OKWAHO

Η καλύτερη γιορτή για την κυκλοφορία ενός album είναι ένα live παρέα με φίλους και αυτό επέλεξαν να κάνουν οι Okwaho για να γιορτάσουν την κυκλοφορία του “The Usurper Regime”, διοργανώνοντας ένα live στο An Club στις 19 Νοεμβρίου παρέα με τους Mass Culture και Breeding The Shadows (ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ).

Οι τρεις μπάντες έχουν μοιραστεί την ίδια σκηνή, ηχογραφήσεις και studio αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μοιράζονται την ίδια αγάπη για την μουσική με ξεκάθαρη πολιτική και κοινωνική θέση. Οι Okwaho έχουν απασχολήσει αρκετά τις σελίδες του Rockway και είναι γνωστή η συμπάθεια που τους έχω, οπότε δεν χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια κουβέντα για τον δίσκο και την μπάντα γενικότερα.

–Καλησπέρα και καλωσήρθατε στις σελίδες του Rockway. Έχουμε στα χέρια μας την δεύτερη κυκλοφορία των Okwaho με τίτλο: “The Usurper Regime”. Η μετάφραση του τίτλου στα ελληνικά είναι: “To σφετεριστικό καθεστώς”. Σε ποιο καθεστώς αναφέρεστε και τι είναι αυτό που έχει σφετεριστεί;
Γεια χαρά, ευχαριστούμε πολύ το Rockway για τη φιλοξενία!
Θα προτιμούσαμε να μεταφράσουμε τον τίτλο ως «το καθεστώς σφετεριστής». Να είναι δηλαδή πιο προσωποποιημένο, πιο συγκεκριμένο. Η βασική αναφορά είναι το νεοφιλελεύθερο καθεστώς, αυτή η ύπουλη μάστιγα που καταλαμβάνει τα πάντα και καταστρέφει τα πάντα. Το οποίο σύστημα έχει κάτι πρωτοφανές στην ιστορία των εξουσιαστικών καθεστώτων: Καθιστά τον εαυτό του αόρατο! Οι περισσότερο νεοφιλελεύθεροι σου λένε ότι δεν υπάρχει νεοφιλελευθερισμός, όπως φυσικά δεν υπάρχουν τάξεις, ανισότητα, αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω… Κάθε σύστημα αποτελείται όμως από άτομα, οπότε κι εμείς επιλέξαμε να του δώσουμε ένα πρόσωπο: Είναι ο Usurper! Η μορφή του εξωφύλλου μας.
Όπως κάθε εξουσιαστικό καθεστώς, αυτό που σφετερίζεται είναι η εξουσία των ανθρώπων και των κοινωνιών. Βλέπουμε πάλι τους πόρους και την εξουσία να συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων ανθρώπων στον πλανήτη. Και ως φυσική συνέχεια του καπιταλισμού, ο Usurper σφετερίζεται τη ζωή: Από την αδίστακτη και αδηφάγα καταστροφή της φύσης και της εκμετάλλευσης των ζώων μέχρι την επίμονη και επιμελή εξαθλίωση της καθημερινότητας των κοινωνιών, που επιστρέφουν στην κατάσταση του κουλάκου της Φεουδαρχίας.

-Το Usurper Regime, έχει αξιομνημόνευτη και χαρακτηριστική παραγωγή. Όλα είναι εκεί που πρέπει. Ποιος επιμελήθηκε την παραγωγή και την μίξη;
Ευχαριστούμε εκ μέρους όλης της ομάδας για τα καλά σου λόγια! Την ηχογράφηση του υλικού έκανε ο Νίκος Ρέτσος, ο ντράμερ-πολυοργανίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής τής καταπληκτικής post rock μπάντας Gravitysays_i, και όχι μόνο, ενώ τη μίξη και το mastering ο Έκτορας Τσολάκης, επίσης ντράμερ-πολυοργανίστας που έχει περάσει από πολλά metal και μη σχήματα. Ουσιαστικά την παραγωγή την κάναμε εμείς, καθώς αυτή τη φορά μπήκαμε στο στούντιο γνωρίζοντας τι θέλουμε να κάνουμε. Βρήκαμε όμως ανθρώπους, και βασικά φίλους, που έχουν πολύ γνώση κι εμπειρία, οπότε αφήσαμε και τους δύο να αναλάβουν πρωτοβουλίες, να επέμβουν με τον δικό τους τρόπο, και τελικά ο Νίκος λίγο να μας από-sludge-οποιήσει και ο Έκτορας να μας στρέψει σε πιο metal ηχητικά πεδία.

