Είδος: Heavy Metal
Εταιρεία: Metal Blade Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 23 Οκτωβρίου 2020
Κάθε φορά που σκέφτομαι τους Άγιους του Los Angeles, έρχεται στο μυαλό η φράση ενός τραγουδιού κάποιων άλλων αγαπημένων: “δεν με βλέπεις γιατί δεν έχω πολλά να πω”…
Πέρασαν ξανά αισίως πέντε χρόνια από το προηγούμενο εξαιρετικό τους άλμπουμ, αλλά εδώ και δεκαετίες έχουμε εξοικειωθεί με την τιμιότητα και την ευθύτητα έκφρασης αυτού του γκρουπ. Οι Άγιοι είναι μια από τις δυνατότερες αποδείξεις πως το τσίρκο της μουσικής βιομηχανίας είναι σκληρό και άδικο, αλλά αυτή η μουσική είναι γεμάτη με τους δικούς της αθόρυβους ήρωες που ανακαλύπτουν τη δική τους ισορροπία και πορεύονται χωρίς εκπτώσεις ως το τέλος.
Τέτοιοι ήταν πάντα οι Άγιοι. Φτιαγμένοι από το ξεκίνημα μέσα από τη δυνατότερη συγκυρία και ισχυρή χημεία ανθρώπων, ξεκίνησαν την ανάβαση στο δικό τους βουνό από πολύ ψηλά, τόσο ψηλά που λίγοι αντιλήφθηκαν τη θέση τους. Το πιο σημαντικό είναι πως, κόντρα στον άνεμο του χρόνου, κατάφεραν να σώσουν το μοναδικό μουσικό ελιξίριο που κατείχαν ακόμα από το “March”. Ήταν πάντα όσο λίγοι τόσο κοντά στις δυο πολυχρησιμοποιημένες λέξεις “heavy metal”. Μέσα από διαφοροποιήσεις, εξελίξεις, αλλαγές, εμπλουτισμούς ιδιωμάτων, τεχνολογικές διαδρομές και άλλα τόσα κύματα, δεν ξεπλύθηκαν, δεν ξεθώριασαν και δεν μεταμφιέστηκαν για να επιβιώσουν. Παρέμειναν το “heavy metal”.
Έντεκα νέα τραγούδια ίσως και να είναι πολλά, και πιθανά με μια αυστηρότητα οι ίδιοι να ύψωναν τον πήχη του δίσκου ψηλότερα από εκεί που χτυπά ο τίτλος του. Όμως ήδη ελάχιστα σήματα χρόνου στη διάρκεια των τραγουδιών μπορούν να σταθούν κάπως χαμηλότερα από το υπέροχο βασίλειο των Αγίων. Για μια φορά ακόμα, έχοντας στην κορυφή του στέμματος τον αειθαλή John Bush, όσοι ηδονίζονται να ρίχνουν τους μετρητές του χρόνου στον Καιάδα θα ζήσουν ξανά το όνειρό τους.
Οι Άγιοι σφυρηλατούν λοιπόν ξανά αυτό το συμπαγές μέταλλο, με μια σειρά από αιώνιες συρραφές από ριφ για να καθίσει πάνω τους η υμνική φωνή του Bush. Η υποδοχή είναι ιδανική και τα “Standing On The Shoulders Of Giants” και “End Of The Attention Span” ψάχνουν τις φωνές που θα ενωθούν μαζί τους. Έχοντας αυτή τη ρυθμική ορμή και ευελιξία της τελευταίας δεκαετίας τους, καταφέρνουν να επιπλέουν φρέσκοι και επίκαιροι και με την βοήθεια ενός εξαιρετικού ήχου. Σημαντική είναι η έντονη αίσθηση της ζωντανής εμφάνισης που μέχρι κάποιο σημείο ανακαλεί η παραγωγή, καθώς οι τύποι ξέρουμε καλά πως είναι δολοφόνοι πάνω στο σανίδι.
Ένα πιο πρωτόγονο πρόσωπο με στακάτα, επιβλητικά ριφ ξεδιπλώνεται σε τραγούδια σαν το “Bubble” και το “Do Wrong To None”, που ανεβάζει ευπρόσδεκτα την αδρεναλίνη. Δεν λείπουν βέβαια και εκείνα τα αρσενικά “μινόρε” τερτίπια τους που μας συγκινούν με το ρίγος της αξιοπρέπειας, όπως γίνεται στο άμεσο “Lone Wolf”, στο πατινάζ του “Fly In The Ointment”, ή στο εθιστικά σκοτεινό “Unfair”. Κρυπτικό flashback με σύγχρονο κοστούμι στο αλήτικο “Bark, No Bite” με τους Lizzy να αντηχούν έξυπνα, ενώ το “Missile To Gun” πρώτα σε κόβει σε φέτες και μετά σε ανεβάζει σαν μαγικό χαλί στον ουρανό, ένα χαμένο single για λίγους ανάμεσα στα τόσα της ιστορίας τους.
Είναι για άλλη μια φορά σχεδόν ιαματικό να αναμετριέσαι με αυτή τη διαφάνεια, τη συνέπεια, την ακρίβεια στις προσδοκίες. Ανάμεσα στην καρδιά και το μυαλό, στο κορμί και την ψυχή, η μουσική συνεχίζει την ανηφόρα, αιώνια και τωρινή, σπάνια πια αλλά και αναγκαία. Αν τους έχεις ακολουθήσει σε κάθε βήμα από την αρχή , η ηχώ της δεν θα σε αφήσει να σταθείς κατώτερος των περιστάσεων.
Website: http://www.armoredsaint.com/
Facebook: https://www.facebook.com/thearmoredsaint
465 
