Είδος: Punk Rock
Εταιρεία: Reprise Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Ιανουαρίου 2024
Μια τετραετία μετά το πιο πειραματικό “Father of All Motherfuckers”, οι βετεράνοι της (ποπ) πανκ σκηνής –και η πιο επιτυχημένη (εμπορικά τουλάχιστον) μπάντα του ιδιώματος- επιστέφουν σε πιο γνώριμα μουσικά λημέρια με το “Saviors”. Γι’ αυτό κι επέστρεψε στο πλευρό τους στην παραγωγή ο Rob Cavallo, συνεργάτης στα εμβληματικά “Dookie” & “American Idiot” μεταξύ άλλων.
Ο Billy Joe Armstrong, τραγουδιστής και κιθαρίστας των Αμερικανών, είχε δηλώσει πως το νέο αυτό άλμπουμ θα είναι το τελευταίο κομμάτι μιας άτυπης τριλογίας, με τα δύο πρώτα μέρη να αποτελούνται από τα προαναφερθέντα δύο άλμπουμ. Η αρχική μου σκέψη ήταν πως η δήλωση αυτή ήταν πιο πολύ μαρκετινίστικη, και τοποθετώντας το νέο εγχείρημα δίπλα στα πιο πετυχημένα τους άλμπουμ θα πάρει λίγη από την λάμψη τους. Μετά από αρκετές ακροάσεις, δεν θα πω πως παίρνω κι εντελώς απόσταση από την σκέψη αυτή, όμως βλέπω την σύνδεση που θέλει να επιτύχει. To “Saviors” θέλει να προσθέσει στο teenage angst του “Dookie” και στον (κυρίως) πολιτικοκοινωνικό χαρακτήρα του “American Idiot”. Τα καταφέρνει; Ναι, με ολίγον από όχι.
Το εναρκτήριο “The American Dream is Killing Me” έχει αυτήν την λογική της ποπ πανκ όπερας και της κριτικής ματιάς απέναντι στο λεγόμενο αμερικανικό όνειρο, πάντα μέσα απ’ το αρκετά εφηβικό πρίσμα του συγκροτήματος. Το δεύτερο “Look Ma, no Brains!” αποτελεί, κατά την ταπεινή μου άποψη, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου. Άμεσο, Bad Religionίστικο πανκ ροκ με μια πολύ ωραία γεφυρούλα στην μέση και όλα τα καλά στοιχεία που θα σε κάνουν να κουνηθείς αλλά και να προσέξεις τους στίχους.
Το “Bobby Sox” είναι ένα κομμάτι που ο Billy Joe είχε γράψει για την γυναίκα του, με τα φωνητικά του στα ρεφρέν να είναι τα πιο άγρια/τραχιά/οπωσθεσπέστο που μπορώ να θυμηθώ απ’ τον συγκεκριμένο. Συνέχεια με το αρκετά fun “̶S̶o̶ ̶W̶h̶a̶t̶”̶ ̶τ̶η̶ς̶ ̶P̶i̶n̶k̶ “One Eyed Bastard” το οποίο είναι τίγκα στις γκανγκστερικές αναφορές (βεντέτες, offer you can’t refuse, bada bing – bada boom), πριν πάμε στο επίσης ωραίο “Dilemma”, ένα πολύ προσωπικό τραγούδι για τον Armstrong μιας και αναφέρεται σε θέματα απεξάρτησης από αλκοόλ/ναρκωτικά και θέματα ψυχικής υγείας που απασχόλησαν είτε τον ίδιο ή τους συνοδοιπόρους του στην πανκ σκηνή.
Η πεντάδα αυτή αποτελεί και τα singles που κυκλοφόρησαν μέσα απ’το LP, και πολύ λογικά μιας και είναι τα δυνατότερα σημεία του αρκετά μπροσθόβαρου δίσκου. Ακολουθεί το παρτάδικο “1981”, το οποίο πιθανότατα αναφέρεται στις αρχές του MTV (She’s gonna bang her head like 1981/She’s throwing punches to the beat/To the sound of cable TV) μεταξύ άλλων ‘80s references, ενώ το γλυκόπικρο -μουσικά και στιχουργικά- “Goodnight Adeline” λογικά έχει να κάνει με την δισκογραφική του Billy Joe Armstrong, Adeline Records, που έκλεισε το 2017. Περνάει και δεν πολυακουμπάει το “Coma City” για να έρθει το κάργα anthemικό με έντονη αμερικανίλα “Corvette Summer” , τραγούδι αρκετά bland ώστε να μπορώ να το φανταστώ από 100 άλλους καλλιτέχνες χωρίς να πειραχτεί ιδιαίτερα η ενορχήστρωσή του.
Το “Suzie Chapstick” είναι μια ψιλοgeneric ποπ πανκ μπαλάντα (μεγάλη έμφαση στο ποπ, ελάχιστη στο πανκ), τo “Strange Days are Here to Stay” θα μπορούσε εύκολα να φυλαχτεί για outtake του δίσκου που θα έμπαινε σαν bonus material σε καποια επανέκδοση, το “Living in the ‘20s” ξαναζεσταίνει λίγο τα αίματα ευτυχώς, γιατί αν νομίζετε ότι γράφω διαδικαστικά αυτήν την παράγραφο, που να ακούσετε και τον δίσκο…
Πάμε πάλι στα “συγκινητικά” με τo γλυκούλι (αλλά μέχρι εκεί) “Father to a Son” για να φτάσουμε στο κομμάτι που φέρει το όνομα του άλμπουμ, με τον Armstrong να μας λέει ότι “We are the last of the rockers making a commotion”. Delulu…
Κλείνουμε κάπου στο 45λεπτο με το “Fancy Sauce” (πόσο τίτλος κομματιού Tenacious D διάολε).
Συνολικά το “Saviors” είναι ένας αρκετά καλός δίσκος και μια δυνατή επιστροφή των Καλιφορνέζων στον ήχο που τους έφερε εδώ που βρίσκονται, και είμαι σίγουρος πως στο τέλος της ημέρας θα πάρει αξιοπρεπέστατη θέση στο σύνολο της δισκογραφίας του συγκροτήματος. Τα βασικά προβλήματα είναι δύο. Το πρώτο έχει να κάνει με το ίδιο το άλμπουμ, το οποίο πλατειάζει αρκετά.
Το δεύτερο έχει να κάνει με την μπάντα, και κατά συνέπεια την σχέση του ακροατή με αυτήν. Όσο ευχάριστο κι αν είναι το “Saviors” –και, επαναλαμβάνω για να μην παρεξηγηθώ, το μεγαλύτερο μέρος του είναι- δεν βλέπω τα είκοσι χρόνια που έχουν μεσολαβήσει απ’ το “American Idiot”, ενώ στο “American Idiot” έβλεπα την (όποια) εξέλιξη σε σχέση με το “Dookie”.
Αν είσαι φανατικός της μπάντας και δεν σε νοιάζει αυτό το “μια απ’ τα ίδια”, είσαι μια χαρά και θα το ‘φχαριστηθείς δεόντως. Αν είσαι πιο casual fan τους, δεν το βλέπω να σε κρατάει πάνω από μερικές ακροάσεις κι ένα-δυο μεμονωμένα κομμάτια.
Official Site: https://greenday.com/
278 
