Το περασμένο Σάββατο γίναμε μάρτυρες μιας σκοτεινής γιορτής του ακραίου ήχου, με τέσσερα συγκροτήματα από διαφορετικά φάσματα της σκληρής μουσικής να συνευρίσκονται μοναδικά στο Gagarin, σε ένα ταιριαστό line up για μία υπέροχη βραδιά που επεφύλασσε συγκινήσεις.
Με το χρονοδιάγραμμα να ξεκινάει νωρίς και την πρώτη μπάντα να βγαίνει στις 18:40, βρισκόμουν στο κατάλληλο φαινομενικά spot στον εξώστη, λογαριάζοντας χωρίς το οικοδεσπότη-εξαερισμό ο οποίος μας χάριζε απλόχερα ένα συνεχόμενο ψύχος αέρα καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, δημιουργώντας αφενός ιδανικές συνθήκες ελέω μουσικής, αφετέρου προσφέροντας μας αχρείαστα ρίγη από το κρύο.
Just on time, οι Cursed Blood πήραν θέσεις μάχης στη σκηνή και παρατηρώντας την crossover αισθητική στην ενδυμασία τους με μπλουζάκια Celtic Frost, Deicide και Χαοτικό Τέλος, αντιλαμβανόσουν τι πρόκειται να επακολουθήσει, ακόμα και αν δεν ήσουν πρότινος οπαδός της μπάντας.
Η τετράδα ήρθε..μας ψέκασε με Death/Thrash riffs, ξεδιπλώνοντας την Crust-Punk μεταλλική της ψυχή, τελειώνοντας χωρίς να μας “σκουπίσει”. Αν έχεις ασχοληθεί στο ελάχιστο με την ακραία εγχώρια μουσική, έχεις την γνώση ότι οι Cursed Blood αποτελούν μία Συ-Dream Team του νεότερου extreme underground μουσικού κινήματος με συμμετοχή σε πληθώρα συγκροτημάτων, όπου με ένα απλό google search μπορείς ενημερωθείς επ αυτού.
Ο κόσμος στην αρχή ήταν λιγοστός, όμως η ίδια ποσότητα κόσμου αν βρισκόταν σε κάποιο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ή σε ένα μικρότερο venue θα γινόταν απλά μακελειό. Όσο διήρκησε το set τους, διατήρησαν την μουσική τους “σάπια” και “άσχημη” υπό μία καλή έννοια, στρώνοντας το μαύρο χαλί για τους επόμενους.
Setlist:
-FLAYING TYRANTS
-WORLD OF MADNESS
-SODOMIC DAMNATION
-COLD CONQUEROR
-TRIUMPHANT DOOM
-BACKLASH RAMPAGE
Με τους επόμενους να αποτελούν οι επίσης δική μας Triumpher, οι οποίοι κυκλοφόρησαν πέρυσι έναν εκπληκτικό δίσκο “ Storming The Walls” δίνοντας το φιλί της ζωής σε ένα ξεχασμένο και παρωχημένο ιδίωμα που δεν είχε να μας προσφέρει και πολλά. Με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να αλλάξουν την φράση από No Power Metal με αναγραμματισμό σε On Power Metal, αφήνοντας μας να παραμιλάμε.
Πλέον ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει τον χώρο του Gagarin και δημιούργησε ιδανικές συνθήκες για την πορεία της βραδιάς σε συνδυασμό και με την συμμετοχή του στα τραγούδια. Το κουαρτέτο των Τriumpher έστησε ηχητικές γέφυρες με τις δεκαετίες του 80′ και 90′ καθώς αναβίωσε το επικό Power με μία σκοτεινή Dissection προσέγγιση αλλά και Sci-Fi αισθητική. Η μουσική τους άρρηκτα συνδεδεμένη με το παρελθόν χωρίς ίχνος ρετρο λαγνείας αλλά με νεωτεριστικές τάσεις.
Μας χάρισαν συγκινήσεις, ειδικά στην ακρόαση του “Blood of my Enemies” όπου λίγο ήθελε να τραβήξουμε σπαθί και να μείνουμε με το γούνινο εσώρουχό μας, με την εμφάνισή τους και η θέα της χρήσης του τρέμολου μας αποτελείωσε συγκινησιακά με την καλή έννοια. Οι ερμηνείες του Αντώνη καθηλωτικές αποτίουν τα δέοντα στο Eric Adams, όπως και η λοιποί μπάντα τα μέγιστα στους θεούς Manowar, χωρίς να κοπιάρουν απαραίτητα αποτελούν την αιχμή του δόρατος, όπου μαζί με τους υπόλοιπους δημιουργούν ένα γρανιτένιο και αδιάσπαστο σύνολο. Αν μπορούσες να διαβάσεις τα χείλη των παιδιών καταλάβαινες εκφράσεις ενθουσιασμού και έκδηλης ευφορίας, τις οποίες μετέδωσαν εξίσου στο κοινό. Ψυχωμένη εμφάνιση που μας έδωσε ενέργεια και δύναμη για την συνέχεια που ακολουθούσε.
