Ο κύριος που θα σας παρουσιάσω είναι μια ξεχωριστή περίπτωση κιθαρίστα. Έχει καταφέρει να φτιάξει σχολή χωρίς να είναι ποτέ ιδιαίτερα υπερηχητικός (όπως ο Yngwie Malmsteen), εφευρετικός (όπως ο Eddie Van Halen), συμπαγής (όπως ο Zak Wylde) ή ακριβής (όπως ο Michael Schenker).
Αυτό που τον έκανε να ξεχωρίζει ήταν η εκπληκτική του ικανότητα να συνδυάζει όλα τα παραπάνω με εξαιρετική χαλαρότητα σαν να έφτιαχνε τον πρωινό καφέ του, ζωγράφιζε πανέμορφα μελωδικά μέρη σαν να πετάει από άστρο σε άστρο. Βέβαια ότι κατάφερε να δημιουργήσει υποβοηθήθηκε και συντηρήθηκε κατά κύριο λόγο από την οπτική του εικόνα, την φαινομενική περσόνα του, τον δεύτερο εαυτό του, τον “The Spaceman”. Και είναι αυτός ο πιο σοβαρός λόγος που δεν μπόρεσε ποτέ να ορθοποδήσει ουσιαστικά και μακροπρόθεσμα σε μια σόλο πορεία μακριά από το συγκρότημα που τον “κατασκεύασε”, τροφοδότησε και ενθάρρυνε για πολύ καιρό, τους Kiss.
Όσο και να προσπάθησα να οριοθετήσω την πορεία του και να επιλέξω το πιο επιτυχημένο κομμάτι της μουσικής του πορείας μετά δυσκολίας έφτασα πέρα από την καριέρα που έχτισε μέσα στους και μέσα από τους Kiss. (με φωτεινή εξαίρεση την τελευταία στούντιο δουλειά του “Anomaly”). Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να υποβιβάσω την αξία του, όμως πιστεύω ακράδαντα πως ούτε και ο ίδιος κατάφερε ποτέ να απαγκιστρωθεί από αυτή την εικόνα αδικώντας τελικά την μουσική του ικανότητα και δεξιοτεχνία.
Ο Frehley πρόσφερε πάρα πολλά στο μητρικό του μουσικό σχήμα. Αποδείχθηκε ιδιαίτερα ευρηματικός, πολυσχιδής, ανατρεπτικός και ανθρώπινος. Έχτισε μόνος του τον πλασματικό εαυτό του (για τις ανάγκες των Kiss), την σκηνική του εικόνα (δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν θυμάται την στάση του με τα λυγισμένα γόνατα επί σκηνής, τον καπνό να ξεπετάγεται από το σκάφος της
κιθάρας του κατά την διαρκεί του σόλο του και τις βολίδες να ξεχύνονται από τον λαιμό της κιθάρας, τα εκπληκτικά του ριφ (όπως στο “I Stole Your Love”) και σόλο (όπως στο “Hard Times”).
Ο Frehley υπήρξε στα νεανικά χρόνια της ζωής του πιτσιρίκι του δρόμου. Ο Paul Daniel Frehley, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, γεννήθηκε στο Bronx της New York στις 27 Απριλίου του 1951. Ήταν το μικρότερο από τα τρία παιδιά και είχε μια αδερφή, την Nancy, και τον Charles, ο οποίος έπαιζε κλασική κιθάρα. Σαν νέος ήταν μάλιστα μέλος μια συμμορίας της Νέας Υόρκης τους The Duckies μαζί με έναν ακόμα κατοπινό γνωστό της μέταλ σκηνής τον Steven Edward Duren (εάν το όνομα αυτό σας ακούγεται αδιάφορο, σας αναφέρω το καλλιτεχνικό του ψευδώνυμο, Blackie Lawless, ιδρυτής και frontman των Wasp). Η οικογένεια των Frehley ήταν πράγματι μια μουσικόφιλη οικογένεια και έτσι όταν ο μικρός έλαβε ως χριστουγεννιάτικο δώρο το 1964 μια ηλεκτρική κιθάρα ξεκίνησε μόνος του ώστε να εντρυφήσει στα μυστικά της κιθάρας. Ο ίδιος
είπε: “…Ποτέ δεν πήγα σε ωδείο, ποτέ δεν παρακολούθησα μαθήματα κιθάρας, αλλά όλοι στην οικογένεια μου παίζουν ένα μουσικό όργανο. Η μητέρα και ο πατέρας μου παίζουν, ο πατέρας ήταν οργανοπαίχτης τους εκκλησιαστικού οργάνου, και ο αδερφός μου και η αδερφή μου παίζουν και οι δυο πιάνο και ακουστική κιθάρα”. Ο μικρός Frehley πάντα περιστοιχιζόταν από μουσική. Ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στην τρυφερή ηλικία των 13. Οι κυριότερες επιρροές του είναι – κατά τον ίδιο – οι Jimi Hendrix, Albert Lee, Buddy Guy, Eric Clapton, B.B. King, Led Zeppelin, The Rolling Stones, και οι The Who.