–Ο δίσκος είναι από τους λίγους που ακούγονται από την αρχή μέχρι το τέλος. Σαν μια ιστορία που έχει αρχή, μέση, τέλος. Ήταν κάτι που είχατε στον μυαλό σας ή τα κομμάτια όπως τα δημιουργήσατε είχαν τελικά ομοιογένεια;
Κοίτα, όπως και στην παραγωγή, έτσι και στους στίχους αυτή τη φορά έγινε λίγο πιο ομαδική δουλειά, με αρκετές συζητήσεις γύρω από τι θέλουμε να πούμε και πώς, ποιες ιστορίες θέλουμε να αφηγηθούμε. Δεν υπάρχει ακριβώς κάποιο concept, αλλά οι Okwaho κατά τη διαδικασία της ωρίμανσής μας γινόμαστε όλο και πιο πολιτική μπάντα. Και στον πρώτο δίσκο τα μισά κομμάτια έχουν εμφανώς πολιτικό στίχο, αλλά στο “Usurper Regime” η κοινωνικοπολιτική κατάσταση κατέλαβε τα πάντα. Και λογικό.
Σκέψου τι έχει μεσολαβήσει από τον πρώτο μας δίσκο. Μια διετία με αυταρχικές καραντίνες και εγκλεισμό, η πλήρης εξαφάνιση των εργασιακών και πάσης φύσης δικαιωμάτων, μια κοινωνία σε εκφασισμό με τρομακτικούς ρυθμούς, μια ορμπανοποίηση της πολιτικής ζωής. Και σε διεθνές επίπεδο τα ίδια και χειρότερα. Από τη μία οι φασίστες και οι ακροδεξιοί μοιάζουν να κυριαρχούν σε μεγάλα κομμάτια του πλανήτη, από την άλλη ο πλανήτης κομματιάζεται κι έχουμε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή.
Το τελευταίο δε τρομακτικό έπος είναι το κράτος του Ισραήλ με το κίτρινο άστρο στο πέτο που οδηγεί στην εξάλειψη 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους: η τελική λύση από την αντίστροφη.
Για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, όλα τα κομμάτια δένουν μεταξύ τους, ο τίτλος, το εξώφυλλο, το συνολικό artwork, οι στίχοι και η μουσική. Όλο αυτό έγινε απολύτως συνειδητά στο πέρασμα του χρόνου, χωρίς όμως να υπάρχει μια συνολική ιστορία πίσω από το Usurper.

-Θα ήθελα να σταθούμε λίγο στα δύο κομμάτια “Mermaid A. The journey”, “Mermaid B. The Drowning”. Δύο κομμάτια που πραγματεύονται με πολύ σπαρακτικό τρόπο το μεταναστευτικό ζήτημα. Πως καταλήξατε σε αυτή την ιστορία;
Ουσιαστικά είναι ένα κομμάτι που χωρίστηκε στα δύο για πρακτικούς λόγους.
Από την αρχή ο Γιώργος, ο βασικός συνθέτης και στιχουργός της μπάντας, είχε κατά νου τον τίτλο “Drowning”, με θεματολογία τους κατατρεγμένους που φεύγουν από τα βομβαρδισμένα σπίτια τους και τους δολοφονημένους συγγενείς τους και τελικά πνίγονται στη Μεσόγειο. Ο Αντρέας, έκανε για χρόνια επιλογή από διάφορα θέματα, από πολιτικοκοινωνικά μέχρι και ιστορικά-μυθολογικά, για να αποτελέσουν την πρώτη ύλη για τους στίχους. Όταν λοιπόν βρέθηκε αυτή η μικρή, τραγικά συγκινητική ιστορία του Selahattin Demirtaş, του Κούρδου ηγέτη του HDP και κρατούμενου από το καθεστώς Ερντογάν, μπήκε κατευθείαν στη θέση της χωρίς καμία αμφιβολία.

