Πλατεία Ταχυδρομείου, Λάρισα… Όλα τριγύρω αλλάζουνε, όλα τα ίδια μένουν Τζο, ακόμη και τα μέρη που τριγύρναγες προς 20ετίας (πλέον, γαμώ το φελέκι μου)… Ήλιος, κόσμος αραχτός για καφέ έξω από τα μαγαζιά τριγύρω, παιδιά να τρέχουν δεξιά-αριστερά, μεταλλάδες να περπατούν στο δρόμο, η σουβλακίλα να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα, κοίτα ένα ωραίο γκομ… εεεε, ώπα, για πήγαινε λίγο πίσω. Μεταλλάδες; Μα βέβαια, η Λάρισα εκτός από τον Βαλαώρα και τον Βουτυρίτσα έχει μακρά (πολύ μακρά) ιστορία στο άθλημα. Έβγαζε, βγάζει και θα βγάζει ταλεντάρες. Ένα από αυτά τα ταλέντα, είναι και ο Teo Ross, ίσως ο παραγωγικότερος κιθαρίστας την χρονιά που μας πέρασε, με συμμετοχές σε τρία album και μπόλικη ακόμη δραστηριότητα. Mor’ less να του κάνω ένα τηλέφωνο; Να πιούμε κανα τσιπουράκι βρε αδερφέ, ωραίο το φτιάχνουν εδώ λένε…
Τρία album μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. To ομώνυμο ντεμπούτο των Diary Of Secrets (review), αποχωρώντας κυκλοφορείς το solo album σου “Road To Neverland” (review) και πρόσφατα το album των Reload “Hotter Than A Bullet”(review). Δημιουργικός οργασμός. Αναμφίβολα, αρκετός κόσμος ασχολήθηκε μαζί σου. Αυτοσυστήσου και απάντησε. “Ποιός είσαι τελικά και τι θέλεις από τη ζωή μας ρε φίλε;”
(γέλια) Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλω να γράφω και να παίζω μουσική. Όλα ξεκίνησαν στην ηλικία των δέκα ετών περίπου. Ήμουν ανάμεσα σε κιθάρα και πιάνο και ο θείος μου, για να με “βοηθήσει”, μ’ έβαλε να ακούσω το ‘’Black Star’’ του Yngwie Malmsteen. Την επόμενη μέρα γράφτηκα στο Δημοτικό Ωδείο της Λάρισας στην τάξη του Α. Λιάλιου, με τον οποίο και ολοκλήρωσα και τις σπουδές μου στην κλασική κιθάρα. Στα 15 περίπου άρχισα να πειραματίζομαι με την ηλεκτρική κιθάρα, κάθε μέρα όλο και περισσότερο, παίζοντας τραγούδια από τις αγαπημένες μου μπάντες (Europe, Ιron Maiden, Metallica, Guns ‘N’ Roses, Scorpions, Gamma Ray, Angra κ.α.) και στα 20 περίπου ξεκίνησα μαθήματα με τον Ιoannis Anastassakis με τον οποίο ολοκλήρωσα και το πρόγραμμα ηλεκτρικής κιθάρας του London College Of Music. Σχεδόν 2 χρόνια μετά συναντήθηκα με τον Bob Katsionis, αρχικά για να φτιάξουμε ένα promo με ένα-δύο κομμάτια και για να αποκτήσω ένα επαγγελματικό video clip. Σιγά-σιγά με έμαθε πώς να εκμεταλλεύομαι την κάθε ιδέα που είχα στο κεφάλι μου και κάπως έτσι φτάσαμε στο ‘’Road To Neverland’’, το οποίο κυκλοφόρησα αρχικά τον Οκτώβρη του 2012 και έγινε επανέκδοση του από την ROAR (Rock Of Angels Records) τον Ιούνιο που μας πέρασε. Μέσα του 2012 δημιουργήσαμε τους Reload, μια ιδέα που σηζητούσαμε για καιρό με τη Μαριανίκη Τόκα από την περίοδο που παίζαμε μαζί στους Heart Attack. Ενδιάμεσα κάπου στο 2010 γνωρίσα τον Tom Hellfinger, ο οποίος είχε ήδη αρκετό και καλό υλικό στην άκρη και σχηματίσαμε τους Diary Of Secrets. Κυκλοφορήσαμε το 2013 το ομώνυμο ντεμπούτο και αμέσως μετά αποχώρησα, για να αφοσιωθώ στους Reload με τους οποίους τoν Αύγουστο του 2014 κυκλοφορήσαμε τον πρώτο μας δίσκο “Hotter Than A Bullet”’ επίσης από τη ROAR! Τα τελευταία 2,5 χρόνια μαθητεύω δίπλα στον Θοδωρή Ζήρα, με τον οποίο είχα και την τιμή να μοιραστώ τη σκηνή μαζί του πριν λίγες μέρες στη συναυλία του Michael Angelo Batio σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Ποιές καλλιτεχνικές ανάγκες κάλυψες με τα κατά καιρούς σχήματα που συμμετείχες;
Πρώτα από όλα την ανάγκη να παίξω μουσική με άλλους ανθρώπους, να μάθω να συνυπάρχω με διαφορετικούς μουσικούς και διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά και να δημιουργήσω από κοινού μουσική με φίλους, το οποίο δεν είναι μόνο καλλιτεχνική ανάγκη, είναι αξία ανεκτίμητη.
