Ελλάδα, χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου, πληθυσμός περί τα 11.329.000 κατοίκων. Έτος 2012, την 27 και 28 Οκτώβρη οι Αυστριακοί σκοτεινοπροοδευτικοί μέταλερς Mayfair πραγματοποίησαν την εδώ και μήνες αναμενόμενη μίνι περιοδεία τους με σταθμούς για την Ελλάδα, την Λάρισα και Αθήνα αντίστοιχα. Απολογισμός: 11.328.800 άτυχοι συμπολίτες μας που έχασαν την μία νύχτα στο όνειρο…
Ημέρα 1 – Λάρισα
Καμιά απόσταση, οικονομική ή άλλη συγκυρία δε μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο στον υποφαινόμενο για να πραγματοποιήσει ένα όνειρο μηνών ολόκληρων. Έτσι μόλις ανέτειλε η 27η του Οκτώβρη ξεκίνησα το ταξίδι για την πρωτεύουσα της Θεσσαλίας με συντροφιά παγωμένο καφέ και έναν κολλητό με εντοπιότητα στη Λάρισα, έτσι αποτέλεσε και τον καταλληλότερο ξεναγό.
Ο ζεστός ήλιος που αφήσαμε πίσω ξεκινώντας το ταξίδι μας αντικαταστάθηκε από μουντάδα και συνεχόμενη βροχή, μόλις μισή ώρα πριν την άφιξη στον προορισμό μας. Όσες ομορφιές κι αν βρήκα στην Λάρισα (και βρήκα αρκετές) το μυαλό μου ήταν σε αυτό που θα ακολουθούσε λίγες ώρες αργότερα. Προλάβαμε την τελευταία πραγματικά στιγμή το γραφικό metal δισκάδικο/προβάδικο του Θωμά για την προμήθεια των εισιτηρίων και ένα γρήγορο ψάξιμο στα βινύλια. Ο τρίτος παγκόσμιος που θα ξεσπούσε σε κάθε άλλη περίπτωση απετράπει, αφού έδωσα τόπο στην οργή και δεν απάντησα στα πικαριστικά σχόλια του ιδιοκτήτη για τους Manilla Road, μιας και το μαγικό χαρτάκι που είχα μόλις πάρει στα χέρια επέδρασε μέσα μου ως ελάσσων ηρεμιστικό.
Λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο, φαγητό, μια γρήγορη περιήγηση (ευχαριστώ Σάκη και Σωτήρη) και η μεγάλη στιγμή πλησίαζε επικίνδυνα. Φτάνοντας έξω από το Stage club συνάντησα 2-3 πηγαδάκια μεταλλάδων να περιμένουν και να συζητούν. Πέρασα βιαστικά μέσα για εξερεύνηση του club το οποίο επισκέφτηκα πρώτη φορά (και φυσικά σε αναζήτηση merchandise – ο απόλυτος εθισμός κάθε metalhead). To Stage είναι ένας μικρός και αρκετά ζεστός συναυλιακός χώρος, μια μουσική σκηνή κατάλληλη για τις ανάγκες της πόλης (οι οποίες κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητες είναι). Προς αρχική μου απογοήτευση ούτε κόσμο, ούτε merchandise βρήκα. Συνάντησα όμως γνωστούς και φίλους και ξεκινήσαμε τα πρώτα ποτά και την κουβεντούλα.
Δεν είχα συναίσθηση του χρόνου όταν βγήκαν στην σκηνή οι ντόπιοι μελωδικοί progressivαδες Innosense. Μια γρήγορη ματιά στον αριστερό καρπό μου για να διαπιστώσω ότι είχε ήδη πάει 10. Με ακόμη μια ματιά γύρω μου υπολόγισα τους παρευρισκόμενους να περνάνε οριακά τα 100 άτομα (κι αυτό προς το τέλος του set τους, όχι από την αρχή).
Την μπάντα αυτή την έχω σε εκτίμηση από τότε που πρωτάκουσα το album τους “Outcast” και αυτό που δίνουν live δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που ακούμε στην studio ηχογράφηση τους. Πεντακάθαρη φωνή που παραπέμπει άμεσα στον Roy Khan (δεν επέλεξαν τυχαία την διασκευή στο “Roll the Fire” των Conception) και εκτελεστική δεινότητα από όλους τους μουσικούς. Στην αντίπερα όχθη το θερμόμετρο της σκηνικής τους παρουσίας άγγιζε ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες και υπήρχε διάχυτη στην ατμόσφαιρα μια ψυχρότητα αμφίδρομα προερχόμενη από μπάντα και κοινό (πρώτη φορά είδα κοινό να γεμίζει το χώρο από πίσω προς τα μπρος και οι μπροστινές σειρές να είναι εντελώς άδειες- ευτυχώς δεν συνεχίστηκε και στους Αυστριακούς).