-Να σας πω την αλήθεια. Οι εικόνες ήταν τόσο δυνατές που δεν τα έχω ξανακούσει τα κομμάτια. Επειδή έχω και κόρη στην ηλικία της Μίνα, με συνέθλιψε συναισθηματικά. Είναι κάτι που βιώσατε κι εσείς στην δημιουργία του album;
Θα σου δώσουμε έμμεση αλλά προσωπική απάντηση. Αφενός, όταν βρήκαμε την ιστορία, δώσαμε να τη διαβάσουν άτομα στον στενό προσωπικό μας κύκλο. Πειστήκαμε για τη δύναμή της όταν είδαμε τους ανθρώπους να κλαίνε.
Από την άλλη, πρόσφατα κυκλοφόρησε, στα social media φυσικά και όχι στα καθεστωτικά, μια φωτογραφία όπου το ελληνικό λιμενικό κάνει επαναπροώθηση ρίχνοντας πρόσφυγες σε μια βάρκα, και ένας λιμενικός κατεβάζει στη βάρκα ένα μωράκι. Παρόλο που δεν ξεχώριζαν χαρακτηριστικά παρά μόνο φιγούρες, σου έφερνε αναγούλα. Παρομοίως αποφύγαμε να ξαναδούμε αυτή την βαθιά ανατριχιαστική εικόνα.
Όταν είσαι στο στούντιο, κάνεις μια δουλειά που απαιτεί συγκέντρωση και μεγάλο δόσιμο. Δεν γίνεται να παρασυρθείς από τους στίχους του κομματιού. Από την άλλη, όταν είσαι γονιός, αντιμετωπίζεις τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο, ειδικά απέναντι σε εικόνες βαρβαρότητας με θύματα παιδιά που βομβαρδίζονται ή πετιούνται στη θάλασσα.

-Στο Mermaid βρίσκουμε στα φωνητικά και την Alice η οποία τραγουδά στους Breeding The Shadows. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Όταν βρέθηκε το κείμενο για το Mermaid, ξεκινήσαμε να δουλεύουμε τη δομή των στίχων. Αν θα υπάρχει αφήγηση, αν θα έχει στίχους σε πρώτο ή σε τρίτο πρόσωπο, αν θα υπάρχουν γυναικεία φωνητικά. Ταυτόχρονα όμως, όταν είχαμε γνωρίσει τη Χριστίνα, a.k.a. Alice Wanderland, είχαμε συζητήσει κατευθείαν για μια μελλοντική συνεργασία, χωρίς κάτι χειροπιαστό. Οπότε αυτά τα δύο συνέκλιναν με φυσικό τρόπο με την κατάληξη που γνωρίζεις.
Γενικά βέβαια, να σου πω ότι είμαστε φίλοι με τους Breeding The Shadows από παλιά, όταν είχαμε γνωριστεί στο σανίδι του An club, στο οποίο θα ξαναπαίξουμε μαζί στις 19 Νοέμβρη στην παρουσίαση του “The Usurper Regime”. Κάτι που επίσης έπαιξε και αυτό τον ρόλο του.

