Από την Πάτρα μας έρχονται, οι Monovine και αν και είναι το δεύτερο τους album, είναι η πρώτη μου επαφή μαζί τους.
Δεν άκουσα το “Cliche”, αλλά το όνομα τους ακούγεται συχνά στους rock κύκλους και ήρθε και για μένα η ευκαιρία να τους ακούσω.
Ο ήχος τους είναι παρόμοιος με την punk μεριά του grunge, όπως εκείνος εκφραζόταν από τους πρώιμους Nirvana και τους υποτιμημένους Mudhoney (βλ. “Kiss This”).
Άλλοτε πιο σκληροί, άλλοτε πιο ήρεμοι, είναι αυτό ακριβώς που θα γούσταρε κάποιος νοσταλγός του Kurt Kobain.
Τα φωνητικά είναι εξαίσια, με καλά αρθρωμένο λόγο, οι κιθάρες κεντούν πιασάρικα πράγματα και τα τύμπανα ακολουθούν όμορφα.
Το πρόβλημα είναι πως στη μίξη κάπου ψιλοχάθηκε το μπάσο, που πρέπει να προσπαθήσεις πολύ για να το διακρίνεις.
Παρόλα αυτά, το σύνολο είναι άκρως διασκεδαστικό με ωραία κομμάτια σαν τα “93”, “Lucid”, “Bomb” και άλλα και πιστεύω πως ζωντανά θα τα ακούσουμε κάπως καλύτερα.
Η έμπνευση υπάρχει και καλό θα είναι μείνει και οι παραγωγές διορθώνονται στο μέλλον.
649 
