Η μέρα των Parkway Drive είναι αυτή που περίμενε πολύς κόσμος εδώ και καιρό λόγω του ότι το όνομα τους έχει μεγαλώσει τόσο ώστε να βρίσκεται πάντα στη δεκάδα των ευρωπαϊκών φεστιβάλ.
Η πρώτη τους headline εμφάνιση στη σκηνή του Release Athens είναι γεγονός και τη μοιράστηκαν με τον Max Cavalera και τους Soulfly, τους Triptykon και τους δικούς μας Skybinder.
Οι Skybinder είναι μια μπάντα που έχει απασχολήσει ιδιαιτέρα την ελληνική metalcore σκηνή με την πρώτη δισκογραφική δουλειά τους “Trauma and Trial” αλλά και τα πιο πρόσφατα single τους. Τα μελωδικά riff σου κολλάνε στο μυαλό, έχοντας όλα τα φόντα για τα γηπεδικά “οοο οo” του κοινού, με σαφείς επιρροές από Parkway Drive όπως μας ανέφερε και ο τραγουδιστής.
Στο “Mirage” άνοιξαν τα πρώτα pit, με τον μπασίστα στα φωνητικά να αποδίδει εξαιρετικά τα μελωδικά ρεφρέν. Highlight ο τρελός τύπος ντυμένος μπανάνα που ξεσήκωσε τους διπλανούς του και άρχισαν για τα καλά το χορό. Το “Cruel Sun” απ’ την άλλη ταίριαξε απόλυτα με τους 35 βαθμούς που έκαιγαν τα πρόσωπα της μπάντας αλλά αυτοί εκεί απτόητοι.
Ιδανικό κλείσιμο με το “My Severance” από τον πρώτο δίσκο να δίνει το αποχαιρετιστήριο headbanging, σε μια εμφάνιση που σίγουρα οποίος τους πρόλαβε και δεν τους γνώριζε θα ψάξει να ακούσει τη μουσική τους.
Setlist: Daggers, Phantoms, Mirage, Sea of Regrets, Cruel Sun, Deadweight, My Severance
Ακολούθησαν οι Triptykon, η μπάντα που ουσιαστικά είναι η φυσική συνέχεια των Celtic Frost και προηγουμένως των Hellhammer με τον Thomas Gabriel Fischer ως ηγετική μορφή. Το black/doom τους σκοτείνιασε τον ουρανό και τα αυτιά μας σε ένα full set μιας ώρας και ενός τετάρτου.
Όταν ακούς τραγούδια που γράφτηκαν πίσω το 1984 από τη δισκάρα Morbid Tales, δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις. Τόσο αυτό όσο και το To Mega Therion, που κοσμούσε το φόντο πίσω από τον ντράμερ, τιμήθηκαν με κομματάρες όπως το “The Usurper”, “Dawn of Megiddo” και το “Procreation (Of the Wicked)”. Η avant garde μαυρίλα τους αποδόθηκε άρτια, χωρίς προβλήματα στον ήχο και στέλνοντας μας νοητά στην παγωμένη Σουηδία των Celtic Frost.
Το απόλυτο headbanging έπεσε στο “Circle of the Tyrants” με τον Thomas να εκπληρώνει τις επιθυμίες του κοινού που το ζητούσε από την αρχή. Η εμφάνιση ήταν αντάξια της ιστορίας τους, χωρίς περιττά λόγια και με ένα setlist γεμάτο από τα καλύτερα κομμάτια τους.
Setlist: Into the Crypts of Rays / Visions of Mortality / Dethroned Emperor
Morbid Tales / Procreation (of the Wicked) / Return to the Eve / Nocturnal Fear / Circle of the Tyrants / Visual Aggression / Suicidal Winds / The Usurper/ Jewel Throne / Dawn of Megiddo / (Beyond the) North Winds / Necromantical Screams
Σειρά είχε η αχτύπητη ομάδα του Max Cavalera που ήρθε για να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Και έτσι έγινε. Η φυλή από την Βραζιλία επιτέθηκε χωρίς έλεος με το “Back to the Primitive” που έδωσε το σύνθημα για το μεγαλύτερο pit της βραδιάς όπως ζήτησε ο Max λίγο αργότερα.
Το set τους βασίστηκε σε όλη την δισκογραφική τους πορεία από το 1998 μέχρι σήμερα. Απ’ το Totem του 2022 ακούσαμε το “Superstition” το οποίο απ’ότι φάνηκε το γνώριζε αρκετά καλά το κοινό. Κορυφαίες στιγμές είχαμε στο “Bleed” με τον κιθαρίστα από το Texas να κάνει τρέλες γκριμάτσες και τον μπασίστα να αφήνει τα πνευμόνια του στο μικρόφωνο μαζί με τον Max.
Στο “Tribe” ο κόσμος ξέφυγε εντελώς με τον frontman να κάνει τα πάντα για να ξεσηκώσει μέχρι και τις τελευταίες σειρές. Ο εξαιρετικός Zyon στα τύμπανα έπαιζε αψεγάδιαστα τον έναν tribal ρυθμό μετά τον άλλο με αστείρευτη ενέργεια, όντας ο μικρότερος της παρέας.
