Είδος: Heavy / Blues Rock
Δισκογραφική: Weathermaker Music
Ημ. Κυκλοφορίας: 16 Σεπτεμβρίου 2022
Με κεκτημένη ταχύτητα έπειτα και από την εμφάνιση τους στο Release Festival και με αλλόφρονη πορεία με ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς στις φλέβες του, το κουαρτέτο συνεχίζει τις μουσικές του περιπλανήσεις και αναζητήσεις, φθάνοντας αισίως στην δέκατη τρίτη δισκογραφική παρουσία.
Όσοι δώσαμε το παρόν την καυτή μέρα του Ιουλίου έχουμε γνώση επί του πράγματος, οι λοιποί δεν χρειάζεται πάρα μία ελάχιστη αναδρομή στο κατάλογο της μπάντας είτε μία πρώτη ακρόαση του νέου δίσκου για να αντιληφθούν, ότι απλά οι Αμερικάνοι μας κάνουν πλάκα με την κάθε τους κυκλοφορία, τον ποιοτικό πήχη της οποίας θα δυσκολευόταν ακόμα και ο Σουηδός άλτης φαινόμενο Duplantis να υπερπηδήσει με τέτοιο σερί πραγματικά.
Το δεκατρία σαν αριθμός πιθανότατα να εξιτάρει και να ιντριγκάρει τους δεισιδαίμονες και λοιπούς συνομωσιολόγους, πάντα περί τύχης και ατυχίας για κάποιους, όμως όταν μιλάμε για τους Clutch τέτοια στερεότυπα και τετριμμένες αντιλήψεις δεν βρίσκουν θέση στην κουβέντα μας. H τύχη μπορεί να ευνοεί τους ισχυρούς και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, εδώ όμως μιλάμε για ένα συγκρότημα που έχει μοχθήσει για να φτιάξει την μοίρα του, ξεφεύγοντας από τα πρώιμα “πέτρινα” χρόνια του στενού οπαδικού κύκλου προς την πλέον καθολική αποδοχή και ευρεία απήχηση και αναγνώριση προς άπασα τα ακροατήρια.
Κάθε νέα κυκλοφορία για το συγκρότημα γίνετε σημείο αναφοράς, και κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το “Slaughter of The Sunrise”, αρχής γενομένης με το εκπληκτικό Post-Apocalyptic φουτουριστικό εξώφυλλο του Jared Muralt. Κάτι για να θυμούνται οι παλιοί και φυσικά να μαθαίνουν οι νέοι καλοπροαίρετα πάντα, με μία πρώτη ματιά στην εικονογράφηση κάνεις μία εισβολή στο παρελθόν και στο μαγευτικό κόσμο manga του Hayao Miyazaki, “Nausicaä of the Valley of the Wind”. Σε αντιπαραβολή με την πλοκή του manga όπου η πρωταγωνίστρια Nausicaa όπου προσπαθεί να βρει τρόπο να συνυπάρξει η φυλή της με την τοξική ζούγκλα, έρχονται οι δικοί μας κήρυκες του Psych-Blues ευαγγελίου, να θίξουν την σημερινή τοξικότητα της κοινωνίας με τους πολύχρωμους ήχους, και την απαραίτητη αλληλοστήριξη και αλληλοκατανόηση για μία υγιή συμβίωση και επιβίωση.
Τα χρώματα μιλάνε από μόνα τους και δηλώνουν την δική τους ιστορία, και μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί η επιλογή του μωβ με τις λιλά αποχρώσεις του. Οι Clutch κάνουν μεγαλειώδη είσοδο σε καινούρια απάτητα εδάφη σε αναζήτηση της αλήθειας, ενώ δηλώνουν κατανόηση και υπέρβαση των ψευδαισθήσεων και των φαινομενικών καταστάσεων. Εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται τον εμβληματικό ήχο τους, και καταφέρνουν να διευρύνουν τη γκάμα τους και να αποδειχθούν για άλλη μια φορά πρωτοπόροι.
Το “Slaughter of The Sunrise” είναι άλλη μία πιστοποιημένη δουλειά γεμάτη ρυθμικότητα και Blues ηλεκτρίζουσα ενέργεια με την Clutch σφραγίδα σε περίοπτη θέση. Η μουσική του δίσκου προκαλεί σεισμικές δoνήσεις με αυξομειώσεις και η μπάντα σαν σεισμογράφος της καταγράφει, ενόσω εμείς σαν αποδέκτες και οπαδοί τις βιώνουμε και τις νιώθουμε στο πετσί μας.
Μία αλυσιδωτή αντίδραση με ευχάριστα αποτελέσματα.
Το να αναφερθούμε στις ικανότητες του μουσάτου Πάστορα και του ποιμνίου του είναι πλέον περιττό. Το δέσιμο που έχει η τετράδα από το Germantown του Μέριλαντ είναι πιο σφιχτό από γρανίτη και πιο ρευστό από νερό. Τηρώντας τις αναλογίες και με την πετυχημένη συνταγή συνθέτουν ίσως τον πιο εξωστρεφή τους δίσκο. Όχι ότι ήταν ποτέ εσωστρεφές συγκρότημα, κλεισμένο στον μικρόκοσμό του, το αντίθετο πάντα. Εδώ όμως, με τα Post Covid αποτελέσματα να είναι πιο εμφανή, έχουν την ανάγκη να ανοιχθούν και να εξωτερικεύσουν συναισθήματα και το πετυχαίνουν με τον πιο εκκωφαντικό και groovy τρόπο.
Οι bourbon infused μπλουζαριστοί ήχοι τους παραμένουν προσφιλείς στην Σαμπαθική φιλοσοφία, με την μόνη διαφορά ότι πλέον κάνουν μακροβούτι στο rock των 70s και ασπάζονται τις πομπώδεις παραγωγές των 80s και κλείνουν το μάτι ανεπαίσθητα στο NWBHM . Δεν στρουθοκαμηλίζουν ούτε κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, και για τον λόγο αυτό αντιλαμβάνεσαι μία Rainbow essence στο ομότιτλο κομμάτι, όπως και μία έντονη maiden-ική διάθεση στα “ Mountain Of Bone” και “Nosferatu Madre”. Ενώ για πολλοστή φορά αποτίουν τα εύσημα στον Tom Petty μέσω του “We Strive for Excellence” και πειραματίζονται με δόσεις ελεγχόμενης ψυχεδέλειας στο “Skeletons on Mars” και ψήγματα Nick Cave μελαγχολίας στην κατακλείδα του δίσκου “ Jackhammer Our Names”.
Οι Clutch στον πιο ανθρώπινο δίσκο τους παθαίνουν purple overdose, ξεκαθαρίζοντας φόβους και καταπιεσμένα συναισθήματα, περπατάνε μαζί μας χέρι-χέρι κατά μήκος της εκάστοτε “Slaughter Beach”, και μέσα από την θυσία οδηγούμαστε στην δικαίωση και την ολοκλήρωση ατενίζοντας την Ανατολή του Ηλίου.
Facebook: https://www.facebook.com/Clutchband
Official Site: https://www.pro-rock.com/
423 
