Ακόμη θυμάμαι την πρώτη μου γνωριμία με τον Gary Hughes και την παρέα του…
1999, στο παλιό καλό Metropolis, χαζεύοντας το εξώφυλλο του “Spellbound”. Δεν είχα ακούσει νότα από το album (ή από το σχήμα γενικότερα), παρόλα αυτά το αγόρασα και τελικά βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν από τους καλύτερους melodic rock δίσκους που έχω στη συλλογή μου. Και η πικρή αλήθεια είναι πως παρότι έκτοτε ακολουθώ όλα τα μουσικά βήματα του group, δεν υπήρξε κυκλοφορία ανάλογου επιπέδου από τους Ten.
Όχι πως με χάλασαν τα “Babylon”, “Far Beyond the World” και “Return to Evermore”, αλλά κατ’ εμέ όλη η ουσία και ιστορία των Ten, περιορίζεται στα πρώτα τέσσερα album τους… Το “Stormwarning” του 2011 ευτυχώς έδιωξε τα σύννεφα μετριότητας που είχε επιβάλλει το κουραστικό “The Twilight Chronicles”, αλλά να που για μια ακόμη φορά οι Ten δείχνουν πως δεν έχουν κανένα σκοπό να σπάσουν το μουσικό καλούπι που τους ακολουθεί από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο.
Το “Heresy & Creed” αποτελεί κομβικό σημείο για τη συνέχεια του συγκροτήματος, αλλά αντί ο Gary Hughes να προσπαθήσει να εξελιχθεί (πάντα στα πλαίσια του ίδιου είδους και ήχου), αποφάσισε να ακολουθήσει την ίδια συνταγή, στην οποία ομολογουμένως είναι καλός, αλλά φτάνοντας αισίως στο 2013, είναι άτοπο να ακούς μια (κατώτερη) επανάληψη των ίδιων του των συνθέσεων!
Ακόμα και η παραγωγή κάνει νερά! Παρότι το σχήμα συνεργάστηκε ξανά με τον Dennis Ward, είναι ίσως η πρώτη του δουλειά που δεν ακούγεται όσο καθαρή πρέπει, αποπνέοντας έναν “παλιακό” αέρα. Ίσως να έγινε και επίτηδες, κάνοντας επίκληση στις αναμνήσεις των πιο παραδοσιακών ακροατών.
Ναι, το album περιέχει για μια ακόμη φορά ωραίες συνθέσεις (“Arabian Nights”, “Gunrunning”, “Insatiable”, “Unbelievable”), hard rock διάθεση (“The Lights Go Down”, “Right Now”, “Game of Hearts”, “The Priestess”) και όμορφες μπαλάντες (“Raven’s Eye”, “The Last Time”, “Another Rainy Day”, “The Riddle”), αλλά σα fan περιμένω κάτι παραπάνω από την πεπατημένη, ενώ λίγη περισσότερη προσπάθεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν…
500 
