Είδος: Hard Rock / Heavy Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast Records
Ημ. Κυκλοφορίας: 26 Ιανουαρίου 2024
Πρόκειται φια το σουηδικό heavy / rock σχήμα το οποίο έχει στις τάξεις του τον μεγάλο Nicke Andersson (αρχαίοι Entombed και The Hellacopters – θεοί) και τη φωνάρα (και όχι μόνο Γερμανίδα Johanna Platow Andersson), μια μπάντα με αξιοπρεπέστατη καριέρα στα μονοπάτια των Sabbathic heavy metal οι οποίοι μετά το καλούτσικο “IV” του 2021 επανέρχονται με φρέσκο υλικό με το (εύγλωττα τιτλοφορημένο) πέμπτο album “V”.
Καθόλου άγνωστα μονοπάτια για τους Lucifer. Mια αναδρομή στις δοξασμένες για τον σκληρό ήχο δεκαετίες των ’70s και ’80s (με μια εξαίρεση) είτε με αρχέγονο heavy metal ποτ ζέχνει καλτίλα στα πρότυπα των The Hellacopters και βέβαια των φυσικών Θεών του ιδιώματος, των Black Sabbath είτε με αμερικανικής κοπής hard rock. Εννιά κομμάτια που στοχεύουν στην παρελθοντολαγνεία των ακροατών τους οποίους θα κερδίσουν με άνεση. Πάρα πολύ καλά “λαμπάτα” riffs, licks και solos σε αμεσότατα κομμάτια από τους Martin Nordin / Linus Björklund οι οποίοι μεταφέρουν άριστα το Iommiκό πνεύμα στις εξάχορδες και άψογοι στο ρόλο τους οι Harald Göthblad (μπάσο) και Nicke Andersson (drums) σε ηχοτόπια που τα κατέχουν άριστα. Η δε Johanna είναι φοβερή πίσω από το μικρόφωνο. Χωρίς να νιαουρίζει αλλά ούτε και να επιδεικνύει επιτηδευμένη μετεκτέλεση των μεντόρων των Lucifer.
Πολύ καλό το γρήγορο “Fallen Angel”, κάργα σαμπαθίλα στο “At the Mortuary” που λες και βγήκε από τo “Technical Ecstasy”, τα “Riding Reaper” και “The Dead Don’t Speak” είναι δυο πάρα πολύ καλές ’80s hard rock σύνθεσεις στα πρότυπα των Whitesnake / Rainbow (του Turner) με πολύ καλό πεντατονικά (φυσικά!) solos όπως και τα “A Coffin Has No Silver Lining” και “Strange Sister” που φέρνουν στο νου Motley Crue και Kiss. Από εκεί και πέρα, φοβερά κομμάτια είναι οι bluesιές “Slow Dance in a Crypt” και “Nothing Left to Lose but My Life”, τραγουδάρες που θα μπορούσαν να έχουν γράψει από κοινού οι Sabbath με τους Zeppelin και τους ZZTop. Καλούλι και το χίπικο late ’60s rock (η εξαίρεση που προανέφερα) “Maculate Heart”, στα χνάρια της Janis Joplin (ή και των Blues Pills αν θέλεις, συγγενεύουν πάρα πολύ οι προσεγγίσεις αμφότερων).
Τελικώς οι Lucifer έβγαλαν έναν εξαιρετικό δίσκο και το “V” τιμά με σεβασμό το παρελθόν του ηλεκτροφόρου ήχου. Πολύ καλές και διασκεδαστικές συνθέσεις με όλα ανεξαιρέτως τα κομμάτια να έχουν αέρα κλασικού hit μιας εποχής που δείχνει πλέον πολύ μακρινή. Και τέτοιες απόπειρες επαναφέρουν (τουλάχιστον στα γερόντια που ευδοκιμούν στις τάξεις των ακροατών) με κινηματογραφικό, νοσταλγικό τρόπο κάποιες από τις βασικές σταθερές που διαμόρφωσαν εκατομμύρια χαρακτήρες. Μουσική οικειέστατη χωρίς πολλά να αναλύσεις, απλά πατάς play και ρουφάς ηδύποτα. Από νωρίς πολύ ψηλά για την επόμενη λίστα.
Facebook: https://www.facebook.com/luciferofficial
373 