-Προς το τέλος του 2019 είχατε δηλώσει ότι ο νέος δίσκος του σχήματος θα έχει παραδοσιακά έγχορδα, drone στοιχεία και θα κινηθεί προς το post-black metal. Τελικά έχουμε στα χέρια μας έναν blackened-sludge δίσκο με ωμό συναίσθημα. Πως φτάσατε σε αυτήν την αλλαγή πλεύσης ήχου;
Αυτό που θυμάσαι είναι ένα σπονδυλωτό κομμάτι που είναι ακόμα work in progress, διάρκειας 15-20 λεπτών με αρχικό τίτλο “Κυκλοβόρος”. Περιστρέφεται γύρω από ένα σκοτεινό φεμινιστικό-οικολογικό παραμύθι της φίλης μας της Μαριάννας, με πραγματικό τίτλο “Γη και σώμα”, η οποία ασχολείται με συγγραφή και αφήγηση παραμυθιών. Όπως διάφορα άλλα πράγματα που δουλεύουμε κατά καιρούς, δεν γνωρίζουμε αν και πότε θα κυκλοφορήσει και σε τι format. Αν και ήδη μιλάμε με κάποιες από τις αγαπημένες μας μπάντες για κάποιες split κυκλοφορίες.
Η αλλαγή πλεύσης του ήχου δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Από τη μία αναρωτιόμασταν αν ο δεύτερος δίσκος μας θα βασιζόταν στο πιο post metal υλικό που είχαμε συνθέσει το 2017-18 για τη θεατρική παράσταση “Λέσχη Γονεοκτόνων”, η οποία βασιζόταν στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα και μαχητικού δημοσιογράφου Ambrose Bierce. Από την άλλη, οι καραντίνες και το όλο πολιτικό σκηνικό απαιτούσε από εμάς να απομακρυνθούμε από τα stoner και groove στοιχεία που είχε ο πρώτος δίσκος, και να κινηθούμε σε αυτό που απαιτούν οι καιροί: Κάτι πιο ακραίο, πιο επιθετικό, πιο σκοτεινό. Πιο blackened!

-Στη θεατρική παράσταση που αναφέρεις είχατε παίξει και ζωντανά. Η ανάμειξή σας και με άλλες τέχνες είναι κάτι που επιδιώκετε;
Αυτό είναι ένα στοιχείο το οποίο εισάγει στην μπάντα ο Αντρέας, οποίος έχει από μικρός θεατρική κουλτούρα, και ακόμα διατηρεί στενές σχέσεις με τον χώρο του θεάτρου. Οπότε έχουμε την τύχη να μας έρχονται προτάσεις για συνεργασίες (π.χ. Λέσχη Γονεοκτόνων) ή να κάνουμε εμείς προτάσεις, π.χ. για τον Κυκλοβόρο, όπου πήγαμε όλοι μαζί σε παράσταση της Μαριάννας με αφηγήσεις της και επιλέξαμε το συγκεκριμένο παραμύθι με ένα στόμα. Επίσης για χρόνια διοργάνωνε live σε ένα θέατρο-πολυχώρο, οπότε φρόντιζε πάντα να υπάρχει μια εικαστική ή μια θεατρική διάσταση σε αυτό που συνέβαινε στη σκηνή. Κάπως έτσι ήρθε και η ιδέα για την προβολή που έχουμε κάνει οι Okwaho σε κάποια live μας, με μια εντυπωσιακή και τρομακτική ταινία του Werner Herzog, όπου βλέπουμε την κόλαση των φλεγόμενων πετρελαιοπηγών στο Κουβέιτ από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ.

-Οι Okwaho δημιουργήθηκαν το 2013. Μετά από 10 χρόνια τι έχει αλλάξει στο σχήμα και τι έχει μείνει αδιαπραγμάτευτο;
Είμαστε σταθερά ένα power trio, πολύ βολικό σχήμα για πρακτικούς και ουσιαστικούς λόγους. Παρόλο που έχουμε συζητήσει κατά καιρούς ότι χρειαζόμαστε άλλον ντράμερ, άλλον μπασίστα, άλλον τραγουδιστή, επιπλέον κιθαρίστα… τελικά είμαστε πάντα εμείς οι τρεις, μια πολύ δεμένη τριάδα όπου ο καθένας μας έχει τον ρόλο του.
Είμαστε σταθερά μια μπάντα με ογκώδη, μπάσο ήχο και πολιτικοποιημένο στίχο, που γουστάρουμε να είμαστε μέρος της σκηνής, λειτουργούμε με DIY τρόπο αλλά μπορούμε να κινηθούμε και έξω από το πλαίσιο αυτό.
Ελπίζουμε πως ό,τι αλλάζει είναι για το καλύτερο: Δουλεύουμε πολύ για τον ήχο μας, βελτιώνουμε τον εξοπλισμό μας, ελπίζουμε ότι βελτιωνόμαστε ως μουσικοί, και φυσικά, ως μια γνήσια Beatle-ική μπάντα, προσπαθούμε να εξελισσόμαστε στη σύνθεση και να γράφουμε ωραία ρεφρέν-κουπλέ, συγγνώμη, γαμάτα riff εννοούσα, doom sludge παίζουμε!