Setlist:
Europa victrix (intro)
I wake the dragon
Storming the walls
Esoteric church of Dagon
Blood of my Enemies
Mediterranean wrath
The Thunderer
Blazing circle
Στον απόηχο της φοβερής εμφάνισης των Triumpher με τα αυτιά μας να βουίζουν, και υπό τους ήχους Pagan δοξασιών γινόταν αντιληπτό πως θα αλλάζαμε παραστάσεις και θα μεταφερόμασταν σε κάποιο απόμερο δάσος όπου παγανιστικοί θεοί, οντότητες και στοιχειά το περιτριγυρίζουν.
Κατά την ταπεινή μου άποψη όταν περιορίζεις χωροταξικά πάνω στην σκηνή ένα συγκρότημα (όσον αφορά το στήσιμο των τυμπάνων, λόγω έλλειψης χώρου) με την ιστορία και το εκτόπισμα που έχουν οι Primordial, είναι δείγμα έλλειψης σεβασμού προς το ίδιο το συγκρότημα. Όσο και να ασπάζεται αυτό την underground ταυτότητα χωρίς να το απασχολούν εξωγενείς παράγοντες. Από την πλευρά του θεατή υπάρχει κάποια κατανόηση αλλά υπάρχουν τρόποι να αποφεύγεις τέτοια ατυχή περιστατικά εν έτη 2024. 
Με την ολοκλήρωση των εργασιών αλλαγής σκηνικών, οι Ιρλανδοί πάτησαν πόδι με τα όργανα ανά χείρας και ξεκίνησαν την μυσταγωγία τους με το “As Rome Burns”. Ο Alan με corpse paint έκανε την εμφάνιση του με το απαραίτητο Pagan/Black Metal starter pack αποτελούμενο από κρεμάλες, κόκκαλα και σχινιά.
Αεικίνητος επί σκηνής, λαλίστατος, ορεξάτος, παραστατικός με έντονη υποκριτική διάθεση τραβούσε τα βλέμματα πάνω του. Ο απόλυτος front man γινόταν ένα με τους στίχους και το κοινό, αφήνοντας κομμάτια του εαυτού του και καταθέτοντας την ίδια του την ψυχή στη σκηνή. Όλα αυτά όταν δεν έπινε και μοίραζε οίνο στο κόσμο, ενώ “πείραζε” τους band mates του.
Η σχέση που έχει διαμορφώσει η μπάντα με το Ελληνικό κοινό από τα γεννοφάσκια της είναι ιδιαίτερα στενή, και κάθε φορά γίνεται και πιο ισχυρή με άρρηκτους συναισθηματικούς δεσμούς. Κάθε τραγούδι συνεπικουρεί στο προαναφερθέν και με τέτοιο best of setlist δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Στο “No Grave Deep Enough” αφιερωμένο στον Νίκο “Mac” Ζαγγογιάννη ήρθαμε ακόμα πιο κοντά, ενώ στο “ The Coffins Ship” γίναμε ένα με τη μπάντα και πενθίσαμε μαζί με το λαό της Ιρλανδίας. Αυτό κάνει η μουσική, είτε στις χαρές είτε στις λύπες σε φέρνει πιο κοντά και σε ενώνει, κάτι που βιώσαμε όλοι όσοι ήμασταν εκεί.
Όταν οι Ιρλανδοί φορούσαν το επικό τους προσωπείο, τα καλπάζοντα riffs “μας έπαιρναν και μας σήκωναν” εώς ότου μας πιάσουν τα μαυρα μεταλλικά στοιχεία και μας στείλουν στην κόλαση, καρφωμένους ανάποδα χωρίς επιστροφή. Η άρτια εκτελεστική ικανότητα του συγκροτήματος δεν χωράει θέμα συζήτησης, και ζωντανά εκτελεσμένη η μουσική παίρνει διάφορες μορφές. Πραγματικά ο τρόπος που χτίζουν τις συνθέσεις live έφερνε κατά νου Post-Black παραδείγματα συγκροτημάτων, με το tribal drumming και τις ατμοσφαιρικές μελωδίες που γεννιόντουσαν μέχρι την κορύφωση της εκάστοτε σύνθεσης.
Προσωπική παραδοχή που θα εκτιμήσουν οι οπαδοί της smoking community, σε ένα παράλληλο μουσικό σύμπαν οι Ciáran Mac Uilliam και Pól Mac Amhlaigh θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι οι John Baisley και Jeff Matz αντίστοιχα.
