Την περασμένη Παρασκευή οι κοσμικές συχνότητες που εκπέμφθηκαν από τους Drab Majesty μας βρήκαν στο Arch Club Live Stage δίνοντας το παρών για να τις λάβουμε με το κατάλληλο τρόπο.
Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε και διαφορετικά καθώς οι Καλιφορνέζοι ήταν πλαισιωμένοι από ένα θελτικό πακετάκι μαζί με του Ductape και τους δικούς μας Sugar for The Pill.
Λίγο μετά τις 21:00 οι πόρτες άνοιξαν και οι μουσικές των Swervedriver, The Jesus and Mary Chain και των Ride που ακουγόντουσαν από τα ηχεία μας καλωσόρισαν ιδανικά δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες για να κυλήσει σωστά η βραδιά. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο συγκεκριμένο venue και επιβεβαιώθηκε (για τον γράφοντα τουλάχιστον) ο κανόνας πως οι επιχειρηματίες του λαϊκού ρεπερτορίου γνωρίζουν πως να “στήνουν” μαγαζιά, καθώς πρότερα λειτουργούσε σαν νυχτερινό κέντρο οι “Γραμμές”.
Μισή ώρα μετά τις εννέα οι Sugar for The Pill έκαναν την εμφάνισή τους, με αναπληρωματικό τον έναν από τους δύο κιθαρίστες στην σύνθεσή τους (διότι για προσωπικούς λόγους απουσίαζε ο κανονικός), κάτι που δεν μας χάλασε καθόλου. Το συγκρότημα βρίσκεται σε παρατεταμένη περίοδο φόρμας, κάτι που αποδείχτηκε και επί σκηνής, και από το ακυκλοφόρητο κομμάτι που μας χάρισαν όπως και από τις αλλεπάλληλες συναυλίες που κλείνουν στο εξωτερικό (όπως αυτές τις τέσσερις στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, όπως μας ανακοίνωσαν) δικαιολογώντας και με το παραπάνω την περσινή επιλογή τους στο Release Festival.
Η μπάντα από το ξεκίνημα της έβαλε έντονο (ήχο)χρώμα στη μουντή βραδιά για όσο διήρκησε το set τους. Αν έκλεινες τα μάτια θα φανταζόσουν στην σκηνή τους My Bloody Valentine, τους Sonic Youth, τους Slowdive, όμως μόλις τα άνοιγες παρατηρούσες απλά το Αθηναϊκό συγκρότημα να ακροβατεί ανάμεσα σε ένα νοσταλγικό χωνευτήρι Shoegaze, Dream Pop μουσικών και μίας Post Punk ηχητικής αναβίωσης. Το μπάσο ήταν η ραχοκοκαλιά όλων πάνω στο οποίο στηρίζεται το ηχητικό οικοδόμημα το οποίο “ντύνεται” από τα “ονειρικά” φωνητικά της Βάνας.
Η εμφάνιση των παιδιών ήταν ιδανικό starter ώστε να ανοίξει η όρεξη στους αρκετούς παρευρισκομένους, οι οποίοι από νωρίς προσήλθαν για να απολαύσουν ευχάριστες μουσικές. Και επειδή τρώγοντας έρχεται η όρεξη, χωρίς να χρειάζεται πολύς χρόνος για αλλαγή σκηνικού, περάσαμε στο επόμενο “πιάτο” της βραδιάς, που δεν ήταν άλλο από τους Ductape.
Set list:
Quicksand
I wish I was the fire
Moan of the thunder
Diamonds
Soul can wait
Colours
Falling back to you
When The Sun Hits (cover)
Gold
Οι γείτονες εξ ανατολάς επέστρεψαν εκ νέου στην χώρα μας, μετά από την πρότερη εμφάνισή τους με τους Sixth June και μαύρισαν ευχάριστα την ατμόσφαιρα, προσθέτοντας δυναμισμό και λίγη καλοδεχούμενη “βρωμιά” στο ηχητικό μέρος, που τόσο χρειαζόμασταν για να “ανέβουμε” και εμείς.
Το Post Punk/ Darkwave δίδυμο από την Κωνσταντινούπολη μας προσκάλεσε να χορέψουμε μαζί του, αναβιώνοντας δυναμικά και χορευτικά τον Post-punk ήχο της δεκαετίας του 80′ μέσα από γοτθικές αφηγήσεις και σκοτεινές ηχώ. Synth στρώματα, πλήκτρα, Electro-Techno ρυθμοί, Trance “μπαλώματα” γέμισαν την φαινομενικά άδεια σκηνή και το χώρο, μαζί με τις χορευτικές κινήσεις της Cagla και τις περίπλοκες κιθάρες του Furkan.
Αν ο Ian Curtis ζούσε ακόμα και είχε ασπαστεί το Rave κίνημα τότε πιθανόν να ακουγόταν κάπως έτσι, και εμείς όλοι θα τρέχαμε στο Death Disco, το +Soda, και το U-matic αναλόγως της διάθεσης του, ώστε να τον ακούσουμε και να λικνιστούμε στο χορό της σιωπής, κάνοντας βίωμα τους στίχους του.
