staps (The Ocean), ήξερε τι έκανε και πιστεύω δε θα απογοητευτεί από την επιλογή του, ούτε εκείνος, ούτε κι εμείς.
Official Site: playgrounded.net
Facebook: https://www.facebook.com/playgrounded
Instagram: https://www.instagram.com/playgroundedofficial/
Bandcamp: https://playgrounded.bandcamp.com/
Spotify: https://open.spotify.com/artist/3lwNE9l3OEKAEP01O15Jis
796 