Ακούγοντας τις συνθέσεις σου γενικά, ο νους μου πηγαίνει μηχανικά σε μια μόνο φράση: “80’s US Hard Rock / Heavy Metal”. Ποιά είναι η δική σου άποψη και ανέφερέ μερικές από τις επιρροές, είτε ως κιθαρίστας, είτε ως ακροατής, στο βαθμό που διαχωρίζεται αυτό βέβαια.
Η αλήθεια είναι πως οι δεκαετίες του ’80 και 90 είναι οι αγαπημένες μου όσον αφορά τη μουσική, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ξεφεύγω από αυτό το φάσμα. Μου αρέσει να ψάχνω συνέχεια τόσο σε παλαιότερες εποχές όσο και να παρακολουθώ και τη σκηνή της εποχής μου, αλλά και να πειραματίζομαι και με διαφορετικά είδη μουσικής. Όταν ακούω μουσική υποσυνείδητα προσέχω πρώτα τις κιθάρες, αλλά μια μελωδία που θα μου καρφωθεί στο μυαλό μπορεί να προέρχεται και από το μπάσο, τα πλήκτρα ή τις φωνητικές γραμμές. Μερικά από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα είναι οι Europe, Iron Maiden, Metallica, Scorpions, GNR, Gamma-Ray, Angra, Firewind, Symphony X και μερικοί από τους αγαπημένους μου κιθαρίστες είναι οι John Norum, Yngwie Malmsteen, Gus G. , Κee Marcello, Slash, Kiko Loureiro, Paul Gilbert, Kai Hansen, Jake E. Lee, Zakk Wylde, Michael Romeo, και από τις πιο καινούριες φουρνίες, μερικές μπάντες που μου αρέσουν πολύ οι H.E.A.T, οι Eclipse, οι Steel Panther, Monument και μερικοί από τους κιθαρίστες είναι οι Joe Bonamassa, Andy James, Marco Sfogli, Mark Tremonti, Satchel.
Το επίπεδο των κυκλοφοριών σου, είναι επαγγελματικότατο. Πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία του να κυκλοφορήσεις ένα ολοκληρωμένο album ή τουλάχιστον, κατά πόσο σε δυσκόλεψε η διαδικασία;
Τα πράγματα ήταν και θα είναι πάντα δύσκολα όσο αφορά τη δημιουργικότητα, την καινοτομία, τη συνεχή βελτίωση και την αφοσίωση σε αυτό που κάνεις. Στην εποχή που ζούμε τα πάντα έχουν αυτοματοποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Έτσι ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει ένα άρτιο αποτέλεσμα με μικρό κόστος και να το διαφημίσει και εύκολα μέσω internet. Aυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας του “Road To Neverland” ήταν η απόσταση, γιατί εκείνη την περίοδο σπούδαζα στα Χανιά, και ανεβοκατέβαινα στην Αθήνα σχεδόν κάθε δεύτερο σαββατοκύριακο για να δουλεύω με τον Bob Katsionis, ενώ παράλληλα έκανα μαθήματα με τον Ioannis Anastassakis, και κάποιες φορές μάλιστα ταξίδευα και αυθημερόν! Κάτι το οποίο συνεχίσαμε να κάνουμε και για το ‘’Hotter Than A Bullet’’, μόνο που αυτή τη φορά εγώ ταξίδευα από Λάρισα και ο Τάσος (σ.σ. Λαζαρίδης, κιθάρες – Reload) από Κατερίνη! Φυσικά δεν μετανιώνω ούτε για μισό δευτερόλεπτο, και δεν θα άλλαζα ούτε μια στιγμή από όλες αυτές τις εμπειρίες.