Ο ήχος σε γενικές γραμμές ήταν σε καλό επίπεδο (έτη φωτός σε σύγκριση με τον ήχο του Αn την επομένη) με εξαιρέσεις στα σημεία όπως πχ την εκνευριστική ηχοληψία από το ταμπούρο στα drums που επεσήμανα με αρκετούς παρευρισκόμενους.
Εξαιρετικά κομμάτια, ακόμη εξαιρετικότερες εκτελέσεις με αρκετά καλό ήχο, αλλά ανύπαρκτη σκηνική παρουσία ο απολογισμός για τους Innosense με τους οποίους ξεκίνησε το διήμερο. Απόλαυσα τόσο όμως τις ικανότητες του Βασίλη Γεωργίου (vocals) και κομματάρες όπως το “On and On” αλλά και την δυναμική διασκευή που προανέφερα που (εγώ τουλάχιστον) τους το συγχώρεσα. Δεν θεωρούνται άδικα από τα “καμάρια” της Steel Gallery Records άλλωστε.
Innosense setlist:
At The Edge Of The World
On And On
Revolution Rise
Utopia
Where Darkest Thoughts Prevailed
Roll The Fire (Conception cover)
Mystify
Release
The Cradle Of My Soul
The Fall
Λίγο πριν οι Innosense τελειώσουν το set τους είχαν μπει στο club τα μέλη των Mayfair, οι οποίοι με σεβασμό και ενδιαφέρον παρακολούθησαν μαζί με τους υπόλοιπους παρευρισκομένους τα τραγούδια που υπολείπονταν από την εμφάνιση των Innosense. Όταν έφτασε η ώρα να ανέβουν δε στην σκηνή, με είχε πιάσει ένας ενθουσιασμός μικρού παιδιού που το πηγαίνουν πρώτη φορά σε Λούνα Παρκ. Φαντάζομαι πως το χαμόγελό μου με πρόδιδε στεγνά στους γύρω αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα και όταν τα φώτα χαμήλωσαν και ακούστηκε η εισαγωγή και έπειτα οι πρώτες νότες του “Behind”, μια δαιμονισμένη ανατριχίλα διαπέρασε ολόκληρο το κορμί μου.
Ο Mario (“Le Fate” Prunster- vocals) βγαίνει στην σκηνή λίγες στιγμές μετά. Ένας ζωντανός μύθος μόλις ελάχιστα μέτρα μπροστά μου κι όμως τόσο θεατρικός, τόσο διαφορετικός από ότι έχουμε συνηθίσει να παρακολουθούμε που έδειχνε όμορφα απόκοσμος και καλλιτεχνικά απρόσιτος – μοναδικός στο είδος του και ακοπιάριστος. Δίπλα του ο Rene (guitars) στυλοβάτης στον ήχο τους σε όλα αυτά τα χρόνια. Ειδικά ο Rene έδειχνε σαν να μην έπαιζε σε κάποιο club με κόσμο, αλλά από το κέντρο ενός κρατήρα στην σελήνη, χιλιάδες μίλια μακριά από την ανθρωπότητα. Ύφαινε στην κιθάρα του με νότες τον ιστό στον οποίο μοιραία πιαστήκαμε όλοι οι παρευρισκόμενοι.
Χωρίς ανάσα “Advanced In Years” και ο Mario να ξεστομίζει “I am so glad to be here” και η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα. Ο, από κάθε άποψη, συμπαθέστατος Jolly (drums) έδινε όλο το βράδυ τον καλύτερό του εαυτό και μοίραζε χαμόγελα σε όλους. Ο Jolly που έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στο να επανασυνδεθεί η μπάντα και να αντεπεξέλθει τις όποιες δυσκολίες, απέδειξε αβίαστα πόσο τεχνικός μουσικός είναι και (όπως και ο Johannes Leierer στο μπάσο άλλωστε) πόσο έχει εντρυφήσει με σεβασμό στο ύφος της μπάντας που πραγματικά ακούγονταν 100% Mayfair παρότι δεν ανήκουν αμφότεροι στην παλιά φρουρά.
Με ήχο πολύ ανώτερο από αυτό που περίμενα πως μπορεί να δώσει το Stage, έδωσαν ένα από τα καλύτερα live που έχω παρακολουθήσει στην ζωή μου. Περαιτέρω σχολιασμός στο live της Αθήνας παρακάτω, σε αυτό το σημείο μόνο 2 ενστάσεις έχω να κάνω. Η πρώτη είναι ότι δεν έπαιξαν τίποτα από το “Fastest trip to Cyber Town” και η δεύτερη αφορά την μη εκπλήρωση της έκπληξης (για όσους φυσικά το πληροφορήθηκαν) που δεν ήταν άλλη από μια διασκευή στο “Penny For A Poor Man” (Warlord) για λόγους που υποθέτω θα ήταν σοβαροί μιας και η ώρα που τελείωσε το live ήταν αρκετά προχωρημένη (κομμάτι που τελικά δεν έπαιξαν ούτε στην Αθήνα δυστυχώς).
