Ξεκινώντας δειλά και δίχως ουσιαστικό σχέδιο, η Smoke the Fuzz Gigs, έχει καταφέρει να εδραιωθεί στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, πραγματοποιώντας ένα σερί με πάνω από 20 πετυχημένες συναυλίες, σε μια δύσκολη και περίεργη εποχή για τους διοργανωτές. Και με την ανακοίνωση του Smoke the Fuzz Fest, είχα κάθε λόγο να επικοινωνήσω με το πρόσωπο πίσω από την εταιρεία, Ελίνα Κεμανίδη, για μια σύντομη κι (όπως αποδείχθηκε) απόλυτα κατατοπιστική κουβέντα.
Καλησπέρα Ελίνα… Παρότι πλέον η Smoke the Fuzz δεν είναι καθόλου άγνωστη στο χώρο, θα ήθελα να ξεκινήσουμε με δυο λόγια για το πώς ξεκίνησε η εταιρεία και τα πρώτα της βήματα…
Καλησπέρα, ευχαριστώ για την πρόσκληση και τη φιλοξενία, είναι μεγάλη μου χαρά. Λοιπόν… Την εταιρεία τη δημιούργησε η ίδια δύναμη που την κρατάει και ζωντανή αυτά τα χρόνια, η αγάπη και η στήριξη του κόσμου. Το πρώτο live (Μάιος 2013) αποφασίστηκε πάνω σε μεθύσι, χωρίς βλέψεις να συνεχιστεί επαγγελματικά αυτό με τη μορφή εταιρείας, το κλείσαμε με ένα φίλο ως πορωμένοι fans μιας μπάντας που θέλαμε απεγνωσμένα να δούμε στην Ελλάδα, τόσο απλά. Δεν είχα καν σκοπό να ξανακάνω live, ούτε φυσικά μου περνούσε από το μυαλό η διοργάνωση ως επάγγελμα. Το απίστευτο feedback του πρώτου εκείνου live, τόσο από τις μπάντες όσο και από τον κόσμο, αλλά και οι υπέροχες στιγμές που έζησα με τη μπάντα με έκαναν να νιώσω πως ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να κάνω. Άρχισα να δέχομαι και e-mails από μπάντες που ήθελαν να παίξουν Ελλάδα και μάλιστα μπάντες που αγαπώ πολύ… Οπότε είχε έρθει η ώρα να πάρω μια απόφαση.. Και την πήρα. Τα πρώτα μου live ήταν σε σχετικά μικρό χώρο (250 ατόμων) αλλά τον γέμισαν ασφυκτικά από την πρώτη στιγμή! Και μέσα σε μερικούς μήνες (Ιανουάριο 2014) ήρθε το πρώτο sold out ! Δε θα μπορούσα ποτέ να το φανταστώ όλο αυτό ! Νιώθω πολύ τυχερή και ευγνώμων για όλα αυτά. Μέσα από την καρδιά μου το λέω.
Τα συγκροτήματα που κλείνεις, τα προσεγγίζεις με βάση τη δημοτικότητά τους γενικά, ή με βάση το κοινό που ενδεχομένως μπορεί να έχουν στην Ελλάδα;
Το πρώτο μου κριτήριο, όσο “ερασιτεχνικό” κι αν φανεί ίσως αυτό, είναι να είναι μπάντες που αγαπώ εγώ. Έτσι ξεκίνησε η Smoke the Fuzz και έτσι έχω επιλέξει να παραμείνει. Από ‘κει και πέρα, σίγουρα παίζει ρόλο το κοινό που έχουν στην Ελλάδα, όχι όμως καθοριστικό. Δε φοβήθηκα ποτέ το ρίσκο. Η πορεία της Smoke the Fuzz κι οι επιλογές μου νομίζω πως το αποδεικνύουν αυτό. Πάντα έλεγα – και συνεχίζω να το λέω – πως η ουσιαστική επιτυχία ενός διοργανωτή είναι να κάνει γνωστές και να προωθήσει στο κοινό μπάντες που πρότινος δεν τύχαιναν μεγάλης αναγνώρισης κι απήχησης. Αυτή είναι μια πρόκληση που πάντα με ιντριγκάρει και ένα στοίχημα που ποτέ ως τώρα δεν έχω χάσει. Το ελληνικό κοινό είναι, κατά γενική ομολογία, από τα πιο ψαγμένα κοινά, ειδικά σε αυτή την σκηνή. Είναι πάντα έτοιμο να ακούσει κάτι καινούργιο, το απαιτεί. Κι αυτός νομίζω είναι ένας από τους λόγους που αγκάλιασε τη Smoke the Fuzz κυριολεκτικά από την πρώτη μέρα και συνεχίζει να τη στηρίζει σε κάθε προσπάθεια μέχρι και σήμερα.
