The Nosferatu, Opened Paradise (22/2/2020) Temple Athens

Οι Nosferatu υπήρξαν ένας από τους σοβαρούς λόγους για να λατρέψω το gothic rock, στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Albums σαν τα “Rise”, “Legend” και “The Prophecy” είναι ορόσημα και οι αλλαγές της σύνθεσης της μπάντας μετά το 1994, χαμήλωσε τα standards των επόμενων κυκλοφοριών.

25 χρόνια μετά, ο Vlad Janicek (ιδρυτής των Nosferatu) μαζί με τον Louis DeWray (τραγουδιστή στα “Rise” και “Legend” πήραν την απόφαση να επιστρέψουν ως The Nosferatu και ενώ νέο υλικό είναι στο δρόμο, ξεκίνησαν μόλις πριν λίγους μήνες να περιοδεύουν, παίζοντας τα λατρεμένα, ορθόδοξα Nosferatu έπη της πρώτης περιόδου.

Δεν υπήρχε περίπτωση να έχανα λοιπόν την ευκαιρία να ζήσω τέτοιο “return of the vampire”, όταν έμαθα πως ανακοινώθηκε επίσημα μια συναυλία τους στην Αθήνα.

Σαββατόβραδο έξω από τον Ναό της Ιάκχου γύρω στις 21.00 και ο ελάχιστος κόσμος που περίμενε στο τσουχτερό κρύο, ένιωσε τη ζεστασιά του αγαπημένου συναυλιακού χώρου με το που άνοιξαν οι πόρτες.

Η μεγάλη ατραξιόν σε κάθε συναυλία, πριν ανέβει μπάντα στην σκηνή, είναι φυσικά το merch bench, το οποίο είχε τόσο μπλουζάκια και κοσμήματα The Nosferatu, όσο και πλούσιο υλικό από το ελληνικό opening act των Opened Paradise.

Ομορφιές, ομορφιές.

Το θεωρείο του Temple είναι άνετο και υπέροχο για πανοραμική θέα τόσο της σκηνής αλλά και της αρένας. Καθώς κόσμος μαζευόταν σιγά σιγά, προσπαθούσα να εντοπίσω γνώριμες φάτσες από τα 90’s γιατί, αν μη τι άλλο, πόσες τέτοιες συναυλίες να μπορεί να απολαύσει πλέον ο παλιός, καλός γότθος? Ελάχιστες, σπάνιες.

Δεν εντόπισα όσα δερμάτινα γιλέκα, παλτά και καπέλα θα περίμενα από τους (ξεκάθαρα) πιο λιτούς ενδυματολογικά άντρες, όμως οι γυναικείες παρουσίες ήταν απείρως πιο δυναμικές, με μεσαιωνικούς κορσέδες και εντυπωσιακές, χρωματιστές post-punk κομμώσεις.

Σαφέστατα Goth’s not dead και ισχύει επίσης και το “Goth And Proud” όπως περήφανα έφεραν πάνω τους οι μεταξοτυπίες των κατάμαυρων The Nosferatu t-shirts στο merch bench.

Στις 21.30 ακριβώς και όπως μας είχε υποσχεθεί το timetable, εμφανίστηκαν στην σκηνή του Ναού οι Αθηναίοι Opened Paradise, μια μπάντα που πλέον μετράει 17 χρόνια ζωής, δύο albums και ένα EP (πώς περνούν έτσι τα χρόνια, μόλις χθες μου φαίνεται όταν είχαν μόλις ένα demo στα χέρια τους και, μαζί με την μπάντα στην οποία ήμουν μέλος το 2004, ανοίξαμε για Garden Of Delight και Clan Of Xymox).

Από το “Senseless” που άνοιξε την αυλαία, μέχρι το “Universe” που την έκλεισε, οι Opened Paradise απέδειξαν πάνω στο σανίδι πως είναι πολλά περισσότερα από μια Νεφιλιμική μπάντα, ασχέτως αν τα αλάνθαστα φωνητικά τους σε κάνουν να κλείνεις τα μάτια και να ταξιδεύεις σε μέρη όπου ο ήλιος βρίσκεται συνεχώς σε έκλειψη και τα χνάρια του Carl McCoy τα ψηλαφίζεις ζεστά ακόμα στο έδαφος.

Η μπάντα έχτισε ατμόσφαιρα με κάθε νότα, ο ήχος αν και μπουκωμένος, δεν τη χάλασε και 45 λεπτά μετά, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην είχε απολαύσει το setlist της.
Εκτός και αν η διοργάνωση ήθελε να διατηρήσει το απόλυτο 90’s, καλώντας μια μπάντα σαν τους The Illusion Fades για να ανοίξει, οι Opened Paradise ήταν η ιδανική επιλογή – κρίνοντας μάλιστα από το ολοκαίνουργιο τραγούδι τους “Sin”, αναμένουμε δισκογραφική επιστροφή που θα κάνει το όνομα τους να συζητηθεί πολύ.

OPENED PARADISE setlist:

Senseless
Reverence
Deep Waters
We Burn The Sky
Leaving Dreamland
Omega
Sin
Visions
Universe

Το changeover κράτησε περίπου 20 λεπτά, με κεριά να κοσμούν πλέον τις γωνίες της σκηνής και τα πρώτα κινηματογραφικά samples να ηχούν και η αγωνία για την πρώτη εμφάνιση των The Nosferatu στη χώρα μας (και μια από τις πρώτες τους γενικότερα) να κορυφώνεται ξεκάθαρα, για μένα και άλλα 150-200 άτομα που πλέον έχουν έρθει στον Ναό να τιμήσουν την επιστροφή του βαμπιρικού θρύλου.

