Οι δύο Αυστραλοί με τα χαριτωμένα ψευδώνυμα Anguish και Sorrow κυκλοφορούν το ντεμπούτο album τους υπό το όνομα Autumn’s Dawn.
Περίεργη φάση θα έλεγα για δύο ανθρώπους που έχουν μεγαλώσει με surf και καγκουρό να επιλέξουν έναν τέτοιο ήχο, αλλά, όπως έχω επισημάνει και άλλες φορές, η Αυστραλία είναι περίεργο οικοσύστημα.
Οι AD ρίχνουν μέσα στο τσουκάλι τη μελαγχολία του Σκανδιναβικού black metal με πιο rock δομές. Όταν λέμε black metal εννοούμε την πιο αργόσυρτη και ατμοσφαιρική εκδοχή του, οπότε μην περιμένετε τίποτα blastbeats και ξυστές κιθάρες. Υπάρχουν τα στοιχεία συγκροτημάτων, όπως οι Ulver και οι Arcturus, καθότι οι Autumn’s Dawn δανείζονται τη μελωδικότητα τους, αλλά εκ του αποτελέσματος ακούγονται περισσότερο σαν απόγονοι των Amorphis, των Sentenced και των Paradise Lost, των οποίων μάλιστα τα χαρακτηριστικά leads έχουν αντιγράψει. Υπάρχουν, βέβαια, και τα black metal ξεσπάσματα με τον Anguish να βρυχάται ως γνήσιος Νορβηγός, αλλά εν γένει οι περισσότερες συνθέσεις στηρίζονται στη μελωδία και στη διάχυτη θλιμμένη ατμόσφαιρα.
Τα δύο μέλη μοιράζονται από εκτελεστικής απόψεως τις συνθέσεις και κάνουν καλή δουλίτσα, κατά κύριο λόγο, αλλά χωρίς να βγάζουν μάτια με τις παικτικές ικανότητες τους. Εξάλλου και οι απαιτήσεις των συνθέσεων δεν είναι εξωφρενικές, αλλά ευτυχώς είναι αρκετά διεκπεραιωτικές και δεν παπαρίζουν ιδιαίτερα το θέμα. Οι ευαισθησία που εκπέμπουν σίγουρα έχει κάτι το αρκετά ευρωπαϊκό, αλλά δεν προσφέρουν και κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο εν όψει σχημάτων όπως οι σαρωτικοί Deafheaven και οι προκάτοχοι τους.
Πέραν αυτού ο Αύγουστος δεν είναι ακριβώς ο μήνας που μπορείς να συνδυάσεις ένα δίσκο καταθλιπτικού rock με προεκτάσεις σε black και σε Λα μείζονα, με το βραδινό σου μοχιτάκι στην παραλία. Ίσως κάποια άλλη φάση ο δίσκος τούτος να είχε διαφορετικό αντίκτυπο.
462 