Από την στιγμή που η μπάντα του Frehley, οι Cathedral, άρχιζε να κερδίζει χρήματα από τις εμφανίσεις τους, τότε αποφάσισε να παρατήσει το γυμνάσιο. Έπειτα βέβαια από την σχετική πίεση που δέχτηκε ο ίδιος από την κοπέλα του και την οικογένεια του, o
ίδιος επέστρεψε πίσω και κατάφερε να αποκτήσει και το απολυτήριο του. Μετά την αποφοίτησή του καταπιάστηκε με διάφορες βραχυπρόθεσμες ευκαιριακές επαγγελματικές ασχολίες, όπως ταχυδρόμος, μεταφορέας, delivery boy σε κάβα κτλ.
Ο Frehley ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με το εκπαιδευτικό σύστημα αφού τον απέβαλαν από δύο σχολεία και απέσυρε την υποβολή σε ένα τρίτο. Σε εκείνα τα γυμνασιακά χρόνια οφείλει και το παρατσούκλι του “Ace” μιας και κατάφερνε να τσιμπάει τα ερωτικά ραντεβού των συμμαθητών του, λέγοντας του “…πως είσαι ένας πραγματικός άσσος (Ace)…” Ήταν επίσης στο γυμνάσιο όπου ένας σύμβουλος επαγγελματικού προσανατολισμού τον ενθάρρυνε να ασχοληθεί με τις γραφικές τέχνες. Μάλιστα ο Frehley είχε διαπρέψει στα καλλιτεχνικά στο γυμνάσιο. Αρκετά αργότερα, το 1993, αξιοποίησε τις
ικανότητές του να δημιουργεί έργα με την βοήθεια υπολογιστή και να πουλάει τα δημιουργήματα του σε γκαλερί στο New Jersey. Η οικογένεια του δεν είχε αρκετά χρήματα και στα εφηβικά του χρόνια βρέθηκε μπλεγμένος σε συμμορίες. Κατόπιν θα υποστήριζε πως η κιθάρα του έσωσε την ζωή και πολύ περισσότερο ως μέλος των Kiss.
Ο Frehley πέρασε τα πρώτα χρόνια του 70 σε διάφορες μπάντες. Το 1972 ο κολλητός του φίλος Bob McAdams (συν-συγγραφέας του βιβλίου “KISS & Tell”) εντόπισε σε ένα τεύχος του Village Voice μια αγγελία που ζητούσε πρώτο κιθαρίστα και την έδειξε στον Frehley. Και οι δύο βρέθηκαν να πηγαίνουν στην ακρόαση που έγινε μπροστά στα μέλη των Wicked Lester, Paul Stanley (ρυθμική κιθάρα), Gene Simmons (μπάσο) και ο Peter Criss (ντραμς). Ο Frehley πήγε στην ακρόαση φορώντας διαφορετικά αθλητικά παπούτσια (sneakers) – ένα κόκκινο και ένα πορτοκαλί – και η αλήθεια είναι πως η
εικόνα του Frehley δεν ήταν θελκτική. Μπήκε μέσα με ένα ειρωνικό υφάκι, και ενώ οι Simmons και Stanley μιλούσαν ακόμα με τον προηγούμενο υποψήφιο, τον Bob Kulick, αυτός άρχισε να παίζει για να ζεστάνει τα δάχτυλα του. Οι Simmons και Stanley τον απείλησαν να τον πετάξουν έξω, όμως μόλις πρόσεξαν τα παράταιρα παπούτσια αποφάσισαν να του δώσουν μια ευκαιρία. Αυτά που άκουγαν από τον υποψήφιο κιθαρίστα, τους άρεσαν και κατέληξαν να μιλάνε μεταξύ τους μέχρι που οι τρείς τους, ο Simmons, ο Stanley,ο Frehley, άρχιζαν να παίζουν μαζί το “Deuce”. Το ξέφρενο σόλο του Frehley τελικά τους έπεισε πως ο τύπος μπροστά τους ήταν ο κατάλληλος κιθαρίστας που έψαχναν. Τρεις εβδομάδες μετά την ακρόαση τα μέλη έχρισαν τον Frehley ως τον βασικό τους κιθαρίστα. Τον Ιανουάριο του 1973 οι Wicked Lester άλλαξαν το όνομά τους σε Kiss. O Frehley
