Είδος: Hard / Heavy / Progressive Metal
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημ. Κυκλοφορίας: 7 Ιουλίου 2023
Είναι λογικό το “ανέλπιστα καλό” να διεγείρει περισσότερο από το “αναμενόμενα καλό” σωστά; Σωστά. “Γιατί αυτή η εντράνς Ζογντάν;” θα με ρωτήσεις φίλε αναγνώστη και φυσικά θα έχεις δίκιο. Η αιτία της αναφοράς είναι οι νεότευκτοι Καβαλιώτες The Shadows Of Ιthaca, ένα σχήμα που διατείνεται ότι παίζει heavy metal – και συμφωνώ γενικά. Αγνό και πατροπαράδοτο μεν metal αλλά με πολύ προοδευτικό “ψωμί” μέσα του. Και δεν εννοώ τίποτα πίρλι-πίρλι progressive-ιές, καμία σχέση.
Οι ιδέες της μπάντας και στα 7 κομμάτια του “Hunt The Hunter” είναι πάρα πολύ καλές και είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η πραγμάτωση μέσω ποικίλων (και εντελώς ανέλπιστων σε σημεία) επιρροών. Η σύμπλεξή τους και το φιλτράρισμα προς ένα προσωπικό στοιχείο ταυτότητας από την μπάντα είναι αριστοτεχνική. Η μουσική θα έλεγα ότι είναι ένας κοινός γεωμετρικός τόπος: του heavy metal, του hard rock αλλά και του prog metal μέχρι τα mid ’90s, ένθεν-κακείθεν των πλευρών του Ατλαντικού.
Στα δεδομένα του album είναι η φοβερή κιθαριστική δουλειά του Πάνου Ρουμελιώτη, και στα riffs που χτίζουν τα κομμάτια αλλά κυρίως στα φοβερά “ομιλούντα” solos. Μου θύμισε τους μεγάλους Dan Rock / Brian McAlpin (Psychotic Waltz) – ειδικά στο “Now That The Buffalo Has Gone” με μια αίσθηση σαν να έσκασαν για τσάρκα οι Ναβάχο στο Μέτσοβο (!), στον ύμνο “Blue Cold Cell” και στο επιλογικό “In Basements and Attics” που αποτελούν μια θαυμάσια μίξη των Waltz με τον Dio (και με εμβόλιμους στίχους του Κ. Καβάφη στα ελληνικά), γαμάτες προγκρεσιβίζουσες Sabbath-ιές όλα τους.
Εξαιρετικοί επίσης και οι Τάσος Καραπαπάζογλου (μπάσο) και Νίκος Τσιλιγκούδης (drums). Πολύ καλό δίδυμο (αν και δεν είναι μόνιμα μέλη της μπάντας), δίνουν έναν ενθουσιασμό και πολύ groovy τόνο στις συνθέσεις. Ο δε Άγγελος Καλόγρηας έχει ένα πολύ καλό “αρσενικό” λαρύγγι, προφορά πολύ καλή και ευρεία ερμηνευτική γκάμα (για παράδειγμα στο “Mr Incredible”, ένα κομμάτι – κανονικό χωνευτήρι επιρροών που μοιάζει σαν συνεργασία Halford / Bruce Dickinson αλλά με τον Michael Kiske του “Chameleon” πίσω από το μικρόφωνο και τους King’s X, Winery Dogs και Dream Theater του “Falling Into Infinity” να πίνουν μπύρες στην πρόβα – σε μπέρδεψα ε;). Γενικώς πολύ καλοί όλοι σαν μονάδες.
Εκτός από τα προαναφερθέντα κομμάτια, μου άρεσαν και οι υπόλοιπες, σχετικά αυτοτελείς, συνθέσεις. H διασκευή στο “American Woman” των the Guess Who είναι όντως “διασκευή” μιας και η εκδοχή των Ithaca το κάνει “δικό τους” κομμάτι με ένα ύφος που γειτνιάζει με τους Black Label Society, το “Above The Water” λοξοκοιτά προς το hard rock (φαντάσου κάτι σαν επιμεταλλωμένους Deep Purple – λογοπαίγνιο; – και Bon Jovi) και στο ομότιτλο track “Hunt The Hunter” που ακούγεται σαν τους Van Halen αν αποφάσιζαν να παίξουν prog, με ένα θαυμάσιο σπανιόλικο solo part (και εμβόλιμους στίχους από τον Shakespeare).
Το υβρίδιο που προτείνουν οι The Shadows Of Ιthaca είναι τρομερά ενδιαφέρον, διασκεδαστικό αλλά και συνάμα σκεπτόμενο hard rock / heavy metal. Υψηλή τραγουδοποιΐα, άρτιες εκτελέσεις, πνευματική σαφήνεια και εφηβικός ενθουσιασμός. Ως debut προσπάθεια, το “Hunt The Hunter” χαρακτηρίζεται ως άριστο (και με καλό ήχο, μια παραγωγή που φέρνει απόλυτα το πνεύμα των δοξασμένων ’80s, κάτι αξιέπαινο στις εποχές της πλαστικούρας). Φυσικά εγείρονται ελπίδες για τη συνέχεια ωστόσο ήδη απολαμβάνουν την καλλιτεχνική εμπιστοσύνη του γράφοντα. Απολύτως προτεινόμενο. (Ράφα ευχαριστώ για την πάσα).
Facebook: https://www.facebook.com/theshadowsofithaca/
1034 
