A DYING PLANET: “Where The Skies Are Grey”

ALBUM

Είδος: Progressive metal
Εταιρεία: Lifeforce Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 17 Σεπτεμβρίου 2021

Οι δίδυμοι αδερφοί Jasun και Troy Tipton έχουν ήδη ένα καθόλου ευκαταφρόνητο παρελθόν με τους γνώριμους στους υπόγειους prog κύκλους, Zero Hour. Η δημιουργική διέξοδος με τους A Dying Planet έχει την αφετηρία της στο 2016, και ο πρώτος δισκογραφικός καρπός ήταν το άλμπουμ “Facing The Incurable” του 2018. Η σημερινή μορφή του γκρουπ περιλαμβάνει πια τον Paul Adrian Villarreal (πρώην Sun Caged) ως αποκλειστικό άρχοντα του μικροφώνου, μετά την session συμμετοχή του στο ντεμπούτο μαζί με άλλους τραγουδιστές. Το rhythm section του μπασίστα Brian Hart με τον ντράμερ Marco Bicca παραμένει σταθερό. Ο Troy Tipton βέβαια, μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό στο χέρι, δεν έχει γράψει καθόλου μουσική στο νέο δίσκο, αλλά είχε συμβολή στους στίχους.

Με έξι συμπαγή ηχητικά κεφάλαια που συνολικά συμπληρώνουν περίπου 52 λεπτά, οι γκρίζοι ουρανοί τους εμφανίζουν μια ελκυστική ομοιογένεια, χωρίς βέβαια να κουράζουν με επαναλήψεις και υπερβολές. Για έναν δίσκο που συνολικά έχει μια αναμφισβήτητη δραματική απόχρωση, ο Jasun, που έγραψε όλη τη μουσική, πέτυχε να συνδέσει εκφραστικά μια σειρά από επίκαιρα και συναισθηματικά θέματα. Από το ζήτημα των αστέγων αυτού του κόσμου, στην ξαφνική απουσία ενός αγαπημένου προσώπου, και από την φυγή από τη γενοκτονία στην ανάγκη της στήριξης στις δύσκολες στιγμές, η μουσική του δίσκου έχει μια συνεχή αντιπαράθεση μιας ευγενικής μελαγχολίας και μιας πειθαρχημένης οργής.

Οι κιθάρες που αναμφισβήτητα οδηγούν τις συνθέσεις, στήνουν τη δομή των τραγουδιών, οδηγώντας σε μια συνολική σύμπραξη. Οι A Dying Planet προσχωρούν στους ενδότερους χώρους των τραγουδιών τους σαν ένας απόλυτα συντονισμένος μηχανισμός, σπρώχνοντας μαζικά σαν ομάδα τις περιγραφές, τις εναλλαγές και τα επιμέρους χρώματα των τραγουδιών. Τεράστιο όπλο στην τακτική αυτή η σπουδαία φωνή του Villarreal, που θα φέρει αναπόφευκτα στο μυαλό τον Ted Leonard. Όλες οι συνθέσεις χαρακτηρίζονται από μια πολυτελή αμεσότητα, και ειδικά για τον πεπειραμένο ακροατή του χώρου είναι φανερό πως όσο ξεκλειδώνονται με τον χρόνο, τόσο περισσότερες λεπτομέρειες αποκαλύπτουν. Με το ομότιτλο να αποτελεί κατά κάποιο τρόπο έναν ιδανικό χάρτη του άλμπουμ, αποκαλύπτεται αυτή η διαρκής συναρπαστική σχέση των φωνητικών με τα μέρη της κιθάρας, που καθορίζει τελικά τόσα διαφορετικά και ουσιαστικά αποτελέσματα. Όταν ο Villarrreal συγκρούεται με τα οργισμένα, στακάτα ριφ, το αμφίσημο αποτέλεσμα ακούγεται συναρπαστικό, όταν γλιστρά πάνω σε πανέμορφα ακουστικά διαστήματα, απλά ενισχύει έναν υπέροχο λυρισμό που αναδεικνύει τα αντίστοιχα στιχουργικά θέματα.

Αν το επίπεδο και των έξι τραγουδιών δεν επιτρέπει διαλείμματα αδιαφορίας στη σχέση με τον δίσκο, το χορταστικό και μακροσκελές “Embrace” που σχεδόν ακουμπά τα 15 λεπτά, αποκαλύπτεται συναρπαστικά με τη δοκιμασία των διαθέσεων που ξεφυλλίζονται διαδοχικά. Όσο η ουσιαστική γοητεία του βρίσκεται στις υποβολές των φωνητικών μελωδιών που συμβαδίζουν ή κάποτε αντιμάχονται την ισχύ των κιθάρων, το επιπλέον δόλωμα για τον ακροατή που δίνει σημασία στις συμμετοχές-εκπλήξεις είναι ένα σόλο από τον Derek Sherinian. Το γεγονός πως ο κόσμος των αντιθέσεων συγκινεί ιδιαίτερα τον Jasun και μετά και τους συμπαίκτες του, αποκαλύπτεται στην ολότητά του στο συγκινητικά διχασμένο “Far From Home”, που άγεται και φέρεται μεταξύ των δυο άκρων με αμείωτο ενδιαφέρον.

Το ζεστό και ανθρώπινο φινάλε του άλμπουμ, με το “A Father’s Love” να αποτελεί ένα ύμνο του δημιουργού για τον αδερφό του και τον μικρό του γιό, μοιάζει με μια τρύπα στον γκρίζο ουρανό που αφήνει το περιθώριο για ένα φως τρυφερότητας και πίστης στον άνθρωπο.

Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο και θεμιτό να χαρακτηριστεί το “Where The Skies Are Grey” σαν μια σημαντική έκπληξη της χρονιάς, μια εκτίμηση που πιθανά υποτιμά το ταλέντο των ανθρώπων που το υποστήριξαν με τις υποδειγματικές παραστάσεις τους. Με δεδομένη την ικανοποίηση από την επικείμενη επιστροφή των Zero Hour μέσα στο 2022, για όσους εκτιμούν ανάλογα το ταλέντο του Jasun Tipton, μας απομένει μόνο η ευχάριστη αγωνία να υπολογίσουμε πόσο ο χρόνος θα μεγεθύνει την δεδομένη απόλαυση αυτού του έργου.

Facebook: https://www.facebook.com/adyingplanet
Website: https://adyingplanet.com/

1152
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…