Πες μου δυο λόγια για τους κατά καιρούς συνεργάτες σου, είτε σε επίπεδο μελών στις μπάντες στις οποίες συμμετέχεις είτε σε επίπεδο παραγωγών.
Χωρίς να θέλω να τους κολακέψω, ειλικρινά πιστεύω ότι στους Reload παίζω τη μουσική που με εκφράζει με τους καλύτερους συνεργάτες και ανθρώπους που θα μπορούσα να δουλέψω. Ξεκινώντας από το rhythm section, η Mαριανίκη “κοπανάει” σαν άντρας και είναι σταθερή σαν μετρονόμος, το οποίο σε συνδυασμό με το “groove” του Ηλία στο μπάσο, μας δίνει τη σιγουριά και τη στιβαρότητα που θέλουμε. Ο Τάσος είναι το άλλο μου μισό, η “αδελφή ψυχή μου” κιθαριστικά και ο Κώστας ανήκει στους “one of a kind” τραγουδιστές – πολυεργαλεία μουσικούς που απλά, σου λύνουν τα χέρια! Σε επίπεδο παραγωγών είχα την τύχη να γράψω τον πρώτο μου δίσκο (“Road To Neverland”) με τον Bob Katsionis, έναν από τους πιο εγκεφαλικούς και έξυπνους Έλληνες μουσικούς κατά την άποψή μου, να μάθω πολλά δίπλα του και να εξελιχθώ αρκετά σαν μουσικός. Έτσι πρότεινα στα παιδιά να δουλέψουμε και το “Hotter Than A Bullet” μαζί του και νομίζω μας βγήκε σε καλό.
Υπάρχει δισκογραφική εταιρία που σε στηρίζει; Αν όχι, κάνεις κάποιες κινήσεις ή σε προσέγγισε κάποια;
Η εταιρεία που στηρίζει και εμένα προσωπικά αλλά και τους Reload, είναι η ROAR – Rock Of Angels Records με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Καινούρια σχετικά εταιρεία, αλλά με ανθρώπους που έχουν υψηλούς στόχους και πολύ όρεξη για δουλειά και σίγουρα θα μας απασχολήσει ακόμη πιο έντονα στο μέλλον. Ο ιθύνων νους της εταιρείας, πίστεψε από την αρχή στη μουσική μας, είναι δίπλα μας σε κάθε μας βήμα και από την πρώτη στιγμή της συνεργασίας μας έχουμε προσωπική επαφή, γεγονός που μας δίνει ακόμη περισσότερη δύναμη για τη συνέχεια.
Υπό ποιές συνθήκες συνθέτεις μουσική; Τι είναι αυτό που σου δίνει κίνητρο για να δημιουργείς ηλεκτρική τέχνη;
Ξεκινάει σαν εσωτερική ανάγκη. Για μένα τουλάχιστον δεν υπάρχουν οι “ιδανικές” συνθήκες. Μπορεί να μου ‘ρθει μια ιδέα επειδή πέρασα μια όμορφη ή μια άσχημη στιγμή ή περίοδο, μπορεί να μου ‘ρθει και από μια άσκηση στην κιθάρα, από ένα ωραίο κομμάτι που άκουσα ή ενδεχομένως από κάτι που διάβασα. Έχει τύχει κάποιες φορές να είμαι έξω και να μου έρχεται στο μυαλό μια μελωδία ή ένα riff και επειδή δεν έχω κιθάρα να προσπαθώ να το ηχογραφήσω “τραγουδώντας” το, στο κινητό μου για να το επεξεργαστώ αργότερα, με πολύ γέλιο βέβαια από όσους είναι δίπλα μου! (γέλια)
Θεωρείς τις σπουδές απαραίτητες για να μπορέσει κάποιος να εκφράσει το πάθος του μέσω αυτού του ύφους;
Πιστεύω πως κάποιες βασικές γνώσεις θεωρίας βοηθούν ώστε να έχει κάποιος έναν καλύτερο έλεγχο του οργάνου. Όπως επίσης και κάποιες συμβουλές-κατευθύνσεις σε θέματα τεχνικής, ειδικά στα πρώτα του βήματα από έναν έμπειρο δάσκαλο έτσι ώστε να πάρει τις σωστές βάσεις. Αυτά είναι και τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να εκφραστεί κάποιος μέσω της μουσικής. Από κει και πέρα, όσο περισσότερο ασχολείσαι με κάτι τόσο πιο οικείο σου φαίνεται. Όπως είχε πει ο Guthrie Govan σε ένα private masterclass που είχα την τύχη να συμμετάσχω, ο απώτερος στόχος ενός μουσικού για να αυτοσχεδιάζει άρα και να μπορεί να συνθέτει, είναι να παίζει μουσικές φράσεις στην κιθάρα ή σε οποιοδήποτε άλλο μουσικό όργανο με την ίδια άνεση και τον ίδιο αυθορμητισμό με τον οποίο βάζει τις λέξεις στη σειρά για να δημιουργήσει λογικές προτάσεις, άρα να εκφράζεται.