έφτιαξε και τον χαρακτηριστικό λογότυπο του συγκροτήματος με τα διπλά κεραυνοειδή “ss”. Το συγκρότημα εμφανίζεται βαμμένο στις ζωντανές εμφανίσεις του και ο Frehley ζωγραφίζει αστέρια στο πρόσωπό του. Περνώντας ο καιρός το συγκρότημα καταλήγει στην βαμμένη εμφάνισή του και το κάθε μέλος υιοθετεί μια περσόνα για την σκηνική του παρουσία, έτσι ο Frehley καταλήγει να γίνει ο “Space Ace” και αργότερα ο “The Spaceman”.
Ο δρόμος είναι δύσκολος και βρίσκει το συγκρότημα να παίζει σε άδεια club. Ο Frehley αναγκάζεται εκείνη την περίοδο να δουλέψει ως ταξιτζής μερική απασχόλησης για να μπορέσει να πληρώνει κανέναν λογαριασμό. Τον Σεπτέμβριο του 1973 τα πράματα δείχνουν να παίρνουν άλλη τροπή μιας και ο Kiss αρχίζουν να λαμβάνουν μισθό από τον νέο μάνατζερ τους τον Bill Aucoin, $75 την εβδομάδα για το κάθε μέλος.
Αυτό έδωσε στον Frehley την πολυτέλεια να παραιτηθεί από την μόνιμη δουλειά του.
Τον Φεβρουάριο του 1974 οι Kiss κυκλοφορούν τον ομώνυμο πρώτο δίσκο τους και βρίσκει τον Frehley να παίζει βασική κιθάρα και να συμμετέχει με την σύνθεση του “Gold Gin”. Ο ίδιος βέβαια δεν είχε καθόλου εμπιστοσύνη στις φωνητικές του ικανότητες (και μεταξύ μας δίκιο είχε, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας), οπότε τα φωνητικά τα αναλαμβάνει ο Gene Simmons. O Frehley έγραψε αρκετά τραγούδια για το συγκρότημα αλλά το πρώτο ηχογραφημένο με δικά του φωνητικά ήταν το “Shock me” (από το album “Love Gun” το οποίο κυκλοφόρησε το 1977), εμπνευσμένο από ένα περιστατικό στην συναυλία του Lakeland της Florida όπου κόντεψε να ψηθεί ζωντανός από ηλεκτροπληξία.
Ο Frehley έγινε γνωστός από το ξέφρενο και ατμοσφαιρικό του παίξιμο
και καθιερώθηκε ως ένας από τους πιο γνωστούς κιθαρίστες της δεκαετίας του 1970 γεννώντας μια ολόκληρη γενιά νέων κιθαριστών. Ο Frehley ανέφερε στο βιβλίο “Kiss: Behind the Mask” πως πολλοί κιθαρίστες του είπαν, ότι το παίξιμο του στον ζωντανά ηχογραφημένο “Alive!” τους ώθησε να ασχοληθούν με την κιθάρα. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του είναι η χρήση Gibson Les Paul και συγκεκριμένα του μοντέλου με την υπογραφή του της Cara Guitars, η οποία γέμιζε με καπνό την σκηνή κατά την διάρκεια του ζωντανού του σόλο.
