Αυτό το σαββατοκύριακο η επιλογή της συναυλίας που θα πήγαινε ο καθένας ήταν μια δύσκολη εξίσωση με πολλές μεταβλητές.
Παντού υπήρχαν live, σε όλο το φάσμα του ήχου και για όλα τα γούστα. Αφού τελικά στείλαμε πράκτορα στο Roadburn, τo live που είχε κανονίσει να καλύψει το ανέλαβα εγώ και αυτό ήταν το live των Lucifer με τους Saturday Night Satan.
Όταν η μουσική γίνεται καθημερινότητά σου, η εξέλιξη στον ήχο και στα ακούσματά σου έρχεται πολύ φυσιολογικά, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι τα ακούσματά σου έχουν εξελιχθεί τόσο πολύ που σχεδόν έχεις ξεχάσει από που ξεκίνησες. Αυτή η σκέψη μου ήρθε αυτόματα όταν μπήκα στο Temple το Σάββατο και στα ηχεία έπαιζε το “World of Pain” των Cream. Η αφετηρία μου στην μουσική δεν ήταν το metal, αλλά όλο το φάσμα που prog και psy rock των 60’s – 70’s και το Σάββατο ήταν μια βραδιά αφιερωμένη στο occult rock προηγούμενων δεκαετιών που αρνείται να ξεχαστεί και εγώ το υποδέχτηκα με ένα τεράστιο χαμόγελο.
Αφού στήθηκα στο αγαπημένο μου σημείο για να απολαμβάνω τις μπάντες και ηχητικά και οπτικά, μετά από λίγη ώρα ανέβηκαν την σκηνή του ναού οι Saturday Night Satan. H μπάντα απασχόλησε αρκετά τις σελίδες μας με το review του δίσκου (ΕΔΩ) και τη συνέντευξη που έδωσαν στον Δημήτρη Μαρσέλο (ΕΔΩ) και όχι άδικα. Οι SNS έχουν πολύ συγκεκριμένο όραμα και όπως ακριβώς είχε γράψει εύστοχα ο Δημήτρης, δεν ενδιαφέρονται για νεωτερισμούς και πρωτοπορία αλλά να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα που διασκεδάζει, είναι fun.
Οι Saturday Night Satan πάτησαν με αυτοπεποίθηση πάνω στην σκηνή και παρά το γεγονός ότι η τραγουδίστρια είναι πολύ δυναμική και σαν attitude και σαν φωνή, απόλαυσα πολύ το γεγονός ότι δεν υιοθέτησε την περσόνα της frontwoman και είχαμε μπροστά μας ένα ενιαίο σχήμα που καταρχήν περνούσαν πολύ καλά με αυτό που κάνουν και αυτό το μετέδιδαν και στο κοινό το οποίο δεν σταμάτησε να χορεύει. Υπήρχε μια αμφίδρομη θετική ενέργεια, που έδινε ώθηση στην μπάντα η οποία δεν σταματούσε να υψώνει γροθιές και να ευχαριστεί τον κοινό του live για την πολύ θερμή υποδοχή. Δεν υπάρχει καλύτερο ξεκίνημα για μια μπάντα από το να έχει έναν πολύ δυνατό δίσκο και να κάνει ένα άψογο live μπροστά σε ένα κοινό που ξέρει τον ήχο.
Στη συνέχεια η σκηνή άδειασε για να μπορέσει να υποδεχτεί τα κεριά και ένα φέρετρο σε πραγματικό μέγεθος. Τα φώτα χαμήλωσαν και όταν βγήκαν οι Lucifer το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα είναι: “Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;”. Μακριά μαλλιά, παχιά μουστάκια, μισάνοιχτα πουκάμισα και καμπάνες, με ταξίδεψαν στο California Jam του 1974. Λίγες νότες και ήρθε και η σειρά της J.Sadonis να βγει στη σκηνή. Μέσα στα μαύρα, με κολάρο καθολικού ιερέα, πήρε θέση πίσω από το μικρόφωνο και αντί να ακουμπήσει το πόδι της σε κάποιο monitor, το έβαλε πάνω στο φέρετρο που είχε μπροστά της.
Όσο και να θέλω να μην δέχομαι τον όρο “ταλέντο”, υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που έχουν μια ανεξήγητη δυνατή αύρα και ό,τι και να κάνουν φαίνεται μεγαλειώδες. Η J. Sadonis είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Είμαι σίγουρος ότι σε άλλη περίπτωση, η πρόζα που έκανε θα μου φαινόταν επιτηδευμένη και άκομψη, αλλά όλο αυτό που ξεδίπλωσε μπροστά μας το σχήμα ήταν ένα βλάσφημο party και ταξίδι στο occult rock.
Όλο αυτό το όραμα και η πρόζα δε θα μπορούσε να προχωρήσει πολύ αν δεν είχε μαζί της και όλους αυτούς τους καταπληκτικούς μουσικούς. Το Σάββατο ο Nicke Andersson δεν ήταν στην μπάντα, αλλά στάθηκε μια χαρά και ο αντικαταστάτης του. Οι μουσικοί του σχήματος μπαίνουν μέσα σε όλο αυτό που θέλουν να παρουσιάσουν και μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι όλοι τραγουδούσαν τους στίχους ενώ έπαιζαν, κάτι το οποίο μου έδειξε ότι και οι ίδιοι απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και περνάνε καλά. Ειδικά όταν στο τέλος οι δύο κιθαρίστες και ο μπασίστας έκατσαν στα γόνατα και έκλεισαν με τις κιθάρες ψηλά, μου έβγαλαν όλα μου τα 70’s γούστα.
Το live των Lucifer με τους Saturday Night Satan, ήταν μια γιορτή ενός παλιού ήχου που αρνείται να ξεχαστεί και από ό,τι έδειξε το σχεδόν γεμάτο Temple έχει έρθει η ώρα του να αναβιώσει. Τώρα που το σκέφτομαι, το συναυλιακό διήμερο μου ήταν αφιερωμένο σε ήχους προηγούμενων δεκαετιών μια και την Παρασκευή είδα τους Ozric Tentacles. Το live των Lucifer δεν ήταν αυτό που θα σε κάνει να τρέξεις σπίτι για να βάλεις τους δίσκους τους, αλλά αυτό που κοιτάς το εισιτήριο και χαμογελάς γιατί πέρασες πολύ καλά. Thanks, Βασίλη.
Φωτογραφίες: Νίκος Δρακόπουλος
293 