Τι γνώμη έχεις για τη σκηνή στο εξωτερικό; Ποιό πιστεύεις ότι είναι το ακροατήριο των κυκλοφοριών σου; Θρέφεις κάποιες ιδιαίτερες φιλοδοξίες;
Παρόλο που το “Road To Neverland” είναι ένας instrumental / κιθαριστικός δίσκος, τον έχουν αποδεχτεί και ακροατές που δεν ασχολούνται με την κιθάρα, κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα καθώς αυτού του είδους η μουσική γίνεται πιο δύσκολα ευπρόσδεκτη από το ευρύ κοινό, κυρίως λόγω της απουσίας φωνητικών. Με το ‘’Hotter Than A Bullet’’ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Είναι ένα album που ακούγεται ευχάριστα ακόμα και από τους μη μυημένους στο συγκεκριμένο είδος. Φιλοδοξίες έχω και για τα δυο albums και η σκηνή στο εξωτερικό είναι μία από αυτές. Ο σκληρός ήχος είναι πιο διαδεδομένος και ίσως και πιο αποδεκτός στο εξωτερικό. Η σκηνή εξελίσσεται συνεχώς, και δημιουργεί αρκετές ευκαιρίες επαφής με μεγαλύτερα κοινά, μέσα από τα διάφορα festivals, κάτι που θέλω πολύ να κυνηγήσουμε με τους Reload.
Κεφάλαιο “Ελληνική rock / metal” σκηνή. Πως τα βλέπεις τα πράγματα;
Νομίζω πως σαν χώρα δεν έχουμε να ζηλέψουμε τίποτα, όσον αφορά τη μουσική, από καμία άλλη χώρα του εξωτερικού. Έχουμε άρτια καταρτισμένους μουσικούς σε όλα τα είδη και σε όλα τα όργανα. Τα τελευταία χρόνια, ειδικά στο χώρο του Rock/ Metal, έχουμε ανεβάσει αρκετά το επίπεδο τόσο με μουσικούς και συγκροτήματα που διαπρέπουν στο εξωτερικό, όσο και με νέα ελπιδοφόρα παραδείγματα που έχουν όρεξη για δουλειά και θέτουν υψηλούς στόχους. Και το ευχάριστο είναι ότι έχουν απήχηση στο Ελληνικό κοινό, πράγμα που σημαίνει ότι η ήδη υπάρχουσα σκηνή μπορεί να μεγαλώσει και να εξελιχθεί ακόμη περισσότερο. Αυτό στο οποίο διαφέρουμε, όπως είπα και παραπάνω, είναι η νοοτροπία μας. Δεν προωθούμε παρά μόνο συγκεκριμένα είδη μουσικής, το οποίο σε συνδυασμό με την προβολή ολοένα και περισσότερων προϊόντων υποκουλτούρας από τα M.M.E. αλλά και μια σειρά από προκαταλήψεις που μας βασανίζουν εδώ και χρόνια σαν λαό, κάνει ακόμη πιο δύσκολη τη διάδοση αυτών των ειδών μουσικής στο ευρύτερο κοινό.
