OBEY: “Swallow The Sun”

Το σχεδόν δεκαετές μυστικό από το Staffordshire του “Νησιού”, αρχίζει να αναδύεται. Με τρία άλμπουμ στην πλάτη τους  (“New Day Rising” το 2009, “Doom Laden” το 2012, και “Maelstrom” το 2016), διακρίσεις σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ, αλλά πάνω από όλα δημιουργικό οίστρο, συνεχίζουν στο ολόφρεσκο “Swallow The Sun” να υψώνονται ψηλότερα από το μπόι τους.

Στη σημερινή τους μορφή, δίπλα στον τραγουδιστή/κιθαρίστα Steve Pickin, βρίσκονται ο μπασίστας/κιθαρίστας Dan Ryder, και ο ντράμερ Ryan Gillespie. Εννέα νέα τραγούδια περιγράφουν την σκληρότητα της άνοιας και τη σταδιακή καταστροφή που φέρνει με το χρόνο, συνδυάζοντας την περιγραφή με θέματα φαντασίας και λαογραφίας.

Οι Obey αναμφισβήτητα συνεχίζουν να σμιλεύουν με μεγαλύτερη ακρίβεια και πολυμορφία τον πυρήνα της έκφρασής τους, κι αυτός ο πυρήνας εκφράζεται, αν θέλουμε μονολιθικά με μια λέξι-κλειδί: “ριφ”. Αν και οι ίδιοι δεν αποκλίνουν καθόλου, περιγράφοντας τη μουσική τους σαν  heavy doom εμπλουτισμένο με διάφορα στοιχεία και εντυπώσεις, είναι αξιοθαύμαστη η διαχείριση μιας μουσικής βάσης που θεμελιώνεται στον ρυθμό και τα βαριά, επιβλητικά, εντυπωσιακά ριφ, με μαεστρία, φρεσκάδα και ευρηματικότητα.

“Ένα ακόμα βουνό να ανεβώ, έναν ωκεανό ακόμα να διασχίσω”… Η συμπυκνωμένη μυστηριακή προσμονή του εναρκτήριου “Back Home” μας σπρώχνει άμεσα και ιδανικά στον ορίζοντα του άλμπουμ, ίσως κάπως πιο άμεσα και βατά, συγκριτικά με κάποια από τα επόμενα κεφάλαιά του. Οι Obey έχουν έναν αυθεντικό και απόλυτα πειστικό τρόπο να ηχούν εθιστικοί για τον άμεσο κλασικό ακροατή και ταυτόχρονα μοντέρνοι και ξεχωριστοί. Βέβαια, σε τραγούδια όπως το “Drive” και το αμέσως επόμενο “Call Of The Judderman”, θα καταλήξουν κάπως πιο δύστροποι και σύνθετοι, με πιο εκκεντρικά θέματα που δεν υπολείπονται όμως σε δύναμη, όγκο, και απροσδιόριστο μυστήριο.

Για να περιχαρακώσουμε με πληρότητα την περιγραφή του ήχου τους, πέρα από τη διαχρονική και αναμφισβήτητη σκιά των Black Sabbath, εύκολα διακρίνει κανείς την επιδραστική μερίδα των μεταγενέστερων Mastodon, μια γενναία δόση από τα ρυθμικά θεμέλια του Zakk Wylde,  και μικρές υποψίες από djent που υποδουλώνονται αρμονικά στο αποτέλεσμα.

Δεν θα συναντήσει κανείς στιγμή συνθετικής αδιαφορίας στο “Swallow The Sun”, αντίθετα υπάρχει μια ομοιογένεια που ευνοείται από αυτό τον παράδεισο των ριφ, ενώ ταυτόχρονα οι στιγμές διαφοροποίησης χαρίζουν βάθος στα τραγούδια, με αυτές τις φωνητικές χρωματικές εκτροπές του Pickin. Σε όλη αυτή τη διαδρομή ενός ταξιδιού σκοτεινού, δύσκολου αλλά και δυναμικού, οι προσμίξεις των διαθέσεων και ρυθμών δικαιώνονται συχνά από εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως το σπουδαίο “Esmeralda And The Doom Blues”, αν και είναι μάλλον δύσκολο να ισχυριστείς πως το άλμπουμ ξετυλίγεται από γύρω σου σε κάποια χρονική στιγμή.

Προσθέτοντας στην συμπαγή συνταγή τους έναν ήχο που σπρώχνει τις εντυπώσεις ψηλότερα και πιο μακριά, το “Swallow The Sun” έχει ένα σημαντικό οπλοστάσιο να δελεάσει και τελικά να κερδίσει ακροατές από διαφορετικά στρατόπεδα του σύγχρονου σκληρού ήχου. Και αν ειδικά ψάχνεις ένα βαρύ άλμπουμ με σκοτεινή ψυχή να βυθιστείς στα παράξενα ρυθμικά μονοπάτια του, θα βρεις εύκολα την επόμενη εμμονή σου.

429

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…