Είδος: Gothic Doom Metal
Δισκογραφική: ViciSolum Productions
Ημ. Κυκλοφορίας: 24 Νοεμβρίου 2023
Οι Weeping Silence είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που αν είχαν πιο σταθερή παρουσία στη σκηνή και λιγότερες ανακατατάξεις στα μέλη τους, θα είχαν καλύτερη τύχη.
Όχι πως τα έχουν πάει άσχημα γενικά, αλλά 5 album μέσα σε 25 χρόνια ύπαρξης, τα λες και λίγα.
Πάμε στα βασικά όμως: το σχήμα κινείται σε goth doom μονοπάτια και το “Isles of Lore” αποτελεί την 5η ολοκληρωμένη δουλειά του, η οποία κυκλοφορεί ήδη από τη ViciSolum Productions.
Περισσότερο τεχνικοί σε σχέση με το παρελθόν, αλλά με ξεκάθαρο τον γκοθοντουμάτο προσδιορισμό, οι Weeping Silence παραδίδουν μια δουλειά ταμάμ για τους λάτρεις του ατμοσφαιρικού μπρουτάλ ιδιώματος, η οποία φλερτάρει έντονα με τους πρωτεργάτες της σκηνής και φιλάει με πάθος τις επιρροές της.
Το “Isles of Lore” είναι μπολιασμένο με τη μαγεία που συναντάς σε μπάντες όπως My Dying Bride, Draconian, Crematory και Moonspell, δημιουργώντας ένα σαγηνευτικό κράμα που σίγουρα δεν είναι πρωτότυπο, αλλά σε ταξιδεύει στα σωστά (σκοτεινά) μέρη.
Οι διάρκειες ποικίλουν, με τις πιο άμεσες συνθέσεις να κινούνται στα 4 και 5 λεπτά (βλέπε “The Collector”), τις περισσότερες να είναι κοντά στα 7, ενώ υπάρχουν πιο «επικές» στιγμές που φτάνουν τα 10 και 16 λεπτά (βλέπε “The Beast and the Harrow” και “The Legend of Matteo Falzon”, αντίστοιχα). Για να σας προλάβω, ναι, μέσα στα 66 λεπτά του, ο δίσκος έχει περιττές κοιλιές, οι οποίες χαντακώνουν το μεγαλεπήβολο σχέδιο του group, Εν ολίγοις, υπάρχει διάχυτη η προσπάθεια για κάτι γκράντε, η οποία δεν επιτυγχάνεται, γεγονός που προσωπικά δεν με πτόησε, μιας κι ως σύνολο το “Isles of Lore” έχει κυρίως πλεονεκτήματα.
Ο δίσκος χωρίζεται ουσιαστικά σε 2 μέρη, με το εναρκτήριο “The Watcher on the Walls” (στο οποίο συμμετέχει και ο Kobi Fahri των Orphaned Land) να δίνει μια σαφή γεύση του τι θέλει να κάνει το συγκρότημα. Το “Serpentine” μπαίνει άτσαλα και μάλλον δεν αποτελεί highlight, το “The Collector” είναι από τα πιο εύπεπτες τραγούδια του album, ενώ το “The Beast and the Harrow” θα ήτα ακόμα πιο όμορφο αν ήταν 2-3 λεπτά μικρότερο. Το “Interlude” κλείνει το πρώτο μέρος, οδηγώντας στο Amorphis-από-τα-παλιά “Engulfer”. Το “Where Giants Roamed” κινείται σε πιο ρομαντικά goth πλαίσια, μόνο που κι αυτό πλατειάζει λίγο, κάτι που ισορροπεί το πολύ καλό το Katatonia-meets-Moonspell “A Silent Curse”. Κλείσιμο με το 16λεπτο “The Legend of Matteo Falzon”, που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αρκετά μικρότερο, αν κι ομολογώ πως οι ‘70s prog επιρροές του είχαν ενδιαφέρον.
Όπως προείπα, τα θετικά του “Isles of Lore” είναι περισσότερα από τα αρνητικά και σαν δίσκος δίνει πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια, η οποία ευελπιστώ να μην κάνει πάλι 8 χρόνια να έρθει.
Συμπερασματικά, οι Weeping Silence κυκλοφορούν ένα 66λεπτο καταθλιπτικό soundtrack για τον χειμώνα, κατάλληλο για τις σκοτεινές και κρύες νύχτες του. Σε τι βαθμό θα γοητεύσει τον καθένα είναι υποκειμενικό, αλλά σίγουρα έχει θέση σε κάθε τίμια goth doom δισκοθήκη.
https://www.facebook.com/weepingsilence
318 
