Νέο album και για τους Ιταλούς symphonic death metallers, τρία χρόνια μετά το “King” του 2016 το οποίο ήταν μάλλον μια αδιάφορη εν γένει στιγμή τους.
Στο “Veleno” ακολουθείται η πεπατημένη του σχήματος, δηλαδή οι Fleshgod εξακολουθούν να δρούν στο χώρο του death metal (με αρκετά συμφωνικά στοιχεία τα οποία δεν θα έλεγα ότι καπελώνουν τον metal χαρακτήρα μιας και αυτά τα στοιχεία εντοπίζονται κυρίως στο ατμοσφαιρικό background) και ένα νέο χαρακτηριστικό που αντιλαμβάνεται ο ακροατής είναι ότι το υλικό είναι πιο τεχνικό από κάθε άλλη δουλειά τους.
Τα μέλη της μπάντας είναι φανερά πολύ καταρτισμένοι μουσικοί, αυτό ακούγεται σε κάθε στιγμή και τα τραγούδια είναι πολύ πλούσια σε λεπτομέρειες και ιδιαίτερες μελωδίες, δίνοντας έναν progressive θεατρικό τόνο στο όλο άκουσμα. Κιθαριστικώς ανήκει στην υπερτεχνική συνομοταξία των Meshuggah και ρυθμικώς το triggering κυριαρχεί σε μια ποικιλία ταχυτήτων. Φωνητικώς δε, ο Francesco Paoli διαθέτει αρκετά μεγάλη εκφραστική γκάμα και δεν αναλώνεται σε μονότονο growling, συμπεριλαμβάνοντας απαγγελίες και υμνικά ρεφρέν που φέρνουν στο νου τους Arcturus.
Σε τέτοιες δουλειές αυτό που διακυβεύεται είναι το συνθετικό επίπεδο του υλικού και θα έλεγα ότι ναι μεν οι Fleshgod Apocalypse έχουν την ικανότητα να γράφουν πολυσχιδείς συνθέσεις αλλά ίσως θα έπρεπε να εστιάσουν στην απλοποίηση των συνθέσεων, όχι για κανέναν άλλο λόγο εκτός από το ότι αυτός ο χείμαρρος μελωδιών και riffs περνάει εν πολλοίς απαρατήρητος. Από την άλλη, αυτή η δαιδαλώδης συνθετική τακτική πιθανόν να στοχεύει τους λάτρεις της μουσικής “δυσκολίας” (και υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που λατρεύουν μουσικές κατά τις οποίες χάνεται το τόπι).
Το “Veleno” δεν είναι ένα album στο οποίο θα αντιμετωπίσεις κάτι επαναστατικό ή καινοτόμο, έχει κάποιες πολύ καλές στιγμές σε κομμάτια όπως στα γρήγορα “Worship And Forget” και “Pissing On The Score”, στο “Monnalisa” (με goth αισθητική ανάλογης των σύγχρονων Theater Of Tragedy ή τις “light” απόπειρες των Edge Of Sanity) και στον piano-based ομότιτλο επίλογο, είναι περφεξιονιστικά φτιαγμένο, ακούγεται φιλόδοξο και σίγουρα υπάρχει κοινό που θα το εκτιμήσει.
Το κύριο “μειονέκτημα” (και τα εισαγωγικά μπαίνουν γιατί αυτό είναι προσωπική θεώρηση του γράφοντος, για τους ανάλογους ακροατές ίσως και να θεωρείται “πλεονέκτημα”) είναι αυτός ο υπερκορεσμός ιδεών, ένα γεγονός που συνεπεί ότι κάποιος θα πρέπει να του δώσει πολύ χρόνο για να το αφομοιώσει. Αν είσαι ανάλογης ιδιοσυγκρασίας, δοκίμασέ το, δεν θα σπαταλήσεις το χρόνο σου. Αν δε ξαναεπαναλάβεις τη διαδικασία, θα σε κερδίζει και κατά κάτι περισσότερο κάθε φορά. Για τον υποφαινόμενο χαρακτηρίζεται “συμπαθητικώς αμφιλεγόμενο” αν και σίγουρα όχι κακό.
https://www.facebook.com/fleshgodapocalypse
FLESHGOD APOCALYPSE – Carnivorous Lamb
593 