Έχεις λάβει αρνητικές απαντήσεις, λόγω της υπάρχουσας κατάστασης στη χώρα;
Έχω εισπράξει δυσπιστία λόγω της υπάρχουσας κατάστασης. Αρνητικές απαντήσεις όμως όχι. Έχω μάθει πλέον να διαχειρίζομαι τέτοιες καταστάσεις. Νομίζω πως το βιογραφικό και το feedback της Smoke the Fuzz είναι πλέον σε μεγάλο βαθμό οι διαβεβαιώσεις, οι εγγυήσεις που χρειάζεται ένα agency, προκειμένου να με εμπιστευτεί. Παίζουν μεγάλο ρόλο στις “διαπραγματεύσεις”. Σε κάθε περίπτωση, η μοναδική δυσκολία είναι μέχρι να γίνει η πρώτη συνεργασία με κάποιον. Μετά από αυτό, βλέποντας τη δουλειά μου, δεν έχει υπάρξει μέχρι στιγμής ούτε ένας συνεργάτης που να μην έχει γίνει μόνιμος. Τα επόμενα live κλείνουν κυριολεκτικά μέσα σε μερικά λεπτά. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό, χρειάστηκε πολύς κόπος για να το κατακτήσω. Είμαι πραγματικά πολύ περήφανη.
Πλέον γίνονται πάμπολλες συναυλίες, ίσως περισσότερες από ότι πριν, με τις διοργανώτριες εταιρείες να πληθαίνουν… Δεν είναι λίγο παράδοξο αυτό, σε περίοδο οικονομικής κρίσης;
Ίσως επιφανειακά μόνο παράδοξο, κατά την άποψή μου. Τα πολιτιστικά δρώμενα, γενικά, είναι γνωστό πως πολλαπλασιάζονται σε περιόδους οικονομικής κρίσης, ειδικά στην Ελλάδα. Εκτός από το κλισέ του “Σε περιόδους κρίσης η Τέχνη ανθίζει”, θεωρώ πως ιδιαίτερα το κοινό αυτής της σκηνής αντιμετωπίζει το εισιτήριο συναυλίας ως σχεδόν πρωταρχική ανάγκη. Με την ίδια περίπου λογική, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, που ένας φοιτητής αγοράζει ένα βινύλιο με τα τελευταία χρήματα από το χαρτζιλίκι του. Εκτός αυτού, δεν είναι λίγες οι μπάντες που έχουν πλέον προσαρμόσει τις απαιτήσεις τους στα οικονομικά δεδομένα της εποχής. Δε με εκπλήσσει λοιπόν η ολοένα αυξανόμενη κινητικότητα στις διοργανώσεις. Το βλέπω μόνο από τη θετική του πλευρά. Όταν ο διοργανωτής μπορεί να στηρίξει οικονομικά μια παραγωγή και το κοινό ανταποκρίνεται, μόνο ευτυχές γεγονός μπορεί να είναι κάτι τέτοιο.
