Είναι άραγε συνεπακόλουθη η επιστροφή του βινυλίου με συγκροτήματα τα οποία έχουν βγεί από τα σπάργανα του heavy metal ή της classic rock σκηνής;
Με την πρώτη κιόλας ακρόαση του “Cold Winds” των Σουηδών Hypnos, μπαίνουμε αναπόφευκτα στη διαδικασία να σκαλίσουμε τις επιρροές τους, σε καμία όμως περίπτωση δε θα ισχυριστούμε ότι αντιγράφουν. Όλα έχουν μια φυσική ροή καθώς η ακρόαση κυλάει και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο παρά εξαιρετικό, τόσο στ’ αυτιά ενός «εκπαιδευμένου» ρόκερ όσο και σε έναν έφηβο προς αναζήτηση μουσικόφιλο.
Twin solos που θυμίζουν Andy Powell και Ted Turner (Wishbone Ash) ή μήπως Janick Gers και Dave Murray (Iron Maiden); Εξαίσια φωνητικά περάσματα που έχουν κάτι από Phil Mogg (U.F.O.) και Paul Di’Anno, τύμπανα που “δονούν” με επιρροές από Nicko McBrain (Iron Maiden), Ian Paice (Deep Purple) και Mike Portnoy (Dream Theater) και όλα δένουν αρμονικά . Όσο για τις πινελιές από φλάουτο που εισχωρούν ενίοτε, δεν παραπέμπουν τόσο σε Jethro Tull και Ian Andersson (όπως βιαστηκά πολλοί θα θεωρησουν), αλλά ακουμπούν περισσότερο στον τρόπο που το εισήγαγαν οι Camel και οι Hawkwind στις συνθέσεις τους.
Το άλμπουμ, θα μπορούσαμε να πούμε ότι χωρίζεται σε δύο μέρη. Το σήμα κατατεθέν -starter- του album “Start the Hunt”, με το δυναμικότερο “I’ m on the run” και “The Captive”, αποτελούν μια ενότητα, μια hard rock ιστορία με εξαίσιες κιθαριστικές αλλαγές και ανεπαίσθητες πινελιές από φλάουτο, προσεγγίζουν περισσότερο τον ήχο των early και mid 70’s. Γέφυρα αποτελεί η δυναμική μπαλάντα (με σουηδικό στοίχο) “Det Kommer En Dag”, με το πέρασμα σε πιο Dark μονοπάτια με το “Descending Sun (Unrootables White)” να είναι σχεδόν ανεπαίσθητο. Τα “Cold September”, “Transylvanian Nightmare” και το εμβληματικό “1800”, τους κατατάσσουν σε φυσικούς συνεχιστές της heavy metal παράδοσης των 80s, με ξεκάθαρη epic θεματολογία στο στίχο.
Οι Hypnos είναι σαφώς ωριμότεροι από το προηγούμενο – πρώτο album τους, αλλά το ίδιο ενθουσιώδεις κι εκρηκτικοί, δείχνουν πλέον να βαδίζουν με ένα πλάνο προς ένα συγκεκριμένο ηχητικό αποτέλεσμα, με καθορισμένη στιχουργική θεματολογία, αριστοτεχνικές ενορχηστρώσεις κι ευφάνταστα riffs.
Όταν ανακαλύφθηκε η φωτογραφία, πολλοί είπαν πως δε θα υφίσταται η ζωγραφική. Το ίδιο έγινε και με τον κινηματογράφο, όταν υποστηρίχτηκε πως θα εξαφανίσει το θέατρο. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιήθηκε για την τηλεόραση, που εμφανίστηκε σαν το τέλος του κινηματογράφου. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται με το Ίντερνετ, που θα κονιορτοποιούσε την τηλεόραση και βέβαια το cd και το mp3 που θα έκαναν το βινύλιο συλλεκτικό είδος.
Το βινύλιο επέστρεψε, το παλιάς κοπής rock και heavy metal αναγεννάται κι οι Hypnos είναι εδώ για να το επιβεβαιώσουν. Όχι, δεν επιχειρούν να βγάλουν το rock από τη ναφθαλίνη, ο ήχος τους αποτελείται από αγνά – παραδοσιακά rock και heavy υλικά και ακούγονται απολαυστικά, ακατάπαυστα κι επαναληπτικά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του νέου τους album.
471 
