SKEIN: "Deadweight"

Με αφετηρία το 2004, από το Tampere της Φινλανδίας, μας έρχονται οι μυστηριώδεις alternative metallers, Skein. Χρειάστηκαν βέβαια δέκα χρόνια για το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, το concept άλμπουμ “Of Wings Unfolding”, την αυγή του 2014.

Φέτος επιστρέφουν με μια συλλογή από αυτόνομες, σύντομες ιστορίες που έχουν τον τίτλο “Deadweight”. Oι Skein αποτελούνται σήμερα από τους Sami Silvennoinen – vocals, Jarno Ojala – guitar, Hiski Marstio – guitar, Kari Ruissalo – drums και Juha Höyssä – bass.

Η επιδίωξη των Φιλανδών είναι να οικοδομήσουν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα, μια ιδιαίτερη ερημιά στην οποία παραμονεύουν η μελαγχολία, η αναθεώρηση και πολύ συχνά μια αυθεντική οργή που καθορίζει τελικά και τον ηχητικό διχασμό τους.

Με την πολύτιμη βοήθεια του παραγωγού Tuomas Kokko (Ghost Brigade, Swallow the Sun, Timo Rautiainen & Trio Niskalaukaus), οι Skein διατρέχουν μια διαδρομή ηχοτοπίων που ενώ περιέχουν στοιχεία από μάλλον ετερόκλητες πηγές (σποραδικές εντυπώσεις από σκοτεινές εκφράσεις των Tool, Deftones, μελωδικές φωνητικές μανιέρες των Placebo, post black εκρήξεις και μαθήματα οργής με death growls), συνολικά δημιουργούν μια ομοιογενή μουσική πορεία με προσωπική αύρα και συναίσθημα.

Δύσκολα αποφεύγει κανείς να φέρει στο μυαλό του τους αυστριακούς Mayfair, και ιδιαίτερα στην πρώιμη φάση τους, στο εισαγωγικό track “Seduction”, το οποίο παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα απέναντι στη συνταγή της σύγκρουσης των δύο προσώπων των Skein που συμμετέχουν συνήθως στις περισσότερες από τις συνθέσεις του άλμπουμ. Η υπέροχη μελωδική και εξελικτική δομή του “Seduction” το καθιστά ένα εξαιρετικό single, όμως η επιλογή αυτή πηγαίνει τελικά στο “Bound” με τις δραματικές μελωδίες και το δυνατό ρεφρέν.

Το σκοτεινό κέλυφος των Skein παραμένει συμπαγές, είτε οργίζεται στα άκρα όπως στο “Lies divine” όπου το στακάτο του ριφ στο μέσο μοιάζει σαν καταπραϋντική ένεση, ή ηρεμεί με αγωνία όπως στο ambient “The fear is love”, που συνθλίβεται άδοξα αμέσως μετά από τη γροθιά του ομότιτλου τραγουδιού.

Το σχεδόν εννιάλεπτο “The unknown” διατρέχει όλες τις επιμέρους κρύπτες της μουσικής τους και μετά από μια κλιμακωτή εξέλιξη, σβήνει σε μια ήρεμη και ύποπτη ειρήνη. Είναι και το τέλος του άλμπουμ.

Το τραγούδι που μάλλον ξεχωρίζει αισθητά είναι το “Mare”, ένας μαύρος κύκνος που φυλάει στην καρδιά του, κάπου στο μέσο, άλλη μια δυσοίωνη έκρηξη, που μοιάζει να προσπαθεί να τινάξει από πάνω του την υγρασία της φθοράς.

Οι Φιλανδοί, με έναν περίεργο τρόπο, ακούγονται να έχουν πετύχει μια παράξενη αρμονία ανάμεσα στη φόρμουλα και τη σύνθεση, που σταδιακά χτίζει μια αίσθηση ειλικρίνειας και αλήθειας. Το πιο πιθανό είναι πως αυτή η θετική εντύπωση θα μεγαλώνει σημαντικά με κάθε νέα βόλτα στο υγρό, γοτθικό, σκληρά ευαίσθητο “Deadweight”.

Όσοι απολαμβάνουν τις εσωτερικές μουσικές εμπειρίες αποκλειστικά με τον εαυτό τους, ας δοκιμάσουν τα αποτελέσματα των Skein πάνω τους.

631
Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…

Be the first to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published.


*