Είδος: Doom/Heavy/Stoner Metal
Δισκογραφική: Ripple Music
Ημ. Κυκλοφορίας: 16 Φεβρουαρίου 2024
Δεν έχουν περάσει παρά λίγοι μήνες από τη διπλή εμφάνιση του ζωντανού θρύλου και ιδιαίτερα αγαπητού Scott “Wino” Weinrich στα πλαίσια του διημέρου Demons Gate Festival, με τους Αμερικανούς πιονέρους The Obsessed να εμφανίζονται την πρώτη μέρα και με την ακουστική solo εμφάνιση του την επομένη, σε συνδυασμό με την προβολή του προσωπικού του ντοκιμαντέρ “Wino”.
Τότε μας φαινόταν γολγοθάς η πάροδος του χρόνου μέχρι την ημέρα της επικείμενης κυκλοφορίας του νέου δίσκου, και ιδιαίτερα αβάσταχτη η αναμονή, πόσο μάλλον όταν είχαμε την τύχη να ακούσουμε και το ακυκλοφόρητο “ Stoned Back to the Bomb Age” που μας μοίρασε κολάρα για το αυχενικό. Έκτοτε οι μήνες πέρασαν και το πλήρωμα του χρόνου έφτασε για τη πέμπτη δισκογραφική δουλειά και πολυαναμενόμενη κυκλοφορία μέσα στο 2024 για τους ίδιους μα και για εμάς, με την 16ή του Φλεβάρη να είναι η καταληκτική ημερομηνία.
Βέβαια ο χρόνος ως γνωστόν είναι σχετικός και εκτός από μεγάλος γιατρός είναι και αδίσταχτος κριτής και στην περίπτωση του Wino του έχει φερθεί καλά και ωριμάζει σαν το καλό κρασί, ενώ η μουσική του είναι νέκταρ και αμβροσία και αποτελεί θεϊκή παρέμβαση στα μουσικά τεκταινόμενα και συναυλιακά δρώμενα. Στην παρούσα χρονική στιγμή τον βρίσκουμε πιο ώριμο και “καθαρό” από ποτέ, παραμερίζοντας τις βαριές καταχρήσεις στην άκρη, ενώ παραμένει σταθερά εθισμένος στη heavy μουσική, αφήνοντας τη Μητέρα φύση να κάνει τη δουλειά της με τα παράγωγα που προέρχονται από αυτήν. Ίσως αυτός είναι και ένας λόγος που ο ήχος του “Gilded Sorrow” είναι τόσο οργανικός δίσκος και η ηλεκτρική ενέργεια που απορρέει από την μουσική του γειώνεται με την απαλή, φυσική και αιώνια ενέργεια της Γης.
Ο ίδιος έξι χρόνια μετά το “Sacred”, εμφανίζεται ιδιαίτερα ανανεωμένος αισθητικά αλλά και μουσικά δίνοντας λαβή για θετικά σχόλια για το γεγονός ότι εμφανίζει μία διαλλακτικότητα στον ήχο εμπλουτίζοντας τον με μία πιο ευαίσθητη πινελιά από ηχητικής απόψεως. Όπως είχαμε πει και στο κείμενο αποδόμησης του περσινού πλέον live, το νέο line up που τον πλαισιώνει έχει πολλά να μάθει από τον αυτόν, όμως έχει να προσδώσει εξίσου πολλά και σαν επιστέγασμα αυτών το ηχητικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει, με μία αίσθηση φρεσκάδας να περιρρέεται στην ατμόσφαιρα. Διευρυμένοι σε κουαρτέτο με την προσθήκη του Jayson Taylor στις ρυθμικές κιθάρες, η μουσική τους είναι πιο επιθετική, straightforward και “ειλικρινής” από ποτέ και μας παραδίδουν έναν Doom n Roll δίσκο που ήρθε για να διεκδικήσει την αναγνώριση που του αναλογεί και να προστεθεί στην μουσική παρακαταθήκη τους. Επιπρόσθετα απελευθερώνει τον Wino τον ίδιο από τα δεσμά της ρυθμικής κιθάρας και του δίνει περισσότερη ελευθερία κινήσεων και τη δυνατότητα ώστε να πειραματιστεί με τα κουρδίσματα, τα solo και τον γενικότερο ήχο των εξάχορδων Gibson Les Paul συντρόφων του.
Η συνταγή είναι απλή, πετυχημένη και δεν αλλάζει, παρά βελτιώνεται με διάφορα συμπληρωματικά στοιχεία και συστατικά. Εν ολίγοις όλα γυρίζουν γύρω από το riff και στο τέλος καταλήγουν πάλι σε αυτό. Αν και στην προκειμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ένα πακτωλό από δαύτα πιστοποιημένα με iso 4/20 για θορυβώδεις και ταξιδιάρικες αποδράσεις.
Μιας και το αναφέραμε και αρχή διαλόγου κάναμε, από το εναρκτήριο “Daughter of an Echo” ξεχωρίζουμε τα κλασικά στοιχεία του παραδοσιακού Metal ήχου, με ελάχιστες αναφορές προς NWOBHM και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι οριοθετώντας κάποια πράγματα, βρίσκουμε κοινές αναφορές με την Solo πορεία του Βρασίδα (aka Bruce Dickinson), την ίδια στιγμή που στο “It’s not OK” δοκιμάζουν να πειραματιστούν στον ήχο τους με την groovy πλευρά των Pantera. Παράδοξο ίσως φαίνεται, αλλά δεν ακούγεται τόσο σε καμία περίπτωση. Για αυτόν τον λόγο ο Wino τρέφει την συμπάθεια όλων των οπαδών και της εκτίμησης ετερόκλητων μουσικών, δεδομένου ότι αποτελεί έναν crossover καλλιτέχνη χωρίς να περιορίζεται στα στενά όρια των ιδιωμάτων.
Περιττό να αναφέρουμε τις Sabbath καταβολές του, δεδομένου ότι έχει ασπαστεί προ πολλού την Hand of Doom θρησκεία και έκτοτε αποτελεί απεσταλμένο του ευαγγελίου της αποκάλυψης των τεσσάρων καβαλάρηδων από το Birmingham. Στο “Gilded Sorrow” είναι πιο εμφανείς οι επιρροές από ποτέ και αδελφοποιημένα συγκροτήματα με τον ήχο όπως Saint Vitus, Trouble, Count raven κάνουν την εμφάνιση τους μέσα από τις συνθέσεις καλοδεχούμενα.
Για ακόμη μία φορά o ασυμβίβαστος χαρακτήρας του, αυτή η επαναστατική και μοναχική φυσιογνωμία που δικαίως θεωρείται πρωτοπόρος του Αμερικανικού Doom, ακολουθώντας τη μουσική του χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη δημοτικότητα ή την αποδοχή, αποδεικνύει ότι μπορεί ο ίδιος να “γεννήθηκε αργά”, όμως “It’s Never too Late… to Doom Over the Wolrld.
Facebook: https://www.facebook.com/TheObsessedOfficial
Bandcamp: https://ripplemusic.bandcamp.com/album/gilded-sorrow
236 