Set list:
As Rome Burns
How It Ends
No Grave Deep Enough
Gods to the Godless
To Hell or the Hangman
Autumn’s Ablaze
We Shall Not Serve
The Coffin Ships
Victory Has 1000 Fathers, Defeat Is an Orphan
Lain With the Wolf
Wield Lightning to Split the Sun
Empire Falls
Sons of the Morrigan
Ηγετική εμφάνιση από τους Primordial, δεν άφησε κανένα παραπονεμένο. Ακόμα και αν τελείωνε εκεί η βραδιά θα ήμασταν γεμάτοι από πλευράς μουσικής. Όμως καμιά φορά δεν πειράζει αν είμαστε και λίγο πλεονέκτες, πόσο μάλλον όταν σαν σάπιο κερασάκι στην χαλασμένη τούρτα είναι ο Tom “Gabriel” Fischer με τους νεοσύστατους Triumph of Death να παρουσιάζουν την κληρονομιά των Hellhammer.
Με την ώρα να είναι λίγο μετα τις 22:32 οι τέσσερις μαυροφορεμένες φιγούρες έκαναν την εμφάνισή τους, με τον Satanic Slaughter να ηγείται και να κάνει και το δικό του statement με το ασπρόμαυρο vegan patch για τα δικαιώματα των ζώων ραμμένο πάνω του.
Θα μπορούσε να “αγγαρέψει” τους Triptykon ώστε να παρουσιάσει μαζί τους την μουσική των Hellhammer, όμως δεν το έκανε πράγμα που τον τιμά και δείχνει το ποιόν του, καθώς πως έχει δηλώσει και ο ίδιος, “δεν είναι μπάντα διασκευών και εκφράζουν ένα διαφορετικό όραμα”.
Αντ αυτού είναι πλαισιωμένος από τρεις εκπληκτικούς φερέλπιδες μουσικούς και μαζί τους ανοίγει το σάπιο φέρετρο των Hellhammer νεκρα ανασταίνοντας τις σκοτεινές τους μελωδίες, με ανανεωμένη διάθεση και ηλεκτρίζουσα ενέργεια, σαν σύγχρονος Προμηθέας και άλλος Dr. Frankenstein ένα πράγμα, δίνοντας ζωή σε συνθέσεις τεσσάρων δεκαετιών.
Έναρξη με το “The third of the storms” και στη συνέχεια “Massacra” με τις θύμησες να ανεγείρονται από το χρονοντούλαπο των αρχών της δεκαετίας του 80′. Η μπάντα έπαιξε ανίερη, μουσική απαγορευμένη για θρησκόληπτους, καρδιοπαθείς και αγχωτικούς δεδομένου ότι οι φρενήρεις ρυθμοί δεν είναι και ότι πιο αγχολυτικό.
Μαυρίλα, καταχνιά και έτερες αποχρώσεις του σκότους συγκεντρώθηκαν πάνω από τα κεφάλια μας, τα οποία δεν σταμάτησαν να κουνιούνται στιγμή υπό την σφοδρότητα που εξαπέλυαν τα riffs τους οι Fischer και Tim Iso Wey, την στιγμή που πίσω από τα τύμπανα ο Andre Mathieu ενεργούσε σαν οδοστρωτήρας και μαζί με την Jamie Lee Cussigh στο μπάσο, διατηρούσαν ακλόνητο το rhythm οικοδόμημα.
Το stage show που μας χάρισαν δεν ήταν κάτι φαντασμαγορικό, όχι ότι χρειαζόμασταν κάτι τέτοιο, όμως σιγουρα κατάφεραν να μας “γεννήσουν” συναισθήματα. Μέσα από την φαινομενική απλότητα τον πρώτο λόγο και τελευταίο λόγο είχε η μουσική.
Σαν μεσσίας στο πρόλογο του ομώνυμου κομματιού, κατάφερε να χωρήσει το κοινό στα δύο για ένα δυναμικό wall of death με το κοινό να συμμετέχει δυναμικά και άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών να περιπλέκονται μεταξύ τους με ένταση, εν μέσω εναγκαλισμών και mosh pits, χαμόγελα και αρκετό συναίσθημα.
Ειδικά την στιγμή που κάποιος απροκάλυπτα φώναξε “We Love You” με τον Tom να αντεύχεται το ίδιο, με το συναίσθημα να ξεχειλίζει και από τις δύο πλευρές αμφότερες.
Συνέχεια με “Visions of Mortality” και την κατακλείδα “Triumph of Death” λίγο πριν πέσει η αυλαία σαν ταφόπλακα πάνω μας και σφραγίσει αυτήν την επετειακά μοναδική βραδιά.
Λίγο μετα τα μεσάνυχτα η μπάντα εν μέσω αποθέωσης, άφησε τον εορτασμό της νοσηρής κληρονομιάς των Hellhammer ώστε να τον διαχειριστούμε ο καθένας με τον τρόπο του, παίρνοντας τον δρόμο του.
Την στιγμή που αναλογιζόμασταν τι διαδραματίστηκε μπροστά μας, σκεπτόμενοι
“Only (Triumph of) Death Is Real…
Setlist:
The third of the storms
Massacra
Maniac
Blood Insanity
Decapitator
Crucifixion
Reaper
Aggressor
Revelations of Doom
Messiah
Visions of Mortality
Triumph of Death
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
470 
