Τίποτα δεν μένει κρυφό σε αυτή τη ζωή. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η αλήθεια βγαίνει στο προσκήνιο και βρίσκει το φως της δημοσιότητας όσα χρόνια και αν περάσουν με τον “πέλεκυ” της δικαιοσύνης να είναι αμείλικτος.
Ακόμα και αν περάσουν 55 ολόκληρα χρόνια, όπως στην περίπτωση των Jazz Sabbath.
“Η ιστορία ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 60, όπου οι ανερχόμενοι τότε Jazz Sabbath βρισκόταν στην πρώτη γραμμή του Jazz κινήματος έχοντας ηχογραφήσει δύο δίσκους οι οποίοι έμελλε να μείνουν ακυκλοφόρητοι μέχρι σήμερα. Κάποιες κακοτοπιές που αφορούσαν νομικές διαφορές με ένα session μέλος για την ηχογράφηση του δεύτερου δίσκου άφησαν την κυκλοφορία στο πάγο, ενώ το χειρότερο ήταν η καρδιακή προσβολή που υπέστη ο ηγέτης τους Milton Keanes καθώς έβαλε φρένο σε όλα τους τα σχέδια.
Όταν μετά από καιρό ο Milton βγήκε από το νοσοκομείο ανακάλυψε ότι ένα άλλο συγκρότημα από το Birmingham είχε κλέψει κατά το ήμισυ το όνομα της μπάντας και το χειρότερο είχε κυκλοφορήσει του δύο δίσκους με Metal εκδοχές των κομματιών του. Ανήμπορος να αποδείξει την κυριότητα της μουσικής του, χωρίς φυσικές αποδείξεις (με τον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής να βρίσκεται στη φυλακή, αλλά και οποιαδήποτε απόδειξη να καταστραφεί ολοσχερώς από μία πυρκαγιά στην αποθήκη της δισκογραφικής), τα τρία μέλη των Jazz Sabbath αποφάσισαν να χωρίσουν τους δρόμους τους.
Όλα αυτά μέχρι πρόσφατα όμως, διότι η ανακάλυψη των master tapes του ντεμπούτου άλμπουμ το 2019 άλλαξε τα πάντα. Με την αποκάλυψη της κλοπής από το συγκρότημα από το Μπέρμιγχαμ, οι Jazz Sabbath επανενώθηκαν και τελικά ολοκλήρωσαν την ηχογράφηση του δεύτερου άλμπουμ τους.
Μπορούν τώρα να παρουσιάσουν τα τραγούδια τους στην αρχική τους μορφή, αποδεικνύοντας ότι το συγκρότημα των Black Sabbath που λατρεύεται από εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα άλλο παρά τσαρλατάνοι, που κλέβουν τη μουσική από μια κλινήρη, νοσηλευόμενη ιδιοφυΐα”.
Το προηγούμενο κείμενο δεν είναι τίποτα παρά προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις, παρά αποτελεί μία υπέροχη και φανταστική ιστορία, που θα ταίριαζε να είναι ταινία χολιγουντιανής παραγωγής, και που ο Adam Wakeman (υποδυόμενος τον ρόλο του Milton Keanes) σκαρφίστηκε κατά την τελευταία περιοδεία με τους Black Sabbath το 2013, όταν και βρισκόταν για ποτό με κάποιον φίλο του και στην επιστροφή τους στο ξενοδοχείο, έκατσε στο άδειο πιάνο με ένα ακόμη ποτό και άρχισε να παίζει αυτοσχέδιες τζαζ εκδοχές του σετ, δίνοντας σιγά σιγά σάρκα και οστά στο όραμα που είχε σκαρφιστεί και που στο τέλος άφησε πολλούς ανθρώπους μπερδεμένους.
Για να ενισχύσει την δική του ιδέα κινηματογράφησε και ένα ντοκιμαντερ στο οποίο μιλάνε γνωστοί μουσικοί και διασημότητες για τους διάττοντες αστέρες Jazz Sabbath, επιστρατεύοντας τον ηθοποιό Robert Powell (ναι αυτόν από το αριστούργημα του Franco Zeffirelli που υποδύθηκε τον Ιησού από την Ναζαρετ) στο ρόλο του δημοσιογράφου.
Ξετυλίγοντας τον πραγματικό μουσικό μίτο των Jazz Sabbath και ενόψει της αναμενόμενης εμφάνισης τους στο Gazarte Live Stage στις 22/12 (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ), κάνουμε μία αναφορά ρίχνοντας λίγο φως στο μουσικό γίγνεσθαι του ιθύνοντα νου Adam Wakeman και των δεκάδων project του.
Γεννημένος στην Αγγλία στις 11 Μαρτίου του 74′, ήταν το νεότερο μέλος μιας κατά βάση μουσικής οικογένειας. Η φήμη του προηγείται καθώς το όνομα που φέρει έχει βαρύ φορτίο, όπως βαριά και ασήκωτη είναι και η μουσική κληρονομιά που τον ακολουθεί. Βλέπεις ο μπαμπάς Rick Wakeman μεγαλούργησε με τους Yes από τη δεκαετία του 70′ (στο μεσοδιαστημα μεταξύ 1971-2004) και είναι μέλος του Progressive Hall of Fame, με το AllMusic να τον περιγράφει ως: “classically trained keyboardist extraordinaire who plied his trade with Yes and developed his own brand of live spectacular in a solo act.”