Set list:
Sinners
Never
Sevmiyor
Hatirla
The Unknown (unreleased)
Marian
Anafor
Closer (unreleased)
Veil of Lies
King
Fire
Red Scar
Το τέλος της εμφάνισης των Ductape, έκανε πιο έντονη την προσμονή για το κυρίως act της βραδιάς. Ο κόσμος πλέον είχε γεμίσει το χώρο και ούτε οι μουσικές των Nothing και των My Bloody Valentine μπορούσαν να κατευνάσουν την ανάγκη να γίνουν μέρος της παράστασης των Drab Majesty.
Μετά από μία ίσως λίγο αδικαιολόγητη καθυστέρηση και με το ρολόι να δείχνει 00:00 και το “Hath No Form” να ηχεί, το καλλιτεχνικό δίδυμο των Deb Demure και Mona D, έφεραν την “non human trace” αισθητική τους στη σκηνή, με μία όχι και τόσο extreme στυλιστικά εμφάνιση ως είθισται, κρατώντας την avant-garde πλευρά τους και την “παλαβομάρα” τους αποκλειστικά στο κομμάτι της μουσικής.
Το μαύρο χρώμα που μονοπώλησε με τους Ductape άρχισε να φεύγει από τον ήχο και πλέον πολύχρωμες μελωδίες έκαναν την εμφάνιση τους μέσα από τα τραγούδια της μπάντας. Οι Andrew Clinko και Alex Nicolaou υποδυόμενοι τα ανδρόγυνα άβαταρ των Deb Demure και Mona D, επιδόθηκαν κατά μία έννοια σε αισθησιακή μουσική ταινίας επιστημονικής φαντασίας.
Φουτουριστικοί ήχοι και υποτονικά ονειρώδεις συχνότητες κατέκλυσαν το χώρο και διέστειλαν το χρόνο για όσους ήμασταν εκεί. Και ήμασταν αρκετοί που χορέψαμε μέσα από ένα συνονθύλευμα post-punk, new wave και dream pop μουσικών με εύθυμη διάθεση.
Οι δύο τους πάνω στην σκηνή είναι χάρμα ιδέσθαι και θα λέγαμε λαϊκά πως κύλησε “ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι”, καθώς ταιριάζουν απόλυτα και ο ένας συμπληρώνει τον άλλον.
Η finger picked υπνωτική και ονειρική προσέγγιση της κιθάρας, έρχεται σε απόλυτη αρμονία με την αρτιότητα στα πλήκτρα, με το θεατρικό στοιχείο να είναι ένα και το αυτό και για τους δύο. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι, λίγο περισσότερο για τον Alex. Πιθανόν να παίζει ρόλο και το γονιδιακό στοιχείο εδώ που κληρονόμησε από τον πατέρα του και Horror σκηνοθέτη Ted Nicolaou.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της εμφάνισης τους και την περιπλάνηση μας στην δισκογραφία τους, γίναμε μέρος της συνδεσμολογίας ενός κυκλώματος εναλλαγής συναισθημάτων και ήχων, καθώς από την μία ταξιδεύαμε στα ανώτατα space μουσικά στρώματα, και από την άλλη κάναμε βουτιά από ψηλά, σε μία ηχοθάλασσα νέο ψυχεδέλειας ξεπλένοντας οποιαδήποτε ηχητική απόληξη είχαμε πρωτύτερα πάνω μας.
Η μπάντα έχει επανειλημμένα δηλώσει την αμέριστη συμπάθεια της προς το Ελληνικό κοινό κάτι που έγινε και κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους, αναγκάζοντας των Andrew να εγκαταλείψει για λίγο το ρόλο του και να μας ευχαριστήσει και να μας παινέψει σαν το καλύτερο κοινό της περιοδείας, κάτι που δεν συνηθίζει, δείγμα σεβασμού και αγάπης.
Όταν περνάς καλά ο χρόνος τρέχει και μάλλον περνούσαμε εκπληκτικά αν κρίνω από το πόσο γρήγορα μου φάνηκε ότι ήρθε το encore της βραδιάς.
Μετά και το “Not Just a Name” οι συχνότητες σταμάτησαν να λαμβάνονται καθώς το ηχητικό βασίλειο των Drab Majesty σίγησε και έπαψε να εκπέμπει, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη φορά όποια και αν είναι αυτή, αφήνοντας μας σε μία θολούρα να περιπλανιόμαστε επί της Κωνσταντινουπόλεως.
Set list:
Hath No Form
Dot in the Sky
The Other Side
Oxytocin
Ellipsis
Long Division
Vanity
Cold Souls
Too Soon to Tell
39 by Design
The Skin and the Glove
Not Just a Name
photos: Άννα Βασιλικοπούλου
407 