Και ω θεοί, ποιος θα πίστευε πως λίγα λεπτά μετά τις 22.40, θα ξεχυνόταν ζωντανά στα αυτιά μου το “Alone” του “Rise”, από τα χέρια του δημιουργού του Vlad Janicek και την φωνή του τραγουδιστή Louis DeWray που του έδωσε ζωή πριν σχεδόν τρεις δεκαετίες?

Οι The Nosferatu πάτησαν στην σκηνή.

Το Σαββατόβραδο του Φεβρουαρίου σταμάτησε να μοιάζει με 2020 και τα ρολόγια, τα κουστούμια τους, οι νότες τους, το στήσιμο και η διάθεσή τους έδειχναν πλέον 1993.

Ο Louis άνοιξε το στόμα του και κάθε στίχος από το “Dark Angel” ήρθε αυτόματα στην άκρη του δικού μας, για να συνοδεύσουμε τον χαρισματικό goth frontman στα ταξίδια του αίματος.

Τα έπη άρχισαν να πέφτουν σαν βροχή από τον συννεφιασμένο ουρανό: “Crysania”, “Rise”, Vampyres Cry”, “Lament”, “Close” – όχι, αν με ρωτούσες μισό χρόνο πριν, θα σου έλεγα πως ούτε σε φαντασίωση δεν θα γινόταν να απολαύσω το ιδανικό setlist της εμβληματικότερης γοτθικής μπάντας των 90’s. Αλλά να, που στέκομαι εδώ και ο,τι ακούω και βλέπω, είναι αληθινό.

Δεν περίμενα τον Louis σε τέτοια φόρμα, 27 χρόνια μετά. Σαν να μην έχουν περάσει χρόνια από πάνω του (τι Βαμπίρ θα ήταν), η ψηλή και λεπτή φιγούρα του γέμιζε το stage, οι κινήσεις του ήταν όσο χαοτικές έπρεπε και η φωνή του παραμένει φωνάρα μέχρι και σήμερα.

Ο Vlad οργάνωνε τα πάντα με το έντονο βλέμμα του και με το μπάσο του, ενώ η προσθήκη του Rob Leydon των Red Sun Revival στις κιθάρες, δείχνει να είναι έξυπνη κίνηση, μια που ο άνθρωπος που μου θύμισε τον Data του Star Trek (με ακόμα λιγότερες εκφράσεις) έχει πιάσει ακριβώς τον παλμό και τον ήχο της μπάντας. Η Anastasia στα γυναικεία φωνητικά ήταν περισσότερο εντυπωσιακή σε εμφάνιση και ενδυματολογία παρά σε φωνή, όμως τα μέρη της τα είπε μια χαρά καθώς απολαμβάναμε τα κάλλη της on stage.

Ο Chris Clark στα τύμπανα, αν και δυναμικός και σε πολλά σημεία ευφάνταστος, μάλλον ήταν ο αδύναμος κρίκος, αφού σε δύο τραγούδια (“Abominations” και “Vampyres Cry”) δεν κατάφερε να συγχρονιστεί με τα υπόλοιπα μέλη, κάτι που μάλλον αποδίδεται στο feed του ήχου στα ακουστικά του και σε άλλα τόσα τραγούδια, έχανε τις αλλαγές των ρυθμών μέσα στο τραγούδι, κάτι που μάλλον αποδίδεται στην έλλειψη προσοχής στις πρόβες.

Τα τρία νέα τραγούδια που μας παρουσίασαν, ήταν υπέροχα και γεμάτα μελωδίες που γίνονται εμμονή, πράγμα που σημαίνει πως το “ντεμπούτο” album των The Nosferatu, θα είναι αντάξιος διάδοχος του “Rise” και του “The Prophecy” και ειλικρινά, ανυπομονώ να το απολαύσω στουντιακά.

Στις 00.15 και μετά από ένα χορταστικότατο encore τριών τραγουδιών (και μόνο το “Inside The Devil” και το ΕΠΟΣ (ήρεμα το λέω) “Lucy Is Red” να είχαν παίξει σε αυτό, με τον τρόπο που το αποθέωσαν , πάλι ευτυχισμένοι θα πηγαίναμε σπιτάκια μας) ήρθε η στιγμή να μας αποχαιρετήσουν ανάμεσα σε άπειρα χειροκροτήματα που σίγουρα θα τους ξαναφέρουν στα μέρη μας όταν θα έχουν νέα δισκογραφική δουλειά.

Οι The Nosferatu τα κατάφεραν. Διασκέδασαν, πόρωσαν, συγκίνησαν, μάγεψαν.

Σε μια εποχή που οι Sisters είναι απλώς bedtime story για παιδιά, οι Nephilim ενδεχομένως να εμφανιστούν σε καμία πενταετία, οι Rosetta Stone ακούγονται σαν τους She Past Away και οι άλλοι Nosferatu πιο βαρετοί και από το θάνατο, οι The Nosferatu πατάνε στα early 90’s και μας το προσφέρουν εδώ, τώρα.

Of course Goth is not dead, dear.