Live δραστηριότητα και προώθηση. Πως είναι οι σχέσεις σου επικοινωνιακά με τον κόσμο; Τι δονήσεις λαμβάνεις;
Τα μέχρι στιγμής δεδομένα είναι πάρα πολύ θετικά, τόσο για μένα σε προσωπικό επίπεδο, όσο και για τους Reload. Κάναμε μια σειρά από πολύ πετυχημένες συναυλίες με τους Outloud τους προηγούμενους μήνες και ο κόσμος έδειξε να γουστάρει αρκετά τα κομμάτια μας και να διασκεδάζει πραγματικά με τη μουσική μας. Κάποιοι είχαν ακούσει ολόκληρο το “Hotter Than A Bullet” και ήρθαν γνωρίζοντας ήδη τη μουσική μας, κάποιοι άλλοι είχαν ακούσει 1-2 κομμάτια από το youtube. Το στοίχημα ήταν να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον όσο τo δυνατόν περισσότερων ακροατών, νομίζω το πετύχαμε, και προσωπικά ανυπομονώ να ξαναπαίξουμε! Όσον αφορά το διαδίκτυο, μου αρέσει να διατηρώ επαφές με ανθρώπους που δείχνουν ενδιαφέρον είτε για την προσωπική μου δουλειά, είτε για τους Reload. Ο κόσμος είναι αυτός που σε στηρίζει και σου δίνει ώθηση να συνεχίσεις. Έτσι τουλάχιστον το εισπράττω εγώ και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
Υπάρχουν κάποια άμεσα σχέδια; Clips ή tour ή οτιδήποτε;
Και για τα 2! Πριν λίγες μέρες ολοκληρώσαμε το πρώτο κεφάλαιο της κοινής μας περιοδείας με τους Outloud και κάνουμε σχέδια και για επόμενη, με την έλευση της καινούριας χρονιάς. Παράλληλα δουλεύουμε πάνω στο δεύτερο album και ετοιμάζουμε και το πρώτο επίσημο video-clip μας, το οποίο αναμένεται αρχές του 2015. Ταυτόχρονα δουλεύω πάνω σε καινούριο υλικό για το δεύτερο solo δίσκο μου και οργανώνω κάποια clinics για την Ελλάδα, ενώ 1 και 2 Φεβρουαρίου είχα την τιμή να ανοίξω τις συναυλίες του Michael-Angelo Batio στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα αντίστοιχα μαζί με τους Τheodore Ziras, Steelianos και Anthimos Manti.
Αλήθεια, πως πήγε αυτό το event; Θεωρώ ότι είναι σημαντικότατο credit για έναν κιθαρίστα να συμμετέχει σε μια τέτοια εκδήλωση.
Ο Μichael-Angelo Batio είναι ένας από τους guitar heroes της εφηβείας μου. Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική του ήταν κλασσικά με το ‘’No Boundaries’’. Θυμάμαι παλαιότερα να παρακολουθούμε με δέος τα βίντεο του με φίλους μου κιθαρίστες από το σχολείο και να που μοιράστηκα τη σκηνή μαζί του σε 2 lives, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα! Ήταν μεγάλη τιμή για μένα και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος που ήμουν μαζί με άλλους 3 top class Έλληνες κιθαρίστες, τον Theodore Ziras, το Steeliano και τον Αnthimos Manti. Με τους 2 από τους 3 έχω προσωπική επαφή. Ο Θοδωρής ήταν για σχεδόν 3 χρόνια δάσκαλός μου στην ηλεκτρική κιθάρα, του οφείλω πολλά όσο αφορά τον τρόπο σκέψης μου πάνω στην κιθάρα αλλά και την εξέλιξή μου τεχνικά. Είναι από τους πιο φιλότιμους, ευγενικούς και πρόθυμους ανθρώπους που έχω γνωρίσει, μου έκανε την τιμή να συμμετάσχει και στο δίσκο μου στο κομμάτι “Helldorado”, για το οποίο κάναμε και ένα playthrough video στο youtube. Με το Στέλιο γνωριζόμαστε από το 2009 -10. Η πρώτη μας επαφή έγινε σε ένα Greek Guitar Power σεμινάριο μέσω του τότε κοινού μας δασκάλου Ioanni Anastassaki. Δυστυχώς δε βλεπόμαστε συχνά λόγω της απόστασης, αλλά μιλάμε τακτικά και βρισκόμαστε κάθε φορά που κατεβαίνω Αθήνα. Υπάρχει αμοιβαία υποστήριξη και εκτίμηση μεταξύ μας, και χαίρομαι πολύ που μετά το σεμινάριο που κάναμε και οι 3 μαζί πέρυσι (μαζί και με τον Θοδωρή Καλαντζάκο), ξαναμοιραστήκαμε τη σκηνή σε ένα πολύ σπουδαίο live!
Ευχαριστώ για το χρόνο σου, η τελευταία κουβέντα δική σου, προς τον κόσμο που μας διαβάζει αυτή τη στιγμή…
Και εγώ σε ευχαριστώ πολύ τόσο για την υποστήριξη όσο και για την ενδιαφέρουσα κουβέντα που είχαμε. Eυχαριστώ πολύ όλους για το χρόνο σας, μείνετε συντονισμένοι, τα καλύτερα έρχονται!
945 
