Οι Γερμανοί Emil Bulls έχουν περί τα 19 έτη στην πλάτη τους, σύμφωνα με το συνοδευτικό κείμενο του παρόντος δίσκου, και σφυροκοπούν με το μοντέρνο metal τους τη γερμανική, τουλάχιστον, επικράτεια τον ίδιο χρόνο. Η πρόσφατη κυκλοφορία τους, “Sacrifice to Venus”, τους επαναφέρει στο μουσικό προσκήνιο ως βασιλιάδες του σύγχρονου γερμανικού metal κ.ο.κ.
Οκ, παιδιά, έγινε και εγώ μέσα είμαι, αλλά περιμένετε να τα κάνουμε λίγο πιο λιανά τα πράγματα γιατί και εγώ θέλω να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη, αλλά δε με λένε Ιζνογκούντ.
Καταρχάς, το πρώτο που κάνει καλή εντύπωση, σαν κόκκινο στρωμένο χάλι σε πρεμιέρα, είναι η κρυστάλλινη, γαμιστερή παραγωγή του Dan Weller (Enter Shikari, Young Guns κ.τ.λ) σε συνεργασία με τον frontman του γκρουπ, Christoph von Freydorf, που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τα καλά της τεχνολογίας. Αυτό που πιάνει το αυτί μου, ως προς τις συνθέσεις των Γερμανών τούτων, φωνάζει από χιλιόμετρα μακριά “Σουηδία”, και δη τη φωτεινή πλευρά αυτής, δηλαδή συγκροτήματα όπως In Flames, Mnemic ή ακόμη και τον Καναδό ψυχάκια Devin Townsend.
Βέβαια, δε σταματάνε στα κοφτά riff και στα μπιμπλικοποιημένα περάσματα, αλλά απ’ ότι φαίνεται οι EB κυνηγούν με πάθος τη μελωδία και ειδικότερα τα μελωδικότερα refrain με προοπτικές γηπεδικού rock, σε συνθέσεις όπως τα “Ι Wanna Feel You”, “Gone Baby Gone” και το αποχαιρετιστήριο “Behind the Sun”, που σου δίνουν την εντύπωση ότι θέλουν να γίνουν κάτι σαν μεταλλικοί Reamonn ή ακόμη και να εκθρονίσουν τους σταθερά ανερχόμενους Volbeat. Και φυσικά, δε λείπουν οι πιο hardcore στιγμές όπως το “Man or Mouse” όπου ο Cristoph γρυλίζει με χαρακτηριστική άνεση εν μέσω κοφτερών κιθάρων και υπόκωφων μπάσων. Κοινώς τα κάνουν όλα και συμφέρουν.
Στον αντίποδα όλο αυτό το κυνήγι του εμπορικού refrain λειτουργεί σα δίκοπο μαχαίρι για τους EB, που, σίγουρα, τους κόβει αρκετούς πόντους από την κάφρικη πλευρά και τους κάνει να ακούγονται αρκετά φλώροι ακόμη και στα ήδη ευαίσθητα, έως και φλώρικα αυτάκια μου. Ούτως ή άλλως αυτός ο ευρωπαϊκός/σουηδικός ήχος αναπαράγεται και αναμασιέται εδώ και πολλά χρόνια πλέον και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, γεγονός που τον έχει καταστήσει αρκετά τυποποιημένο και επίπεδο. Ποιος θα το πίστευε ότι για όλο αυτό το συρφετό μοντέρνου metal θα ήταν ρηξικέλευθα πέντε, κατά τα άλλα, άσημα και ψιλο-επίπεδα συγκροτήματα από το Goetheborg;
931 