-Στήνετε συχνά live-γιορτές και μέσα από αυτά έχω μάθει και σχήματα που δεν είχα ξανακούσει (π.χ. Zakula). Αυτό είναι κάτι που θέλετε να το διατηρήσετε; Έχετε σκέψεις και να το εξελίξετε;
Όπως σου ανέφερα και πριν, μια εμπειρία προϋπάρχει. Στους Okwaho η αρχή έγινε με κάποια φεστιβαλάκια που στήσαμε με τον υπεροχούλη τίτλο Groove ‘n’ Doom! Τότε ήμασταν μια μικρή μπάντα, χωρίς καμία κυκλοφορία, που γούσταρε να γνωρίσει και να παίξει με συναφείς μπάντες. Μετά την καραντίνα, εστιάσαμε στο να στήνουμε από κοινού live με φιλικές μας μπάντες που ναι μεν ανήκουν στη σκηνή, αλλά επιπλέον λειτουργούν και ως πολιτικοποιημένα σχήματα. Πιστεύω ότι μεγάλη ώθηση έδωσε σε αυτό και η συμμετοχή μας στην πρωτοβουλία του Metal Solidarity.
Επόμενο βήμα η «επίσημη» παρουσίαση του Usurper Regime με τους αγαπημένους μας Mass Culture και Breeding The Shadows στο An club στις 19 Νοέμβρη. Και μετά θα κάτσουμε να απολαύσουμε τις αντεγκράου δάφνες μας και θα περιμένουμε τα διεθνή φεστιβάλ να μας καλέσουν να παίξουμε σε όλον τον πλανήτη!
Α, ελπίζω να σου άρεσαν οι Zakula! Τσέκαρε επίσης και την αδερφή τους, μη metal, μπάντα, τα Αγόριαstonilio!

-Είστε μια έντονα πολιτικοποιημένη μπάντα, έχετε σκεφτεί ότι αυτό μπορεί να έχει λειτουργήσει αποτρεπτικά από μια μεγάλη «ευκαιρία» για το σχήμα; Όπως support σε μια μεγάλη μπάντα για παράδειγμα;
Μα Βαγγέλη, έχουμε κάνει τα πάντα για την πολυεθνική επιτυχία: Σταματήσαμε να παίζουμε stoner και παίζουμε blackened sludge, δεν γράφουμε κομμάτια για μπάφους αλλά για την υπέροχη κόλαση του νεοφιλελευθερισμού, κόβουμε τις υψηλές συχνότητες μέχρι και από τα πιατίνια για να δημιουργήσουμε το σκότος, φτιάξαμε βίντεο με έναν Ινδιάνο που κραδαίνει στους καταναλωτές ένα τσεκούρι και τώρα θα φτιάξουμε ένα ακόμα χειρότερο… Άσε που ξημεροβραδιαζόμαστε στα bar πίνοντας με τους διοργανωτές συναυλιών μπας και μας κάτσει μια καλή…
Τώρα λοιπόν περιμένουμε πρόταση για να παίξουμε στο ΟΑΚΑ με γνωστή, κακόφημη γερμανική μπάντα…
Υ.Γ. «Ευκαιρία» είναι οι μόνο άνθρωποι. Αγαπάμε το κύκλωμα στο οποίο ανήκουμε, κι ελπίζουμε να μας αγαπάει και αυτό. Εξάλλου, παίξαμε παλιότερα με τους Nebula, αν προκύψει ξανά να παίξουμε με κάποια από τις μπάντες που γουστάρουμε, θα αισθανόμαστε τυχεροί.