Το 1978 το κάθε μέλος του σχήματος κυκλοφόρησε έναν προσωπικό δίσκο, κάτω από την επωνυμία των Kiss βέβαια. Η δουλειά του Frehley σημείωσε τις υψηλότερες πωλήσεις από του υπόλοιπους τρεις! Μάλιστα το μοναδικό single του δίσκου του, το “New York Groove”, μια σύνθεση του Russ Balard που πρωτοκυκλοφόρησε από το glam rock σχήμα των Hello, ανέβηκε στην θέση #13 του αμερικάνικου Billboard 100.
Βέβαια ο Frehley έθεσε με αυτό το τραγούδι το highlight των εμφανίσεων των Kiss και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του συγκροτήματος για τους fan. Αφού ξεκίναγε να τραγουδά αυτό το κομμάτι στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας στα μέσα του 70 παίζοντας το σόλο του με μια κιθάρα η οποία ανατιναζόταν και έπειτα το ολοκλήρωνε με μια άλλη, δεύτερη κιθάρα.
Το 1979 βρίσκει τον Frehley σε δημιουργικό οίστρο μέσα στα πλαίσια του συγκροτήματος των Kiss. Μάλιστα συμμετείχε με τρία τραγούδια για το album τους Dynasty του 1979,
συνθετικά στο “Hard Times”, “Save Your Love” και φωνητικά στο “2,000 Man” και τρία τραγούδια για το δίσκο τους “Unmasked”, τόσο συνθετικά όσο και φωνητικά στο “Talk to Me”, “Two Sides of the Coin” και “Torpedo Girl”. Όμως παρόλο που η δημιουργική του ανησυχία έβρισκε αντίκρισμα στα τραγούδια της μπάντας, εντούτοις ο ίδιος έδειχνε βαθιά προβληματισμένος με την γενική μουσική κατεύθυνση του group. Αργότερα η αποχώρηση του Criss το 1980 δυσχέραινε ακόμα περισσότερο την θέση του Frehley μέσα στο συγκρότημα μιας και η θέση και άποψή του υποσκελίζονταν από τις δύο ψήφους που είχαν οι Simmons και Stanley σχετικά με τα θέματα που αφορούσαν στην μουσική κατεύθυνση και εξέλιξη του σχήματος. Ακόμα και μετά την έλευση του Eric Carr τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν, αφού ναι μεν ο Carr κάλυψε την θέση του Criss, όμως δεν έγινε ποτέ μόνιμο μέλος του συγκροτήματος και ως εκ τούτου δεν είχε δικαίωμα ψήφου.
Οι σχέσεις του Frehley με τους υπόλοιπους δοκιμάστηκαν ακόμα περισσότερο όταν ξεκίνησαν οι ηχογραφήσεις του “Music from The Elder”. Η συνθετική συμμετοχή του ήταν περιορισμένη καταρχάς από την προσωπική του δυσαρέσκεια. Ο Frehley πίστευε πως οι Kiss χρειάζονταν και έπρεπε να ηχογραφήσουν ένα
πιο λιτό και ευθύ rock album, ενώ τόσο ο Stanley, ο Simmons όσο και ο παραγωγός της νέας τους δουλειάς, Bob Ezrin, κατέληξαν στην απόφαση να δημιουργήσουν μια μουσική ιστορία με ενιαία δομή (κάτι που είχε κάνει ξανά ο παραγωγός με το “The Wall” των Pink Floyd). Ο δεύτερος λόγος ήταν πως ο Frehley, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος, δεν τα πήγαινε καθόλου καλά με τον Bob, μιας και ήταν υπεύθυνος για το κόψιμο πολλών σόλο του κατά τις ηχογραφήσεις. Η κόντρα τους βέβαια είχε ξεκινήσει νωρίτερα κατά την παραγωγή του πολύ επιτυχημένου δίσκου των Kiss, “Destroyer” όπου ο Ezrin ήταν και οι ηχογραφήσεις είχαν τον αέρα ενός στρατοπέδου με τον παραγωγό στην θέση του στρατηγού. Ο Frehley υποχρεώθηκε πολλές φορές να ηχογραφήσει επανειλημμένως τα σόλο του φέρνοντας τους δύο τους σε ρήξη μέχρι που o Frehley υπέκυψε όταν ο Ezrin του ανέφερε πως εάν συνέχιζε την ανυπάκουη συμπεριφορά του θα έφερνε ως κιθαρίστα τον Dick Wagner. Αυτό οδήγησε τον κιθαρίστα να αποσυρθεί από την συμμετοχή στην σύνθεση νέων τραγουδιών και να αποχωρήσει τελικά από το συγκρότημα στο τέλος του 1982.
