Πολλοί τους μάθαμε από τη περσινή τους παρουσία στο live των Therion. Εμείς οι πολλοί ψυλλιαζόμαστε ότι θυμόμαστε κι οι υπόλοιποι καταλαβαίνετε απ’ το γεγονός ότι άνοιξαν για μια απ’ τα σπουδαιότερες gothic progressive μπάντες στον χώρο.
Το τέταρτο album το Loch Vostok είναι ένα death progressive διαμαντάκι. Στο “Dystopium” υπάρχουν οι αψεγάδιαστες και διαχρονικές συνθέσεις άξιες να αναδείξουν το όνομα του δημιουργού τους εκεί που δεν έχει συμβεί ακόμα. Τα καθαρά φωνητικά “μιλάνε” άπταιστα Warrel Dane (Nevermore) και μάλιστα αυτό είναι ένα απ’ τα σημαντικότερα highlights του δίσκου. Αυτά και σε συνδυασμό με τη δύνη των κιθαριστικών οργασμών και το “Dystopium” έφυγε για ένα απ’ τα αγαπημένα albums του φετινού καλοκαιριού.
Καθώς προχωράμε στην ακρόαση ο δίσκος φαίνεται να σκοτεινιάζει όλο και περισσότερο μοιάζοντας να έχει έναν προκαθορισμένο προορισμό για τον οποίο σε προϊδεάζει το κάθε κομμάτι με τη σειρά του. Το κύριο χαρακτηριστικό που ποτέ δεν αφήνεται από τις μελωδίες του album είναι η ωριμότητα. Πέρα απ’ την επαγγελματικότητα το μόνο που λείπει απ’ αυτά τα παλικάρια είναι η αναγνώριση. Ο ήχος τους είναι εδώ.
Φτάνοντας και στο τελευταίο, ομότιτλο κομμάτι η όποια αμφιβολία έχει εξαφανιστεί τελείως. Μέχρι εδώ η ποιότητα δεν έχει σχηματίσει τη παραμικρή κοιλιά. Μόλις ακούσαμε έναν απ’ τους καλύτερους progressive death δίσκους του… έτους (;).
Α και κάτι τελευταίο: Το έβδομο κομμάτι του δίσκου, το “Viral Strain” μιμείται (εν μέρει) απίστευτα τους νεότερους Gojira χωρίς η ολότητα του δίσκου να έχει καμία σχέση με το… “The Way of All Flesh” ας πούμε.
ς
442 