-Έχετε επιμεληθεί οτιδήποτε αφορά το album αλλά και φροντίζετε να στήνετε τα δικά σας live\γιορτές. Είναι βιώσιμο αυτό για μια underground μπάντα σαν κι εσάς; Ανταποκρίνεται ο κόσμος; Στηρίζει οικονομικά ή έχετε αποδεχτεί ότι οικονομικά είναι μια μαύρη τρύπα;
Όλες οι μπάντες του μεγέθους μας είναι αυτοχρηματοδοτούμενες. Το οποίο σε φορτώνει με πάρα πολλές δουλειές που κάποιες στιγμές εύχεσαι να τις έκανε κάποιος άλλος, αλλά σου δίνει και τη δυνατότητα να παίζεις τη μουσική που θες, με τους όρους που θες, με τον ρυθμό που θες (πολύ αργό στην περίπτωσή μας) και με τους ανθρώπους που θες.
Ο κόσμος που ανταποκρίνεται είναι λίγο έως πολύ το γνωστό κύκλωμα, μιας και το mainstream στην Ελλάδα κάνει τα πάντα για να εξαφανίσει κάθε διαφορετική φωνή. Σε όλα τα επίπεδα. Οπότε κι εμείς κάνουμε όσο καλύτερη δουλειά μπορούμε, προσδοκώντας απλά κάποια στιγμή η μπάντα να γίνει αυτοχρηματοδοτούμενη. Δουλεύουμε επαγγελματικά, αναπνέοντας ερασιτεχνικά!
Δεν σου κρύβω πάντως ότι με το Usurper πήραμε συνειδητά ένα μεγάλο ρίσκο, αφενός επενδύοντας στον εξοπλισμό και την παραγωγή του δίσκου, αφετέρου κάνοντας μεγάλο άνοιγμα στο merch μας. Οπότε στην παρουσίαση θα μπορείτε να βρείτε από τα φανταστικά μας CD με χειροποίητες θήκες από γυαλόχαρτο, με πολλαπλή χρήση όπως καταλαβαίνετε, το σούπερ burgundy marble βινύλιό μας, μέχρι τη φανταστική, επετειακή ζακετούλα μας για τα δέκα χρόνια Okwaho! Θα δούμε λοιπόν αν πέσουμε στη μαύρη τρύπα ή όχι…Α, φέρτε μπόλικο χρήμα μαζί σας, οι άλλοι τρελοί που θα παίξουμε μαζί θα έχουν από κάλτσες μέχρι σουβέρ!

-Ευχαριστούμε πολύ για τον χρόνο σας. Θα τα πούμε στο ΑΝ Club στις 19 Νοεμβρίου. Θα ήθελα να κλείσουμε την κουβέντα με στίχους από τo “The Usurper Regime”. Η επιλογή δική σας.

I see starving children lying on the dirt
next to their parents who are already dead

I see falling bombs from heavens spreading death
the sound disturbs those who sleep on mounts of wealth

And I think to myself
what a wonderful hell

Αυτήν την φορά θελήσαμε να δοκιμάσουμε και κάτι διαφορετικό. Μιας και το live θα είναι μια γιορτή, ζητήσαμε και από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες να μας δώσουν την οπτική τους στο “The Usurper Regime”. Η κοινότητα για την κοινότητα. Οπότε παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τι έχουν να πουν για το album η Alice (φωνητικά στους Breeding The Shadows) και ο Νίκος (κιθάρα στους Mass Culture).