Πολλά live που γίνονται, δεν έχουν την αναμενόμενη ανταπόκριση… Τι πιστεύεις ότι μπορεί να φταίει, κρίνοντας από τη θέση που βρίσκεσαι εσύ;
Η άλλη πλευρά του νομίσματος, που περιέγραψα παραπάνω, είναι ότι, εκ των πραγμάτων, όταν γίνονται πολλά live, το κοινό πρέπει να επιλέξει. Και, τουλάχιστον απ’ ό,τι βλέπω κι εισπράττω εγώ, για τον κόσμο πλέον παίζει ρόλο κι ο διοργανωτής. Το κοινό πλέον έχει υψηλές απαιτήσεις. Θέλει προσιτό εισιτήριο για υψηλών ποιοτικών προδιαγραφών παραγωγές. Έχει, επίσης, κουραστεί να βλέπει τα ίδια και τα ίδια. Θέλει, εκ μέρους του διοργανωτή, μια φρέσκια ματιά, “νέο αίμα” σε μπάντες (το οποίο προϋποθέτει γνώσεις και συνεχή επαφή του διοργανωτή με τη σκηνή), αλλά και παραγωγές που σέβονται τον οπαδό, το οποίο κρίνεται ακόμη και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Καλώς ή κακώς, όλα λειτουργούν συγκριτικά. Το κοινό είναι αυστηρό κι επιλεκτικό.
Ποιές πιστεύεις ότι είναι οι βασικές δυσκολίες που συναντάει ένας διοργανωτής στην Ελλάδα;
Αρχικά, η δυσπιστία που περιέγραψα παραπάνω, λόγω της οικονομικής συγκυρίας στη χώρα. Επίσης, σίγουρα η γεωγραφική θέση της χώρας, μάς καθιστά πονοκέφαλο για το routing των ευρωπαϊκών περιοδειών, που σημαίνει πολλαπλάσια προσπάθεια για να πειστεί ένα agency να μας συμπεριλάβει, αλλά και πολλαπλάσιο budget σε σχέση με τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, λόγω πτήσεων – κι όχι μόνο. Τέλος, ο εσωτερικός ανταγωνισμός από συναδέλφους – πιο πολύ νομίζω ταιριάζει η λέξη “πόλεμος”. Με σόκαρε το πόσα όρια μπορεί να ξεπεραστούν. Δε θα επεκταθώ περισσότερο.
Λεφτά βγάζεις από όλο αυτό;
Κάπως πρέπει να ζήσω κι εγώ (γέλια)… Άφησα στην άκρη το δικηγορικό επάγγελμα για να κάνω αυτό που αγαπώ, αναθεώρησα ολόκληρη την πορεία της ζωής μου, τους στόχους μου, τις προτεραιότητές μου, ρίσκαρα τα πάντα. Πάντως, αν αυτό απαντά την ερώτησή σου, να πω ότι συνεχίζω να μένω σε ένα δυάρι του ’50 εδώ και 10 χρόνια και να έχω τα ίδια έξοδα που είχα ως φοιτήτρια – και να ξεμένω από λεφτά το ίδιο συχνά που ξέμενα και στα φοιτητικά μου χρόνια (γέλια)… My point being, δεν έχω άλλη πηγή εσόδων, δεν είμαι υπεράνω χρημάτων [γιατί κάποια στιγμή ακούστηκε πως το κάνω ως χόμπι (γέλια…)] ούτε από πλούσια οικογένεια – κάθε άλλο, από αυτό ζω. Απλώς δεν είμαι άπληστη και μεγάλωσα έχοντας μάθει να αρκούμαι στα λίγα. Οι θυσίες είναι πολλές και δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι στη θέση μου θα ήταν διατεθειμένοι να τις κάνουν ή θα πίστευαν πως αξίζει τον κόπο. Όλοι μου οι φίλοι με λένε τρελή (γέλια)… Αλλά, όσο γραφικό κι αν φανεί, αισθάνομαι ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου. Ποτέ δε χρειάστηκα παραπάνω από τα απαραίτητα για να νιώθω γεμάτη. Πόσο μάλλον όταν σ’ αυτό προστίθεται και το ότι κάνεις ως “δουλειά” αυτό που αγαπάς περισσότερο. Βγαίνω από το σπίτι σπάνια, έχω χρόνια να πάω διακοπές. Και τι έγινε; Είμαι ευγνώμων για όλο αυτό που ζω και θα τα ξανάκανα όλα από την αρχή.
