Η συγκεκριμένη επανακυκλοφορία μου έδωσε τη καλύτερη αφορμή να κάτσω να ακούσω ξανά ένα δίσκο που συγκαταλέγω στους top 10 των νέων κυκλοφορίων επι των μαθητικών μου χρόνων.
Ακόμα έχω την εκπληκτική μαύρη limited έκδοση που συνοδευε το δίσκο στις πρώτες κόπιες που πουλήθηκαν. Όσοι την έχουν, ξέρουν.
Στο δια ταύτα τώρα. Το συγκεκριμένο album είναι ότι πιο βαρύ και βαρβάρο έχουν κυκλοφορήσει οι Virgin Steele. Εννοείται πως ο λυρισμός δηλώνει παρόν σε όλο το δίσκο δίνoντας υπόσταση σε αυτό που οι ίδιοι έχουν ονομάσει Barbaric Romanticism. Στο Invictus ο Pursino παίζει κάποια από τα καλύτερά του riff και solo, ενώ ο DeFeis ερμηνεύει και ενορχηστρώνει μαγευτικά κάθε κομμάτι, κάθε στίχο και κάθε νότα.
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρη λίστα με τα highlight του δίσκου… και αυτό ακριβώς θα κάνω. Invictus, Mind body spirit, Through blood and fire, Sword of the gods, Defiance, Dust from the burning, A whisper of death, Dominion Day, A shadow of fear, Veni vidi vici και όλα τα instrumental. Όπως καταλαβαίνεται μιλάω για ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ απο κάθε πλευρά. Δημιουργικότητα και έμπνευση αγγίζουν επίπεδα που δύσκολα μπορεί κάποιος να φτάσει παρά μόνο αν είναι Καλλιτέχνης με Κ κεφαλλαίο. Σίγουρα προκειται για έναν απο τους λόγους που αγαπήσαμε το Epic Metal.
Αυτά σε ότι αφορά το μνημείο και συνεχίζουμε με τα extra της κυκλοφορίας. Ακουστικές εκτελέσεις κομματιών από τα δύο Marriage και τον παρόντα δίσκο. Δεν περίμενα να ενθουσιαστώ αλλά το αποτέλεσμα με διέψευσε κατηγοριματικά. Οι εκτελέσεις κρατάνε το ενδιαφέρον του ακροατή δίνοντας μια διαφορετική αλλά άκρως ενδιαφέρουσα προσέγγιση στα ήδη γνωστά κομμάτια. Ακούστε τα Emalaith και Victory is mine και θα μπείτε στο νόημα.
Στο τέλος έχουμε ένα καινούργιο κομμάτι με το τίτλο Do you walk with god. Μπαλάντα σήμα κατατεθέν του group. Συναίσθημα, πόνος και χαρά συναντιούνται μαζί στα έξι λεπτά που διαρκεί η σύνθεση. Όχι η καλύτερη μπαλάντα τους αλλά σίγουρα απο τις καλύτερες.
Πλούσια σε καλούδια η κυκλοφορία αξίζει και με το παραπάνω τον όβολό σας.
Μην ξεχνάς αγαπητέ αναγνώστη πως μιλάμε για έναν δίσκο που αν δεν υπάρχει στη δισκοθήκη σου θα έπρεπε αυτή η συγκεκριμένη στιγμή να σε βρεί να αυτοχαστουκίζεσαι τουλάχιστον για κανά πεντάλεπτο λέγοντας τι έκανα ο λακαμάς τόσα χρόνια.
496 
