Τα προμηνύματα για μια μακρά νύχτα ήρθαν από νωρίς.
Το κουιντέτο των Project R.N.L. ανεβαίνει στη σκηνή περί τις 20:20 αντί στις 19:45, όπως προβλέπετο. Η μπάντα από το Τελ Αβίβ ακολουθεί την περιοδεία τις τελευταίες δυόμιση εβδομάδες, κατά τα λεγόμενα της μπασίστριας των headliners, και ηχεί σαν μία πιο σκερτσόζικη pop/ funk εκδοχή των Dream Thrater/ Devin Townsend/ Queen.
Προφανώς τεχνικά σε αφήνουν άναυδο καθώς τα εγκεφαλικά κιθαριστικά riff, τα υψίφωνα πρίμα φωνητικά και τα ιντερλούδια στα πιανάκια είναι όλα παρόντα, όπως και η απόλυτη χημεία μεταξύ των μουσικών. Διασκεδαστικές οι διασκευές στο “She Moves Like Jagger” των Maroon 5 (Πανόπουλε, ζωντανό jukebox), το “Slim Shady” του Eminem και το “Song 2” των Blur, προσωπική επιλογή του αεικίνητου πηκτρά τους και δηλωμένου οπαδού του FIFA ’98.
Κατά μία περίεργη συγκυρία, στις 21:50 περίπου οι headliners ανεβαίνουν στη σκηνή και τότε αρχίζει αυτή η οπτικοακουστική πανδαισία που κρατάει συντροφιά στους καταναλωτές μανιταριών τα τελευταία 30 (και) χρόνια. Οι Βρετανοί μάστορες του ορχηστρικού ψυχεδελικού ήχου ανοίγουν το σετ τους, υπό την εικόνα του (τι άλλο;) Stonehenge, που προβάλλεται από δύο πολύ εργονομικά τοποθετημένους προτζέκτορες.
Τα τέσσερα μέλη της μπάντας, με μοναδικό αρχικό μέλος τον κιθαρίστα Ed Wynne και την οικογένεια του, πλέον, να τον περιστοιχίζει, είναι πλήρως προσηλωμένα στα όργανα τους εκτός της μπασίστριας/ roadie/ συζύγου Brandi Wynne που κινείται συνεχώς κατά μήκος της σκηνής. Ο ήχος φλερτάρει με το prog rock των Floyd, το dub και πολύ συχνά αφήνεται στις ψηφιακές σειρήνες των synthesizer, κάνοντας το σύνολο να ακούγεται σαν Jean Michel Jarre υπό την επήρεια Prozac και συχνά σαν το soundtrack του Starcraft. Τα texture map εφέ, τα claymation και τα αλλά 3D γραφικά αποσπούν την προσοχή σε τέτοιο βαθμό που μια γιαγιά δίπλα στο κιγκλίδωμα περνάει απαρατήρητη. Το σετ των Βρετανών λήγει περί τις 00:25 κατόπιν encore.
Οι Σκωτσέζοι The Cosmic Dead ανεβαίνουν στη σκηνή στις 00:40 και ήδη αδικημένοι από απόψεως κοινού, καθώς λόγω όλης της μη τήρησης του προγράμματος, το μεγαλύτερο μέρος του φεύγει. Το κουαρτέτο, εντούτοις απτόητο παίζει επί μία ώρα σαν να μην υπάρχει αύριο, με τις παραμορφώσεις να βαράνε κόκκινο.
Το βαρύ παραμορφωμένο garage της μπάντας δένει απόλυτα με την παράνοια των τεσσάρων μελών της που είναι κατά το ήμισυ γνήσιοι μαλλιαροί metal σπηλαιάνθρωποι και κατά ένα μέρος τρελαμένοι hip τυπάδες με ναυτικά καπέλα που διαβάζουν ασυναρτησίες από αγνώστου προελεύσεως βιβλία. Ο θόρυβος από τις κιθάρες και τα πλήκτρα πολλές φορές είναι ανυπόφορος και το σετ τελειώνει θριαμβευτικά κατά τη 01:45.
Σίγουρα η διοργάνωση πλήγηκε από την απόκλιση στο προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα, κουράζοντας μεγάλο μέρος των παρευρισκόμενων, μιας και το όλο event, εν τέλει, διήρκησε σχεδόν έξι ώρες. Χορταστικό live λοιπόν, σε γενικές γραμμές, το οποίο αδικήθηκε όμως από τις καθυστερήσεις.
photos: Ανδρέας Πανόπουλος
622 