Φέτος, για πρώτη φορά, ετοιμάζεις ένα τετραήμερο festival… Αρκετά μεγαλεπήβολο θα έλεγα. Κρίνοντας από την, όχι και τρομερή, προσέλευση που έχουν τα ήδη υπάρχοντα festival, δεν το θεωρείς ρίσκο;
Ό,τι έχω κάνει μέχρι στιγμής στη Smoke the Fuzz ήταν ρίσκο. Απλώς ένιωσα πως είχε έρθει πλέον ο καιρός για ένα φεστιβάλ αυτής της σκηνής όπως ακριβώς το ονειρεύτηκα και όπως ακριβώς αξίζει στο ελληνικό κοινό: ένα φεστιβάλ με μοναδικό lineup, με μπάντες που επιλέχθηκαν μία προς μία από έναν άνθρωπο που είναι ο ίδιος οπαδός αυτής της σκηνής και που αφουγκράζεται τις επιθυμίες του κόσμου, ένα φεστιβάλ ξεχωριστό με το πιο δυνατό lineup που θα μπορούσε να γίνει, με μπάντες που δεν περιμέναμε να δούμε καν ξεχωριστά την καθεμία στην Ελλάδα, πόσο μάλλον να μοιράζονται την ίδια σκηνή, ένα φεστιβάλ που φιλοδοξεί να τοποθετήσει την Ελλάδα, από το περιθώριο που βρισκόταν τόσα χρόνια, επιτέλους στο επίκεντρο του πανευρωπαϊκού (κι ίσως όχι μόνο) φεστιβαλικού χάρτη, κάτι που το ελληνικό κοινό το άξιζε και με το παραπάνω, καθώς είναι κατά γενική ομολογία από τα πιο θερμά και φανατικά κοινά παγκοσμίως σε αυτή τη σκηνή. Ναι, είναι ένα τεράστιο ρίσκο και ένα ακόμη παράτολμο στοίχημα – να θυμίσω όμως πως δεν έχω χάσει ποτέ κανένα… Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στον κόσμο, είμαι σίγουρη πως θα το αγκαλιάσει όπως του αξίζει. Ήδη το έχει κάνει και τους ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου γι’ αυτό.
Έχουν ήδη βγει τα πρώτα εισιτήρια για το Smoke the Fuzz Fest… Αν και παραείναι νωρίς, πώς πάει η προπώληση;
Αυτό που συμβαίνει είναι Ε-Ξ-Ω-Π-Ρ-Α-Γ-Μ-Α-Τ-Ι-Κ-Ο! Τα early-bird όλων των editions εξαφανίστηκαν μέσα σε λίγα λεπτά! Κάποιες πωλήσεις ξεκίνησαν πριν προλάβω καν να ποστάρω link – που σημαίνει πως υπήρχαν άνθρωποι που έκαναν συνεχώς refresh στην αναζήτησή τους στο site της προπώλησης! Ακόμη και τώρα που το περιγράφω δυσκολεύομαι να το πιστέψω! Δεν έχω λόγια! Περίμενα ο κόσμος να ανταποκριθεί θερμά, όπως πάντα, αλλά αυτό που έγινε και γίνεται έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και κάθε προσδοκία μου! Τεράστιο ευχαριστώ, πραγματικά δεν ξέρω τι να πω…
Το billing απαρτίζεται αποκλειστικά από ονόματα εκτός συνόρων, σε αντίθεση με τη συνήθη τακτική των εταιρειών, που βάζει λιγότερα “ξένα” σχήματα και γεμίζει τη μέρα με 2-3 ελληνικά…
