Λίγο έξω από την Στοκχόλμη, κάτι πολύ καλό έχει γεννηθεί…
Η δεύτερη ολοκληρωμένη δουλειά των Port Noir οφείλει να απασχολήσει τους απανταχού μουσικόφιλους και δη, όσους αρέσκονται σε prog νοητικής φύσεως, που δε βασίζεται σε ανεβοκατεβάσματα ταστιέρας, αλλά σε ουσιαστικά κι αισθαντικά συνθετικά τοπία.
Το συγκρότημα, από το ντεμπούτο του κιόλας, έχει την ιδιαιτερότητα να παίζει μπάλα σε λογής ηχητικά τερέν, πάντα όμως υπό τους προβολείς της μελωδική χροιάς του Love Andersson. Μιλάμε για ερμηνείες γύρω από τις οποίες οι νότες χορεύουν σαν σκιές στο σκοτάδι και κάθε σύνθεση αποτελεί μια μικρή νουάρ ιστορία, που αποφεύγει να στηριχτεί σε κιθαριστικές τεχνικές εκφάνσεις, αλλά σε μελαγχολικές μουσικές απολήξεις, με τον Andersson να αποτελεί την πρωταγωνιστική τραγική φιγούρα.
Ατμοσφαιρικό, με έντονο φλερτ στις A Perfect Circle επιρροές και σε σημεία αρκετά συγγενικό με το “Siren Charms” των In Flames, άπαξ κι αυτό είχε κυκλοφορήσει από τους Anathema. Το “Any Way the Wind Carries” είναι σαγηνευτικό και θέλει το χρόνο του για να εντρυφήσεις στις, φαινομενικά, απλές συνθέσεις του. Διαθέτει βάθος και μια ήρεμη δύναμη, ενώ δεν αποποιείται της νεο-pog σχολής που αναπτύσσεται γοργά, με κύριους εκφραστές της τους Riverside και τους Subsignal.
Οι Port Noir εναποθέτουν ένα 50λεπτο εγκεφαλικής μουσικής, που δημιουργεί άχρωμες εικόνες κατά τη διάρκεια της ακρόασης, με το εκάστοτε αυτί να αποτελεί έναν εν δυνάμει καμβά, που θα προσδιορίσει την τροπή που θα πάρουν τελικά οι νότες και οι λέξεις.
424 
