Οι πολεμοχαρείς Eastern Front επιστρέφουν και δημιουργούν απορίες…
Καταρχάς, τι χρειάζεται μια black metal κυκλοφορία για να χαρακτηριστεί καλή;
Να είναι καταιγιστική; Να συμπεριλαμβάνει και άλλες μουσικές επιρροές; Να έχει τσαμπουκά; Να παρουσιάζει ένα τρόπον τινά ενδιαφέρον concept; Αρκεί τέλος πάντων η καλή θέληση;
Σε γενικές γραμμές οι Eastern Front, από το ντεμπούτο τους κιόλας, δείχνουν πως έχουν τα φόντα να υπηρετήσουν τη νέα γενιά της black metal σκηνής. Διαθέτουν το απαραίτητο τσαγανό και δείχνουν να το πιστεύουν αυτό που κάνουν. Εκεί που τα χαλάνε είναι στο “δια ταύτα”, μιας και ακολουθώντας πιστά τα “must” του χώρου, καταφέρνουν, με έναν δικό τους τρόπο ομολογουμένως, να κουράζουν στο τέλος.
Ενώ δηλαδή δεν έχεις να προσάψεις κάτι ουσιαστικό, ή να απαριθμήσεις πολλά αρνητικά, και παρότι η όλη προσπάθεια είναι τίμια, δε θα βρεις κάτι που να μην έχεις ξανακούσει, με αποτέλεσμα να αναρωτιέσαι το κατά πόσο έχασες το χρόνο σου με δαύτους.
Στα θετικά η διάχυτη πολεμική ατμόσφαιρα, ελέω της ενασχόλησής τους με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως και οι διάσπαρτες αναφορές σε μη-black ακούσματα.
Σίγουρα το “Descent Into Genocide” είναι καλύτερο από το “Blood On Snow”, αλλά αυτή η χρυσή μετριότητα που προσφέρει το κουαρτέτο από τη Βρετανία θα χαρίσει χαμόγελα μονάχα σε λάτρεις της generic χροιάς της black metal σκηνής.
507 