Είναι λάθος να υποτιμάς τη νοημοσύνη του κοινού. Το να γεμίζεις ένα lineup κατά πλειοψηφία με ελληνικές μπάντες δε μπορεί να ξεγελάσει τον κόσμο. Και, για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως οι ελληνικές μπάντες ποιοτικά υστερούν έναντι ξένων. Ίσα-ίσα, πολλές φορές το αντίστροφο. Αναφέρομαι καθαρά στο κόστος παραγωγής, που προφανώς μειώνεται εξαιρετικά όταν βασίζεται στο μεγαλύτερο ποσοστό σε εγχώριες μπάντες. Αν δε μειωθεί αντίστοιχα και η τιμή του εισιτηρίου, τότε δε βλέπω πώς μπορεί η συγκεκριμένη να είναι μια πετυχημένη επιχειρηματική τακτική – με απλή κοινή λογική βέβαια, καθώς ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως είμαι μία έμπειρη επιχειρηματίας (γέλια…). Η δική μου σκέψη είναι απλή και (θεωρώ) τίμια: όσο πιο δυνατό και ξεχωριστό το lineup και χαμηλότερο το εισιτήριο (σε λογικά πλαίσια βέβαια, θα πρέπει προφανώς να βγαίνουν τα έξοδα τουλάχιστον – αν μη τι άλλο), τόσο περισσότερος κόσμος θα έχει τη δυνατότητα να έρθει – και θα το κάνει, γιατί θα είναι μία ευκαιρία που δε θέλει να χάσει. Και στο τέλος θα είμαστε όλοι κερδισμένοι και χαρούμενοι. Απλοϊκό; Έως αφελές ίσως; Το μόνο που ξέρω είναι πως αυτή η απλή σκέψη έφτασε τη Smoke the Fuzz ως εδώ.
Οι τιμές για την κάθε μέρα, κρίνοντας κι από τα συγκροτήματα, είναι όντως ιδιαίτερα προσιτές. Αυτό πώς το κατάφερες; Διότι με τις ίδιες τιμές, άλλοι φέρνουν 1-2 μπάντες μόνο. Ποιο είναι το μυστικό σου;
Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί ως “μυστικό”, τόσο γιατί είναι προφανές (γέλια), όσο και γιατί δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί ως θετικό, αλλά όλα ξεκινούν από το ότι δεν είμαι businesswoman. Είμαι, δηλαδή, μόνο όσο είναι απολύτως απαραίτητο, για να μπορεί να έχει συνέχεια αυτό που κάνω. Αλλά κουβαλάω πολλή τρέλα. Ήθελα αυτή τη φορά να ξεπεράσω τον εαυτό μου, ήθελα να το “τερματίσω”, ρε παιδί μου, πώς το λένε (γέλια…).
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή και ποια η πιο αξέχαστη, όσο καιρό κάνεις αυτήν τη δουλειά;
Η πιο αξέχαστη ήταν όταν με αγκάλιασαν οι Yob. Η πιο δύσκολη όταν τους αποχωρίστηκα στο αεροδρόμιο.
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου. Κλείσε τη συνέντευξη όπως θες εσύ…
Νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ζω το όνειρό μου και γι’ αυτό είμαι και θα είμαι πάντα ευγνώμων στον καθένα εκεί έξω που συνέβαλε και συνεχίζει να συμβάλλει στο να γίνει αυτό πραγματικότητα, στο να μεγαλώνει γρήγορα και διαρκώς η κοινότητα της Smoke the Fuzz και να μπορούμε να σκαρώνουμε ομορφιές σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που αγκαλιάζουν και στηρίζουν την προσπάθειά μου με τα λόγια και τις πράξεις τους είναι η πηγή της έμπνευσης και δύναμής μου κάθε μέρα. Το λέω μέσα από την καρδιά μου. Ευχαριστώ πολύ κι εσένα που μου έδωσες την ευκαιρία να τα μοιραστώ όλα αυτά. Μεγάλη μου χαρά και τιμή.
See you out there..!! Keep Smoking the Fuzz..!!
474 