Ο αντικαταστάτης του βρέθηκε τελικά στο πρόσωπο του Vinnie Vincent. Το παράδοξο είναι πως ο Frehley συνέχιζε να εισπράττει το
ένα τέταρτο της αμοιβής του, σύμφωνα με τους όρους του συμβολαίου του, για τους δίσκους “Lick It Up” και “Animalize”, παρόλο που δεν αναμείχτηκε με κανέναν τρόπο σε κανέναν από τις δύο προαναφερθείσες δουλειές.
Η κατάσταση δεν έδειχνε σημάδια βελτίωσης και η εριστική στάση του Frehley λόγω της κατάχρησης ουσιών και αλκοόλ, δεν έκανε τα πράματα καλύτερα. Τον Απρίλιο του 1982 μπλέχτηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα μαζί με τον Anton Fig. Η αναφορά της αστυνομίας έδειξε πως το αυτοκίνητο το οδηγούσε ο Fig, ενώ ο Frehley παραδέχτηκε αργότερα στον Gordon G.G. Gebert, συγγραφέα του βιβλίου “KISS & Tell”, πως ο ίδιος ήταν ο οδηγός και απλώς ο Fig χρεώθηκε το ατύχημα. Τον Μάιο ανάγκασε την αστυνομία σε ένα ξέφρενο κυνηγητό οδηγώντας με 90 μίλια/ώρα, κάτι που του κόστισε $600 και αφαίρεση του διπλώματος οδήγησης για 6 μήνες. Παρόλο αυτά λόγω συμβολαίου ο Frehley εμφανίζεται στο εξώφυλλο της συλλογής “Killers” και του studio album “Creatures Of The Night” μην έχοντας όμως καμία ανάμιξη σε επίπεδο συνθέσεων με κανέναν από τους δύο δίσκους. Η τελευταία εμφάνιση μαζί με το συγκρότημα ήταν στο video clip του “I Love it Loud”, μια σειρά Ευρωπαϊκών εμφανίσεων προώθησης τον Νοέμβριο του 1983 και τελικά μια συνέντευξη με τα υπόλοιπα μέλη στο MTV στις αρχές του 1983 για την προώθηση της παγκόσμιας περιοδείας τους.
Ο Frehley ξεκίνησε να καταστρώνει και να υλοποιεί σχέδια που αφορούσαν την προσωπική του καριέρα πότε υπό το όνομα Frehley’s Comet και πότε χρησιμοποιώντας απλώς το όνομά του. Η μοναδική επαφή που υπήρξε με τους πρώην συνεργάτες του ήταν με τον πρώην ντράμερ των Kiss, τον Peter Criss, όταν ο ένας προσέφερε στον άλλο τις υπηρεσίες του ως κιθαρίστας και ντράμερ αντίστοιχα. Άλλωστε ο Frehley πάντοτε διατηρούσε καλές σχέσεις με τον Criss, έτσι καταλήγουν σε μια κοινή περιοδεία με τα προσωπικά τους μουσικά σχήματα κάτω από την επωνυμία “Bad Boys Tour”.
Στις 9 Αυγούστου του 1995 οι δύο τους αποδέχονται την πρόσκληση των Kiss (δηλ.Gene Simmons και Paul Stanley) να εμφανιστούν στην εκπομπή του “MTV Unplugged”. Ήταν η πρώτη φορά που όλα τα αυθεντικά μέλη βρισκόντουσαν επί σκηνής για να εκτελέσουν μερικά από τα πιο κλασσικά κομμάτια του σχήματος. Η τελευταία φορά που είχε γίνει κάτι τέτοιο ήταν στην περιοδεία του “Dynasty” το 1979.
