Είδος: Prog/ Kraut/ Psych Rock
Δισκογραφική: Drakkar Entertainment
Ημ. Κυκλοφορίας: 23 Ιουνίου 2023
Από το μακρινό 1969 το μαγευτικό μουσικό ταξίδι ακόμα συνεχίζεται με το κοντέρ να γράφει μίλια και νότες για τους Γερμανούς ηχοταξιδιώτες και πειραματιστές. Μία διόλου ευκαταφρόνητη διαδρομή διαμέσου έξι δεκαετιών με αρκετές στάσεις, σκαμπανεβάσματα, διαφοροποίηση ηχητικής πλεύσης και αλλαγές μελών. Δεδομένα που θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν ένα πρόωρο τέλος σε αυτήν την περιπέτεια, όμως η ηγετική φυσιογνωμία του μαέστρου Frank Bornemann, το καλλιτεχνικό του όραμα για το συγκρότημα, η αγάπη του για τη μουσική και η ακόρεστη όρεξη για δημιουργία στάθηκαν ύφαλοι στον δικό του ωκεανό των ήχων.
Όταν εν έτη 2023 έχουμε την ευχέρεια να ακούμε τον νέο δίσκο των Γερμανών Krautrockers, πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας ιδιαίτερα τυχερούς. Μάλιστα διπλά και τριπλά όταν η νέα κυκλοφορία αποτελεί ωδή στη μουσική κληρονομιά του συγκροτήματος. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να είναι τυχαία η επιλογή της ονοματοδοσίας του νέου άλμπουμ.
Το “Echoes From The Past” κλείνει την τριλογία που ξεκίνησε με τα “The Vision, The Sword And The Pyre i” και “ The Vision, The Sword And The Pyre ii” με τον πιο προοδευτικό και ψυχεδελικό τρόπο. Ο Frank άφησε πίσω του τη συμφωνική προσέγγιση, τις σκέψεις για πομπώδη παραγωγή και το μεγαλεπήβολο concept και διατήρησε στις τάξεις του τον έτερο παλαίμαχο συνοδοιπόρο Klaus Peter Matziol, κρατώντας τα χορωδιακά μέρη με τις αιθέριες γυναικείες φωνές, ώστε να χρωματίζουν τις συνθέσεις προσδίδοντας ένα τόνο διαφορετικότητας. Αντ’αυτού βάζει ξανά τα πλήκτρα σε πρώτο πλάνο όπως έκανε στο παρελθόν και έχτισε τον δίσκο γύρω από αυτά, με τα λοιπά όργανα να συμπληρώνουν και να προσθέτουν στο παλιακό ηχητικό παζλ που έχει κατά νου.
Επιπρόσθετα, για όσους αναρωτιούνται, οι φωνητικές ερμηνείες του παραμένουν “αγέραστες” με την κλασική Γερμανική προφορά και τη μικρή δόση φάλτσου, ως σήμα κατατεθέν και αναγνωρισιμότητας. Πάντως το καθένα από αυτά επιτελεί τον σκοπό του εξυπηρετώντας τον απώτερο σκοπό, ώστε να χτυπάει στο συναίσθημα τους τελευταίους ρομαντικούς.
Η νέα δισκογραφική δουλειά μας πιάνει κυριολεκτικά εξαπίνης, καθώς ουδείς πίστευε σε ένα τόσο όμορφο πισωγύρισμα. Ούτε και οι μεγαλύτεροι και πιστοί ακόλουθοι ανά τα χρόνια, ούτε και ο ίδιος ο Frank ο οποίος φαντάζομαι ακούγοντας το αποτέλεσμα θα βίωσε μία εξωσωματική εμπειρία που θα πήγαινε το πνεύμα του σε κάποιο παλιότερο στούντιο ηχογράφησης να χαζεύει τον πιτσιρικά εαυτό του. Και όμως “ποτέ μη λες ποτέ” και “καλύτερα να μασάς παρά να μιλάς”, γιατί αυτό είναι το μεγαλείο του καλλιτέχνη, από αυτά τα πράγματα τρέφεται και προκαλεί τον εαυτό του για περαιτέρω εξέλιξη και δημιουργία.
