Με το ολοκαίνουργιο LP των Αμερικανών Nile ερχόμαστε ευθύς σε επαφή με το γνώριμο στοιχείο του συγκροτήματος που πάντα καταφέρνει να τραβά τη προσοχή του κόσμου του death metal: τις κιθάρες τους.
Το “At the Gate of Sethu” είναι το έβδομο album των Nile, παρόλα αυτά χωρίς να είναι το καλύτερο τους, χωρίς επίσης να πλησιάζει σ’ αυτό, φέρει τη καλύτερη σύνθεση riffs που έχουν δουλέψει ποτέ. Ανέκαθεν υπήρχαν τεχνικοί στο παίξιμο τους, μην αφήνοντας περιθώρια συσχετισμού με ονόματα τις περισσότερες των φορών, όμως στον διάδοχο του αρκετά καλού “Those Whom the Gods Detest” καταφέρνουν να παίζουν τα πιο ευκολομνημόνευτα, heavy, και σε ορισμένες περιπτώσεις, επικά μέρη απ’ αυτά που συνηθίζουν. Για του λόγου το αληθές παίρνουμε για παράδειγμα κομμάτια όπως “The Inevitable Degradation of Flesh”, “The Gods Who Light Up the Sky at the Gate of Sethu” και σίγουρα “Supreme Humanism of Megalomania”.
Τα “Slaves of Xul” και “Ethno-Musicological Cannibalisms” αποτελούν εισαγωγές κανονικών κομματιών όπου οι Nile εξερευνούν συντόμως τις μουσικές τους ανησυχίες με… παραδοσιακότερα όργανα, κάτι που προσπαθούν στιγμιαία και στα κανονικά tracks του album, δυστυχώς από κακή επιλογή, κι αυτό γιατί από τη μια αποτελούν μια όμορφη κι απολύτως ταιριαστή προσθήκη ενώ από την άλλη κόβονται απότομα με συνέπεια η διαφορά να παρουσιάζει τη συνέχεια με άχαρο και ωμό death metal.
Στο “At the Gate of Sethu” υπάρχουν τα γνώριμα death και clean (που κλείνουν σε avant garde) φωνητικά του Karl Sanders. Οι απίστευτες γνώσεις του γύρω από την Αιγυπτιακή μυθολογία βγάζουν μάτι με την παρουσία τους σε ένα ακόμη Nile album. Η δουλειά του Toler-Wade στις κιθάρες μόνο αψεγάδιαστη μπορεί να κριθεί ενώ ο George Kollias ανεβάζει τον πήχη της δυναμικότητας του album πίσω από τα drums.
Το “In their Darkened Shrines” δεν ξεπεράστηκε αλλά αυτό μόνο τη δύναμη της δισκογραφίας των Nile μπορεί να κολακέψει. Το “At the Gate of Sethu” βρίσκεται μεταξύ των καλύτερων death metal κυκλοφοριών του πρώτου μισού του 2012.
474 