Το μήλο ως γνωστόν θα πέσει κάτω από τη μηλιά, μόνο που εδώ το έκπτωτο μήλο θα δημιουργήσει το δικό του μουσικό μποστάνι, τα ηχητικά προϊόντα του οποίου απολαμβάνουμε με την κάθε ακρόαση.
Τωρινός πληκτράς εκτελώντας και χρέη ρυθμικού κιθαρίστα στην μπάντα του Ozzy Osbourne, ενώ όπως προαναφέραμε είχε υπάρξει και session μέλος των Black Sabbath. Επιπρόσθετα έχει συνεργαστεί με τον Damien Wilson (Ex-Threshold) δημιουργώντας τους Headspace, και με καλλιτέχνες όπως Annie Lennox, Travis, the Company of Snakes, Strawbs, Will Young, Victoria Beckham, Atomic Kitten και Martin Barre.
Ειδική μνεία αξίζουν οι συνεργατικές δουλειές με τον μέντορα και πατέρα του Rick Wakeman υπό την αιγίδα Wakeman with Wakeman, ενώ ο ίδιος έχει κυκλοφορήσει και πέντε solo δισκογραφικές δουλειές.
Παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει ένα μακρύ κατάλογο με συνεργατικές και μη δισκογραφικές δουλειές στις οποίες ξεδιπλώνει το πολυποίκιλο και πολύπλευρο ταλέντο του και για το λόγο αυτό επιλέγουμε 6 σημεία αναφοράς αντί για 666 που θα μπορούσε κάλλιστα.
Το project που δημιούργησαν από κοινού με τον Damian Wilson (Ex-Threshold) και αριθμεί ένα EP και δύο δίσκους, αμφιταλαντευόμενοι μεταξύ Progressive Metal και Progressive Rock, ενώ πλαισιώνονται και από εκλεκτούς μουσικούς για την υλοποίηση του οράματος τους.
Το “A Handful of Memories” είναι ένας εκπληκτικός δίσκος που ξεχειλίζει από συναίσθημα. Αντικατοπτρίζει ηχητικά τις εμπειρίες του Adam όσον αφορά την οικογένεια του, τις περιοδείες του, τους φίλους του, σε ορισμένα μέρη του κόσμου που του κρατούν ιδιαίτερες αναμνήσεις, με σημείο αναφοράς το πιάνο του και τις αισθηματικές του μελωδίες.
Στο δίσκο διασκευών μπαίνει στα παπούτσια του πατέρα του ή καλύτερα στα πλήκτρα του αποτίοντας έναν ελάχιστο φόρο τιμής και διαιωνίζοντας την μουσική του κληρονομιά με την δική του σφραγίδα για τις μελλοντικές γενεές οπαδών και μουσικών.
Για τον Γερό-Ozzy μπορούμε να πούμε πάρα πολλά και να του προσάψουμε άλλα τόσα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι του αναγνωρίζουμε την ικανότητα να διαλέγει ταλαντούχους μουσικούς για να τον πλαισιώνουν και να πραγματοποιούν το μουσικό του όραμα κάθε φορά. Όπως συνέβει και με τον δίσκο Scream επιστρατεύοντας τους Kevin Churko, Gus G, Tommy Clufetos, Rob “Blasko” Nicholson και το Adam Wakeman προφανώς.
Εδώ γινόμαστε μάρτυρες του ιδανικού parenting όπως θα έπρεπε να υφίσταται. Μία σύμπραξη μεταξύ πατέρα και υιού με τα λόγια να είναι περιττά και το οπτικοακουστικό να μιλάει από μόνο του.
https://www.youtube.com/watch?feature=shared&v=s6qncWKCB9o
Το “The End” EP προοριζόταν να προωθηθεί μόνο στις ημερομηνίες της περιοδείας και αποτελεί την τελευταία ηχογράφηση του συγκροτήματος. Το πρώτο μισό του άλμπουμ περιλαμβάνει leftover κομμάτια από τα session της ηχογράφησης του “13” άλμπουμ, ενώ το δεύτερο μισό είναι ζωντανά ηχογραφημένα κομμάτια από την περιοδεία μεταξύ 2013 και 2014 σε Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Καναδά με τον Adam να καταθέτει τα διαπιστευτήρια του.
Στις 22/12 με την ευγενική χορηγία της Made of Stone Records, o Adam (βάζοντας μπροστά το άβαταρ του Milton Keanes) σε μία μοναδική σύμπραξη με τους Dylan Howe (επίσης υιό του Steve Howe από τους Yes) και του jazz γυρολόγου Jack Tustin, υποδύονται τους Jazz Sabbath προσπαθώντας να αποκαταστήσουν την τάξη των πραγμάτων, την φήμη τους και να δώσουν μία ηχηρή απάντηση στο ερώτημα που ταλανίζει τους οπαδούς, για το αν οι Black Sabbath είναι τελικά μία Jazz μπάντα.
628 