Από τις πρώτες νότες του “Conspiracy” συνειρμικά μεταφέρεσαι στο “Ocean” και στο κομμάτι “Poseidon Creations” αντιλαμβανόμενος πως δεν μιλάμε για ένα ακόμα άλμπουμ που θα προστεθεί απλά μαζί με τα υπόλοιπα και πιθανόν να περάσει απαρατήρητο χαμένο στη λήθη. Το “ Echoes From The Past” ήρθε για να μείνει ως ένα από τα κορυφαία του συγκροτήματος και να μπει στη λίστα με τα κορυφαία του μακρινού 70s. Η μουσική που συνθέτει η μπάντα δικαιολογεί το όνομα της και γίνεται χρονομηχανή σαν αυτή του H.G Wells, για να μας μεταφέρει στα ανυπέρβλητα διαμάντια του μεσοδιαστήματος “Inside” και “Silent Screams And Mighty Echoes” όπου και μεσουρανούσαν δισκογραφικά και καλλιτεχνικά.
Καλοθελητές θα υπάρξουν πολλοί να σχολιάσουν πικρόχολα τις ηχητικές ομοιότητες με το παρελθόν και πιθανόν να ανήκουν στην κατηγορία ανθρώπων που έχουν αναφέρει παλιότερα πως “οι Eloy είναι οι φτωχοί συγγενείς των Pink Floyd” και “αντιγραφείς της Βρετανικής σκηνής”. Όμως αγαπητέ μου φίλε ακροατή πριν καταπιείς το σάλιο σου και πάθεις τίποτα, κάνε την χάρη στον εαυτό σου και αφιέρωσε λίγα λεπτά, γιατί μόνο τόσα χρειάζονται, ώστε να αναθεωρήσεις για έναν εκ των κορυφαίων Prog Rock δίσκων του παρόντος με μία συνταγή από τα παλιά. Η μπάντα αποδέχεται την κληρονομιά της όμως δεν εμφανίζει το σύνδρομο του δεινοσαυρικού κατάλοιπου.
Προσεγγίζει με νέο όραμα τις συνθέσεις και τις εμπλουτίζει με νεοτεριστικά στοιχεία. Πλέον σίγουρα θυμίζει σε μεγαλύτερο βαθμό τους Bo Hansson, Hawkwind και Pink Floyd και ίσως περισσότερο τον Roger Waters στο “Is This the Life We Really Want?”. Εμφανίζει ένα προοδευτικό μεγαλείο με φοβερές ενορχηστρώσεις γεμάτες συναίσθημα και δημιουργεί ατμόσφαιρες φέρνοντας κάτα νου τους πρόσφατους Goblin του Claudio Simmoneti, τον John Carpenter στις προσωπικές του synth-ετικες αναζητήσεις και κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντα τους συμπατριώτες τους My Sleeping Karma.
Παλιότερα στην bucket list του γράφοντα υπήρχε η επιθυμία να τους παρακολουθήσει ζωντανά κάτι που το κατάφερε το 2012 στο Μόναχο και για το οποίο περηφανεύεται απροκάλυπτα. Αν τώρα έπρεπε να αφαιρέσει κάποια άλλη επιθυμία για να τους ξαναδεί, θα το έκανε μετά χαράς. Τόσο εκπληκτικός είναι ο νέος δίσκος, που αν αυτό ήταν το κύκνειο άσμα τους σαν απευκταίο σενάριο θα το δεχόταν αναντίρρητα και θα συνέχιζε χαρούμενα την ζωή του. Ένας υπέροχος κύκλος θα έφτανε στο τέλος του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να σε συντροφεύουν για πάντα.
Η ολοκλήρωση της ηχούς από το παρελθόν μας βρίσκει όρθιους χειροκροτητές, κάνοντας βαθειά υπόκλιση με τα μάτι ερεθισμένο και υγρό αναφωνώντας: “In Frank Bornemann And Eloy….We Trust…”.
Facebook: https://www.facebook.com/Official4Eloy
Official Site: https://www.eloy-legacy.com/
474 
