Για το παρουσιαστικό των Blood On the Dance Floor, όπως και για τα τερτίπια του (ομολογουμένως μαλάκα) frontman τους, έγραψα στο review για το EP που είχαν κυκλοφορήσει το Νοέμβριο του 2012, ονόματι “The Anthem of the Outcast”.
Το “Bad Blood” είναι το έκτο album της μπάντας (υπάρχουν από το 2007), η οποία πλέον αποστασιοποιείται πλήρως από τον ανεπαίσθητο metalcore χαρακτήρα που είχαν κάποιες συνθέσεις της, υιοθετώντας μια καθόλα pop μουσική περσόνα που σε πολλές στιγμές θυμίζει τους 3OH!3.
Και οκ, pop ήταν και πριν, αλλά τουλάχιστον υπήρχαν διάφορα rock ψήγματα που συντελούσαν σε ενδιαφέροντες radio friendly καταστάσεις… Στο νέο δίσκο όμως η αποποίηση κάθε είδους κιθάρας, δηλώνει περίτρανα πως ο Dahvie Vanity δεν έχει κανένα λόγο να γράψει μουσική για κάποιον που έχει υπερβεί τα 15 του χρόνια, μιας και κάπου εκεί θέλει να βρίσκεται το αγοραστικό του κοινό.
Ηλεκτρονικά στοιχεία που άλλοτε φλερτάρουν με Marilyn Manson και που άλλοτε με τους The Killers, είναι τα μόνα που σώνουν το album από την απόλυτη μαλακία, ενώ το κομμάτι “Unchained” δεν είναι (πολύ) άσχημο. Απλά από όποια πλευρά και εάν το δεις, οι Blood On the Dance Floor έχουν τόση σχέση με το rock, όσο και η μάνα μου με το i-phone…
Τι; Έχει μερικά διάσπαρτα “κακούλικα” φωνητικά; Στα μικρά μου rock παπαράκια! Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο το ότι το “Bad Blood” είναι pop, αλλά το ότι είναι αδιάφορο pop με πολλά κιλά δηθενιάς και “attitude” που απευθύνεται μονάχα στις σεξουαλικές προτιμήσεις του Dahvie Vanity (διαβάστε το review για το “The Anthem of the Outcast”, γιατί βαριέμαι να τα ξαναγράφω).
Α, και μην ξεχάσω να αφιερώσω το (κατά τ’ άλλα σπιρτόζικο) “Fake Is the New Tend” στην ίδια τη μπάντα, μιας και πιο “fake” δε γίνεται (ούτε πιο γάλακτος, εδώ που τα λέμε…)
507 