Τα πράγματα έδειχναν να εξελίσσονται καλά για τον Frehley όσο και για τους Kiss. Κυκλοφορούν με τα αυθεντικά μέλη έναν καινούριο δίσκο με τίτλο “Psycho Circus” τον Σεπτέμβριο του 1998. Ο Frehley συμμετέχει με την σύνθεση του “Into the Void”. H Reunion περιοδεία όμως, δύο χρόνια νωρίτερα, είχε πάει πραγματικά πολύ καλά, σε αντίθεση με την προωθητική περιοδεία του “Psycho Circus”. Έτσι, το συγκρότημα προχώρησε σε ένα διάλειμμα και σχεδίασε μια επερχόμενη περιοδεία, με τίτλο “Farewell Tour” η οποία θα ξεκίναγε τον Μάρτιο του 2002. Ο Frehley υπέγραψε να συμμετάσχει σε αυτή, τονίζοντας όμως πως δεν θα συνέχιζε μαζί τους μετά την ολοκλήρωσή της. Οι Simmons και Stanley άλλαξαν γνώμη και επέκτειναν τις ζωντανές εμφανίσεις τους, επισημαίνοντας πως δεν σκόπευαν να αποσυρθούν όπως αρχικά είχαν συζητήσει και ανακοινώσει. Η τελευταία εμφάνιση αυτής της σύνθεσης των Kiss έγινε στις 24 Φεβρουαρίου του 2002 στην τελετή λήξης των χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων.
Ξέρατε πως…;
…πως για να αποκτήσει το ασημί μαλλί στο εξώφυλλο του ομώνυμου πρώτου άλμπουμ των Kiss, ψέκασε το μαλλί του με σπρέι σε ασημί χρώμα υποθέτοντας πως θα το ξέβγαζε ευθύς αμέσως; Έκανε λάθος!!!
… “Queen for a Day”, ήταν ο τίτλος ενός τραγουδιού που ηχογραφήθηκε για το album των Kiss, “Destroyer” και γράφτηκε για τραγουδήσει ο Frehley σε αυτό; Ο ίδιος αρνήθηκε οπότε το τραγούδι αποσύρθηκε από το δίσκο.
…το “Rocket Ride” γράφτηκε αρχικά για τη σόλο δουλειά του Frehley, αλλά το συγκρότημα χρειαζόταν τραγούδια για την τέταρτη πλευρά του Kiss Alive II, οπότε ο Frehley τους έδωσε αυτή την σύνθεση; Το τραγούδι ήταν σύνθεση του Ace και του Sean Delaney. Ο Ace έγραψε το riff, ο Delaney εμπνεύστηκε λίγο αργότερα τους στίχους και τις φωνητικές μελωδίες.
…Ο Frehley ηχογράφησε έναν δίσκο με το συγκρότημα του, τους Millemo, το 1971 ο οποίος δεν κυκλοφόρησε ποτέ;
Ποιο album να ακούσω…;
- Ace Frehley, 1978, Casablanca
Ποιο album να μην ακούσω…;
- Second Sighting, 1988, Megaforce
Ποιο τραγούδι να ακούσω…;
- “Gold Gin” (4:22) (Frehley),
Kiss, 1974, Casablanca - “Rock Bottom” (3:54) (Frehley/ Stanley),
Dressed To Kill, 1975, Casablanca - “Shock Me” (3:49) (Frehley),
Love Gun, 1977, Casablanca - “Rocked Ride” (4:07) (Frehley, Delaney),
Alive II, 1977, Casablanca - “Fractured Mirror” (5:25) (Frehley),
Ace Frehley, (1978), Casablanca
Δισκογραφία:
Kiss
- Kiss (1974)
- Hotter Than Hell (1974)
- Dressed to Kill (1975)
- Alive! (1975)
- Destroyer (1976)
- Rock and Roll Over (1976)
- Love Gun (1977)
- Alive II (1977)
- Double Platinum (1978)
- Dynasty (1979)
- Unmasked (1980)
- Music From “The Elder” (1981)
- Creatures of the Night (1982) (αναφέρεται, αλλά δεν συμμετείχε στο δίσκο)
- Kiss Unplugged (1996)
- Psycho Circus (1998)
Solo/Frehley’s Comet
- Ace Frehley (1978)
- Frehley’s Comet (1987)
- Second Sighting (1988)
- Trouble Walkin’ (1989)
- Anomaly (2009)
- Live+1 (1988)
- 12 Picks (1997)
- Loaded Deck (1998)
- Greatest Hits Live (2006)
Σταύρος Καραΐσκος
546 