Alice – Φωνητικά στους Breeding The Shadows
“Θα προσπαθήσω πάρα πολύ να είμαι αντικειμενική και να μην επηρεαστώ από την τεράστια αγάπη που έχω στους Okwaho σαν συγκρότημα και σαν ανθρώπους – αφήστε που είναι εξαιρετικά δύσκολο να μιλήσεις για μια δισκογραφική δουλειά ενώ έχεις παρευρεθεί σε σημεία της δημιουργικής διαδικασίας! Το “The Usurper Regime” είναι ένα εξαιρετικό sludge/black/doom αμάλγαμα, που άφησε πίσω το εμφανές stoner/sludge στοιχείο του πρώτου δίσκου, για να κατασκευάσει μια δική του ατμόσφαιρα απόγνωσης, θυμού, και ξεσπασμάτων. Είναι ένας δίσκος όπου οι στίχοι κι η μουσική γίνονται ένα, καθώς η σκληρή πραγματικότητα την οποία αφηγούνται τα κομμάτια, αντικατοπτρίζεται εξίσου και στα δύο. Ήταν μεγάλη μου τιμή που συμμετείχα στο “The Drowning”, ένα κομμάτι που σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο με την φρίκη των εικόνων που αναπαράγει – εικόνες-δημιούργημα μιας σύγχρονης, μισανθρωπικής ανθρωπότητας. Η μεγάλη πρόκληση σε αυτό το κομμάτι, ήταν ότι ο Γιώργος είναι πάρα πολύ ωμός στιχουργικά, ενώ εγώ τείνω να γράφω πιο μυθοπλαστικά κι αμφιλεγόμενα, πράγμα που με έβαλε στην διαδικασία να αλλάξω ύφος, να κοιτάξω την πραγματικότητα κατάματα και να ανταποκριθώ σε αυτήν χωρίς περιττές φιοριτούρες. Οπότε θα κλείσω με μια συμβουλή: όσο ακούτε τον δίσκο, κρατήστε στα χέρια σας τους στίχους και διαβάστε τους. Αν η μουσική των Okwaho στο “The Usurper Regime” είναι μια κλωτσιά στα δόντια, οι στίχοι είναι απανωτές γροθιές στο στομάχι.”

Νικος- Κιθάρα στους Mass Culture
“To “The Usurper Regime” είναι ένα άλμπουμ που στέκεται με σοβαρότητα σε αυτά που έχει να προσφέρει η Ελλάδα του 2023 στον doom και sludge ήχο της. 

Δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μεγάλες παραγωγές του εξωτερικού και αυτό είναι ξεκάθαρο καθ’όλη την ακρόαση του.

Αυτό που παρατήρησα είναι ότι κάθε κομμάτι έχει αυτό το ριφ που όταν το ακούς γυρνάς στον διπλανό σου και του λες “γαμάει”. Εγώ τουλάχιστον έτσι κάνω στα live! 

Μου αρέσει ιδιαίτερα που σε σημεία όπως το 1ο λεπτό του “Between Ruins and Blood” η στη μέση του “The Mermaid B. The Drowning” θα βρεις ψιλές κιθάρες reverbάτες που θυμίζουν κάτι από post metal χωρίς να χάνουν αυτήν την ωραία black metal αίσθηση τους.

Αυτό που σταματάει τον χρόνο είναι το “The Memaid A. The journey” μιας και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Η μπάντα σου πετάει την ιστορία του ταξιδιού ενός κοριτσιού με την μητέρα του στην Συρία (συνεχίζοντας με το part B που προανέφερα) αλλά το όλο concept part A/B αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα όταν σκέφτεσαι τις πρόσφατες γενοκτονίες του Ισραήλ και την καταπίεση των Παλαιστίνιων όλα αυτά τα χρόνια η οποία τους ωθεί προς την μετανάστευση και την κοινωνική εξαθλίωση μόνο και μόνο για να ικανοποιηθούν τα συμφέροντα των μεγάλων και ισχυρών. 

Σε όλο το άλμπουμ έχεις μια φωνή βγαλμένη από μια ωραία black metal δεκαετία του παρελθόντος, στιβαρές κιθάρες, μπάσο που θυμίζει στο στήθος σου όταν μπαίνει “ψιτ φίλε είμαι εδώ και είμαι εγώ που κρατάω το κομμάτι” και σταθερά, μεστά τύμπανα που έρχονται και συμπληρώνουν το σύνολο του δίσκου, χωρίς να γίνονται υπερβολικά αλλά και χωρίς να γίνονται κουραστικά από την άποψη ότι ακούς το ίδιο και το ίδιο κάτι που έχουμε δυστυχώς δει πολλές φορές σε doom/sludge μπάντες του εξωτερικού. 

Ο δίσκος σκοτώνει. Μην περιμένετε να βάλω βαθμολογία, δεν παίζει. Τράβα άκουσε τον και βάλε την δική σου βαθμολογία. Αν σε κάνει να θες να πας να πάρεις το βινύλιο, μάλλον του έχεις βάλει στο μυαλό σου 10.”