Είναι μπάντες σαν τους Black Country, New Road που αξίζουν μέχρι και τα τελευταία σου ψήγματα ενέργειας προκειμένου να τους ακούσεις ζωντανά.
Έτσι και το περασμένο Σάββατο, αποφάσισα να μαζέψω τα σωματικά και ψυχικά μου κομμάτια για να δω από κοντά αυτά τα έξι παιδιά να ξεχειλίζουν τη σκηνή του Floyd με το ταλέντο τους. Η τόλμη των Black Country, New Road, που τους παρότρυνε να συνεχίσουν την πορεία τους μετά την αποχώρηση του Isaac Wood, σε συνδυασμό με τη θερμή αποδοχή του κοινού γύρω από αυτήν την επιλογή, έχει οδηγήσει αναμφίβολα την εξαμελή, πλέον, μπάντα στο απόγειο της καριέρας της, ενώ βρίσκονται ακόμη στα πρώτα τους βήματα, γεγονός που καθιστά ακόμη σημαντικότερη τη ζωντανή εμφάνισή τους στα μέρη μας.
Θεωρώ μεγάλη τιμή να έχεις την ευκαιρία να ζήσεις ζωντανά μια μπάντα τη στιγμή που γεννιέται, όταν δηλαδή βρίσκεται ακόμη στα πρώτα της βήματα κι όλα τα σημάδια δείχνουν πως αυτό που βλέπεις πρόκειται να γίνει κάτι πολύ μεγάλο. Το γεμάτο με κόσμο Floyd επιβεβαίωσε αυτή μου τη σκέψη, και το γεγονός πως το εύρος της ηλικίας των παρευρισκόμενων ήταν τεράστιο, με έκανε να συγκινούμαι ακόμη περισσότερο για αυτό που έχει καταφέρει αυτή η μπάντα σε μόλις τρία χρόνια “ζωής”. Η αναμονή χωρίς κάποιο support act φάνταζε πολύ μεγάλη, ωστόσο η τόσο καλή διάθεση και το ζεστό κλίμα που επικρατούσε γέμιζε πολύ όμορφα το μουσικό κενό.
Χωρίς καθυστερήσεις, τα φώτα χαμήλωσαν, και η σκηνή υποδέχτηκε τους Black Country, New Road. Εμφανώς ενθουσιασμένοι που βρισκόντουσαν μαζί μας και με ένα κοινό τόσο θερμό αλλά και ευσεβές, η παρέα από την Αγγλία τήρησε το πρόγραμμά της και ξεκίνησε το αφιερωμένο στο live δίσκο της setlist με το “Up Song”. Η περίπτωση της συναυλίας των Black Country, New Road είναι από τις ιδιαίτερες αυτές φορές που ξεπερνούν κάθε προσδοκία.
Η ζεστή ατμόσφαιρα που περιβάλλει την εύθραυστη και ευαίσθητη φύση των BC,NR και ο τρόπος που αυτή μεταδίδεται στο κοινό, καθιστά τη συγκεκριμένη συναυλία ως κάτι πολύ πιο μεγάλο από μια απλά ζωντανή εκτέλεση κάποιων τραγουδιών, παρ’ όλο που και από αυτόν τον τομέα δε θα μπορούσαμε να είχαμε το παραμικρό παράπονο. Με ήχο κυριολεκτικά κρύσταλλο και κάθε όργανο να διαδέχεται το άλλο ισορροπημένα χωρίς να επισκιάζεται κανένα σε αυτήν την προσπάθεια, πράγμα δύσκολο όταν περνάνε τουλάχιστον δεκαπέντε διαφορετικά όργανα από τη σκηνή, η περίσσεια άνεση και αυτοπεποίθηση της εξάδας έκανε όλα αυτά να μοιάζουν σαν ένα casual jamming μεταξύ φίλων.
Αυτό που έχει χτίσει η παρέα αυτών των τόσο αγαπημένων φίλων, οι οποίοι όταν δεν ήταν προσκολημμένοι στα μουσικά τους καθήκοντα απασχολούνταν με το να χαμογελάνε ο ένας στον άλλον, σε έκανε να νιώθεις πως όλο αυτό που βλέπεις είναι απλά σωστό, έως και καρμικό. Μια επιπλέον λεπτομέρεια που φανερώνει ειλικρίνεια σε αυτή τη σχέση είναι το γεγονός πως κάθε μέλος της μπάντας είχε ίση δυναμική με το άλλο, πράγμα που καθιστούσε την απουσία frontman παντελώς ασήμαντη. Και οι έξι μαζί βρισκόντουσαν μονίμως σε μια τόσο ήρεμη αρμονία, εκπέποντας το δέσιμο που έχουν μέσα από τη μουσική τους, κάτι το οποίο έκανε την παρουσία τους να σε μαγεύει, να σου ζεσταίνει την ψυχή. Ταυτόχρονα, υπήρχαν στιγμές όπως στο “I Won’t Always Love You”, μια προσωπική αδυναμία, που ήθελες γλυκά και αρμονικά να ξεριζώσεις την καρδούλα σου, αλλά με κομμάτια όπως το “Laughing Song” να ακολουθούν, η όποια μαυρίλα ξέβραζε πολύ γρήγορα, μετατρεπόμενη σε συναισθήματα ενθύμησης και νοσταλγίας.
Η εσωτερικευμένη ένταση που κλιμακώνεται σε συναισθηματική ωρίμανση στο δίσκο “Live at Bush Hall” και η εμπειρία του να βιώνεις αυτό το πνευματικό τελετουργικό ζωντανά, σε έκανε να αφεθείς πλήρως στη μουσική ώστε να σε κατευθύνει εκείνη προς όποια κατεύθυνση ήθελε. Για μένα θα παραμείνει προσωπικό αγαπημένο highlight της βραδιάς το ξέσπασμα του Charlie Wayne στα drums στο τελευταίο κομμάτι του “Turbines/Pigs”, όπου μετά από αυτήν την τερατώδη εκτέλεση που μαρτύρησαν τα μάτια μας ψάχναμε όλοι τα σαγόνια μας στο πάτωμα. Ένα ανεπανάληπτο και αξέχαστο μουσικό ταξίδι γεμάτο διακυμάνσεις, που άλλοτε οι μουσικοί του σε καλούσαν να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να χαλαρώσεις μαζί τους, άλλοτε γινόντουσαν έρμαια των νεύρων και της έντασής τους, αυτό μας χάρισαν απλόχερα οι Black Country New Road.
Setlist:
Up Song
The Boy
24/7 365 British Summer Time
I Won’t Always Love You
Across the Pond Friend
Laughing Song
Nancy Tries Τo Take Τhe Night
Turbines/Pigs
Dancers
Up Song (Reprise)
photos: Άννα Βασιλικοπούλου
433 