Η στιγμή που όλοι περιμέναμε ήρθε στο “Refuse/Resist” των Sepultura στο οποίο είχαμε έναν καλεσμένο στα φωνητικά, που δυστυχώς δεν τον αναγνωρίζω με το όνομα του. Τα riff του κομματιού και οι κραυγές του κόσμου θα μείνουν το highlight της εμφάνισης τους, μαζί με το ατελείωτο χοροπήδημα που μας προκαλούσε ο Max να κάνουμε ανά τακτά διαστήματα.
Setlist: Back to the Primitive / No Hope = No Fear / Downstroy / Frontlines / Prophecy / Filth Upon Filth / Fire / Porrada / Tribe / Boom / No / Refuse/Resist / Wasting Away / Superstition / Scouring the Vile / Bleed / Eye for an Eye / Jumpdafuckup
Χρειαστήκαμε το απαραίτητο μισάωρο για να ηρεμήσουμε από το μακελειό που έγινε στους Soulfly αλλά και για να προετοιμαστεί η σκηνή που θα κατακτούσαν οι Parkway Drive. Οι Αυστραλοί εμφανίστηκαν στην ώρα τους, μέσα σε ένα σκηνικό γεμάτο καρφιά και μηχανήματα που σε λίγο θα έβαζαν φωτιά στην πλατεία.
Στο “Glitch” μας έδωσαν μια πρώτη καυτή γεύση για το τι θα ακολουθούσε. ‘Ωντας στην πρώτη σειρά ένιωσα το πρόσωπο μου να ιδρώνει σε κλάσματα δευτερολέπτου καθώς προσπαθούσα να καταλάβω από που βγαίνουν τόσες φλόγες.
Ο Winston στα φωνητικά, με αυτό το χαρακτηριστικό πρόσωπο του τύπου που θα έπινε το ακριβό ουίσκι του σε διαφήμιση ή θα ήταν ο αρχηγός αδελφότητας στο American Pie, είναι ένας υπερ-ταλαντούχος frontman που χειρίστηκε το κοινό με άνεση και πόζαρε ανάμεσα στις φωτιές κάνοντας το να ζητοκραυγάζει “είναι τρελός ο Αυστραλός”. Ελπίζω να του μετάφρασε κάποιος από το ακουστικό τι σημαίνει, καθώς το σύνθημα ακούστηκε πολλές φορές κατα τη διαρκεια της εμφάνισης τους.
Η συνέχεια με το “Carrion” και το “Vice Grip” έφερε τους οπαδούς ακόμα πιο κοντά στη σκηνή, τραγουδώντας τα μελωδικά riff, κάνοντας ατελείωτο crowdsurfing και παίζοντας στα pit που είχαν ανοίξει κατα μήκος της πλατείας. Ήρθε όμως γρήγορα η ώρα που ο Winston ήρθε κάτω στο κοινό, τραγουδώντας το “Idols and Anchors” μέσα στο pit με τα καπνογόνα ναι καίνε και τον κόσμο να παραληρεί.
Πίσω στη σκηνή με crowdsurfing όπου έπρεπε να πέσουν λίγο οι ρυθμοί με την συμμετοχή ενός γυναικείου τρίο με βιολιά και τσέλο. Ακούστηκαν δύο κομμάτια μαζί τους, το ένα από αυτά δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το “Darker Still”, που αν και ο frontman έκανε μερικά εμφανή φάλτσα στα φωνητικά, το κοινό δεν σταμάτησε να τραγουδά μαζί του αυτή τη φοβερή metal μπαλάντα. Όλα τα καλά όπως λένε τελειώνουν γρήγορα και για κλείσιμο είχαμε ίσως τις καλύτερες επιλογές που θα μπορούσαν να κάνουν οι Parkway Drive.
Στο “Crushed” πραγματικά χάσαμε τη μπάλα με τις φωτιές που έβγαιναν από κάτω, από πίσω, ακόμα και δύο τεράστιες φλόγες από τα πλάγια που κάλυψαν όλο το μήκος της σκηνής. Αν δεν κάναμε μαύρισμα στα πρώτα δυο support, σίγουρα είχαμε ένα δωρεάν σολάριουμ σε αυτό το τραγούδι. Για το τέλος μας άφησαν το “Wild Eyes” που οι φωνές του κοινού δεν σταμάτησαν ούτε δευτερόλεπτο να τραγουδούν τα riff του.
Οι Parkway Drive αγκαλιάστηκαν και ευχαρίστησαν το ελληνικό κοινό, σε μια μουσική παράσταση θα τολμήσω να πω που θέτει νέα όρια στις headline εμφανίσεις των μεγάλων συγκροτημάτων, όχι μόνο για το στήσιμο της σκηνής και τις φωτιές αλλά και την απίστευτη ενέργεια ενός συγκροτήματος που δίκαια έχει φτάσει να θεωρείται μεγαθήριο.
Απόδειξη της επιτυχίας τους είναι το ότι το setlist βασίστηκε κατά 70% στους 3 τελευταίους δίσκους τους και όχι στους πρώτους όπως γίνεται συνήθως με τις περισσότερες μπάντες που περιοδεύουν βασιζόμενοι σε ένα δυναμικό ντεμπούτο.
Setlist: Glitch / Prey / Carrion / The Void / Soul Bleach / Vice Grip / Dedicated / Idols and Anchors / Wishing Wells / Sleepwalker / Shadow Boxing / Darker Still / The Greatest Fear / Bottom Feeder / Crushed / Wild Eyes
photos: Δέσποινα Σταματάκη
441 
