Περιμένοντας τον “κολλητό” μας φίλο Neil Fallon να μας επισκεφτεί με τους Clutch, μας κάνει παρέα με την στεντόρεια φωνή του σε νέο supergroup, στο οποίο παίρνει μέρος κι ο Vinnie Appice.
Το θετικό είναι ότι δεν μοιάζει με Clutch, το αρνητικό πως θυμίζει πολύ The Company Band, καθόλου περίεργο αφού κιθάρα και εδώ παίζει ο Dave Bone, ενώ την τετράδα στο μπάσο συμπληρώνει ο Brad Davis των Fu Manchu.
Με την παραπάνω φράση καταλαβαίνετε ποιοι από εσάς πρέπει να σπεύσετε να το αποκτήσετε, στους άλλους ας αναφέρω τα ονόματα Black Sabbath και Dio.
Οι Dunsmuir σε σχέση με τα άλλα σχήματα που συμμετέχουν οι Fallon, Bone, Davis έχει πιο μεταλλική υφή με το εναρκτήριο “Hung on the rocks” να το δείχνει αυτό μελωδικά, αλλά η βαριά, και συνηθισμένη στα heavy blues δρώμενα, φωνή του Fallon ισορροπεί τα πράγματα και παίζει μπάλα σε περισσότερα του ενός ταμπλό. Στη συνέχεια στο “Our only masters” μπορεί να βρει καταφύγιο ακόμη και ένας μεϊντενάς και το όμορφο συναίσθημα που ένιωσα με το “Pros and Cons” των The Company Band υπάρχει σε κομμάτια σαν το “Bats (are hungry tonight)” με μια μυρωδιά από αυτούς του σημαντικούς που αναφέρω παραπάνω.
Κομματάρες όπως τα “What manner of Bliss”, “Orb of empire” και το φοβερό “The Gate” και οι Dunsmuir (είναι μια πόλη κάπου στις όχθες του ποταμού Sacramento) φτιάχνουν ένα δυνατό δίσκο, πιθανόν αφιερωμένο σε μεγάλες metal φυσιογνωμίες.
Η παραγωγή είναι εξαίσια (με τέτοια ονόματα να εμπλέκονται δεν περίμενα λιγότερα), το εξώφυλλο καλύπτει όλες τις μουσικές πτυχές του εγχειρήματος αυτού και το album αυτό δεν είναι μια απλή ξεπέτα για να συμπληρώσει τα εισοδήματα των μουσικών.
Το “Dunsmuir” είναι ένα κοκτέιλ metal/ heavy rock που πίνεται με μια ανάσα και ζητάς από το μπάρμαν διψασμένος το refill!
556 
