Πρώτος δίσκος για τους Dan Deagh Wealcan, οι οποίοι μας έρχονται από την κρύα Μόσχα και ακούει στον μακρόσυρτο τίτλο “Who Cares What Music Is Playing In My Headphones?”.
Και πρώτος δίσκος γαρ, έπρεπε να μας χωρέσουν ό,τι εμπνεύσεις είχαν σε αυτόν, σα να μην επρόκειτο να κυκλοφορήσουν επόμενο…
Το genre fusion σε αυτό το album είναι, σχεδόν, παροιμιώδες, σε βαθμό δε που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως υπερβολή. Core, post, prog με avant-garde εκλάμψεις και ηλεκτρονικά στοιχεία να διαχέονται , ένα αχαλίνωτο mix and match, το οποίο μπορεί να αναχθεί τόσο σε επίπεδο επί του συνόλου των εννέα κομματιών του δίσκου, όσο και μεταξύ των. Το εναρκτήριο “Anamorphic Widesound” με μία ιδιαιτέρως… μαξιμαλιστική σύνθεση μπορεί να ταλαιπωρήσει ήδη από την μικρότερη των δύο λεπτών διάρκειά του. Ακολουθεί το εκτιμητέο και πειραματιζόμενο με τον σκληρό ήχο “Dogs In A Box”. Η συνέχεια έπεται με μία metalcore βάση, χωρίς να λείπουν και οι εσωτερικοί πειραματισμοί για να επιστέψει ξανά σε πιο extreme experimental σημεία και να κλείσει με το electro-post “Endless Apathy”. Τα φωνητικά, όταν υπάρχουν, δοκιμάζονται σε ένα φάσμα από χαμηλούς ψιθύρους έως clean, χωρίς ιδιαίτερα περάσματα σε screams.
Το πρόβλημα του εν λόγω πονήματος είναι πως, ουσιαστικά, του λείπει η συνοχή. Και αυτό δε σημαίνει απλοποίηση, αλλά περισσότερο το σαφές πλαίσιο που προσδιορίζει το οργανικό δέσιμο μεταξύ των μερών. Αυτή ακριβώς η έλλειψη, η οποία αφήνει, μερικώς έστω, την αίσθηση πως κάποια πράγματα γράφτηκαν απλά για να γραφτούν, καταλήγει να κουράσει, τουλάχιστον τον υποφαινόμενο ακροατή.
Υπάρχουν θετικά στοιχεία στον δίσκο, αλλά προς το παρόν φαντάζουν ως άμορφη μάζα που, δυνάμει, στο μέλλον θα διαμορφωθεί σε κάτι πιο συγκροτημένο. Πρώτος δίσκος είναι άλλωστε.
473 
