Είδος: Atmospheric doom-death metal
Δισκογραφική: Personal Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 3 Δεκεμβρίου 2021
Πριν επτά χρόνια, ένα ατμοσφαιρικότατο doom-death «χαστούκι» έσκασε στα διψασμένα για μελαγχολία και θλίψη μάγουλά μας, με το ντεμπούτο album των Clouds.
Ένα σχήμα που γεννήθηκε από μια ιστορία θλίψης και απώλειας και που μοιράστηκε μαζί μας, σαν παλιός καλός φίλος σε μια άσχημη στιγμή και που τίμια κάτσαμε και ακούσαμε, αγκαλιάσαμε και στηρίξαμε.
Ο εγκέφαλος πίσω από τα Σύννεφα, Daniel Neagoe, έχει καταφέρει έκτοτε να διατηρήσει αυτούσια την αίσθηση εκείνη, σε όλες τις κυκλοφορίες της μπάντας του μέχρι σήμερα και σχεδόν κάθε χρόνο να μας θυμίζει την ιστορία του, μια που οι Clouds παρά τις αλλαγές των υπόλοιπων μελών τους δεν έχασαν ποτέ την ταυτότητα του ήχου τους και είχαν γεμάτο πρόγραμμα μέχρι σήμερα, με πέντε full-length albums, ένα ΕΡ, μια ακουστική συλλογή, καθώς και περιοδείες που λίγο πριν την έναρξη της πανδημίας, πέρασαν και από τα μέρη μας (The Room Of Doom Fest II) και μάλιστα σε μια δύσκολη στιγμή για τον Daniel, την οποία επίσης μοιράστηκε μαζί μας προσωπικά και ανοιχτά.
Όσο δύσκολο και βαρύ να ακούγεται αυτό, είναι τελικά γεγονός πως η μουσική των Clouds τρέφεται από την ανθρώπινη απώλεια και τον αβάσταχτο πόνο, από την πρώτη νότα του κορυφαίου πρώτου album “Doliu” μέχρι και τον επίλογο της νέας, έκτης δουλειάς τους “Despărțire”.
Μουσικά, το νέο album (που κυκλοφόρησε στις 14 Οκτωβρίου στο Bandcamp της μπάντας αλλά θα έχει φυσική υπόσταση σε CD με bonus track από την Personal Records στις 3 Δεκεμβρίου) ταξιδεύει στα ίδια πελάγη απόγνωσης με τα προηγούμενα: ατμοσφαιρικό doom-death με πλήκτρα και βιολί, τα καθαρά φωνητικά όσο και τα growls του Daniel και τους αργόσυρτους ρυθμούς που μερικές φορές, φλερτάρουν με το funeral doom αλλά και με την ατμόσφαιρα κινηματογραφικού soundtrack.
Αυτό που με έκανε να απολαύσω το “Despărțire” περισσότερο από τα προηγούμενα τρία albums, είναι τα πλήκτρα και το φλάουτο που μου έφεραν στο νου το αριστουργηματικό, δεύτερό τους “Departe”, ένα album που του είχα αποδώσει τον ορισμό “Morricone-Doom Metal”, ακριβώς λόγω αυτής της κινηματογραφικής ατμόσφαιρας.
Στις όμορφες εκπλήξεις της νέας κατάθεσης του Daniel και της παρέας του, είναι οι guest εμφανίσεις του Aaron Stainthorpe (τί ποιος είναι ο Aaron Stainthorpe; Τολμάς να ρωτάς;) και του Mick Moss (Mr. Antimatter himself) στα φωνητικά δύο τραγουδιών αντίστοιχα: το “In Both Our Worlds The Pain Is Real” που τραγουδά ο Aaron είναι ένα εκ των τριών που ξεχώρισα με την πρώτη ακρόαση (το δεύτερο είναι το τραγούδι που κλείνει το album, “See The Sky With Blind Eyes” και το τρίτο είναι το εναρκτήριο “Deepen This Wound”), ενώ ο Mick κάνει ομορφότερο το “This Heart, A Coffin”, όσο μπορεί δηλαδή, γιατί το τραγούδι δεν προσφέρει κάτι περισσότερο στην δισκογραφία της μπάντας και ορισμένες φορές «χαντακώνει» και τον καλεσμένο του, στα δέκα λεπτά διάρκειάς του.
Τα Σύννεφα έχουν έναν δικό τους, χαρακτηριστικό ήχο στο ιδίωμα που υπηρετούν και αυτό τους τιμά. Αν και ποτέ δεν έπιασαν το momentum των πρώτων δύο albums τους, κυκλοφορούν αξιοπρεπέστατη μουσική και το “Despărțire” δεν απογοητεύει τους “die-hard” fans, ενώ από την άλλη μπορεί να «τραβήξει το αυτί» κάποιου που δεν τους έχει ξανακούσει, για να τους ψάξει περισσότερο.
Εμένα προσωπικά μου κράτησε μια γλυκιά, μελαγχολική συντροφιά για μια ώρα σε ένα συννεφιασμένο απόγευμα Κυριακής και ενώ δεν νομίζω πως το repeat θα φλερτάρει μαζί του, σίγουρα μου δημιούργησε την ανάγκη να ανατρέξω στα πρώτα δύο albums με την δύναμη της μνήμης και της νοσταλγίας.
Facebook: www.facebook.com/CloudsBandOfficial
1144 