Αυτό όμως που έλαβε χώρα ήταν μια άλλη έκπληξη. Στο encore ανέβηκε στη σκηνή ένα νέο παιδί και ταλαντούχος μουσικός από το Βελεστίνο, ο Βασίλης Καραγκιόζογλου (guitar) και τζάμαρε μαζί τους σε μια δεύτερη εκτέλεση του “Advanced In Years”. Ο Rene έκανε χιούμορ προλογίζοντας τον πως αν δεν τον ανέβαζαν θα είχαν να κάνουν με τους μυς του (δράττοντας την ευκαιρία από την φυσική του κατάσταση). Έτσι το live τελείωσε σε πανηγυρικό κλίμα αλλά η βραδιά συνεχίστηκε γι’αρκετή ώρα ακόμη με την μπάντα να εμφανίζει επιτέλους το merchandise υλικό και να παραμένει στο χώρο για κουβέντα και φωτογραφίες. Η συνέχεια (αλλά και αρκετά και εσκεμμένως παραλειπόμενα στην ημέρα 2)!
Mayfair (Larisa) setlist:
Behind
Advanced In Years
Tric Trac
Wwwrong
Generation Isolated
Madame Pest
Die Flucht
Schlage Mein Herz, Schlage
Sunlight
Last Spring
Firestorm
Die Schlacht In Mir
Bitter Or Sweet
Der Abschied
One Night And A Dream
Daily Screams
Abend**orno
Drei Jahre Zuruck
Advanced In Years
Ημέρα 2 – Αθήνα:
H ημέρα που ξημέρωσε με βρήκε να πλέω σε πελάγη ευτυχίας που μετά από λίγες ώρες θα είχα την ευκαιρία να ξαναδώ το φαινόμενο Mayfair στην σκηνή. Η πόλη κατάμεστη από κόσμο λόγο της εθνικής εορτής της 28ης Οκτωβρίου και των παρελάσεων των σχολικών τμημάτων έδινε μια καλή ευκαιρία για μια τελευταία βόλτα και έναν δυνατό καφέ (χαιρετισμούς και ευχαριστίες σε όλα τα παιδιά που δουλεύουν “στο περίπου”) και ο δρόμος του γυρισμού ήταν πλέον γεγονός. Καθ όλη την διάρκεια της αμιγώς νότιας πορείας μου, αναρωτιόμουν αν θα με πίστευε κανείς με τις εμπειρίες από το live της προηγουμένης, αλλά και το τι θα συνέβαινε το ίδιο βράδυ στο Αn…
…κάτι που θα διαπίστωνα από πρώτο χέρι λίγες (πραγματικά λίγες όμως) ώρες αργότερα. Χωρίς χρόνο για ξεκούραση και με ελάχιστες δυνάμεις να με διακατέχουν κατέφθασα σε ένα σχεδόν άδειο An Club. Κι ενώ στο λαρύγγι μου τρέχουν οι πρώτες σταγόνες από γνωστό ουίσκι (που εκεί που μέχρι πριν λίγο καιρό ωρίμαζε, τώρα σαρώνει τα πάντα ο τυφώνας Σάντυ) αναρωτιέμαι αν και πόσο κατάλληλες ήταν οι δύο μπάντες που επιλέχθηκαν ως support για την εμφάνιση των Mayfair, αφού εκ των προτέρων είναι εμφανές πως μουσικά κινούνται σε εντελώς διαφορετικά μονοπάτια. Μπορεί και οι 3 μπάντες να έχουν progressive στιγμές (άλλες ελάχιστες, κάποιες αρκετές), αλλά τα 2 support σχήματα έτειναν ελαφρώς προς το stoner οι μεν πρώτοι και σαφώς στο power και παραδοσιακό metal οι FUS, ενώ οι Mayfair τραβούν χρόνια το δικό τους δρόμο σε σκοτεινά, ψυχεδελικά και πειραματικά μονοπάτια. Από την άλλη πλευρά που να βρεις και μπάντα να ταιριάζει σε αυτό τον μοναδικό ήχο των Αυστριακών. Αν η προσπάθεια πάντως πίσω από αυτές τις επιλογές ήταν να φέρουν και κοινό από άλλους χώρους απέτυχε παταγωδώς (εμπορικά).
Περί τις 21.35 τις σκέψεις μου διακόπτει το ξεκίνημα του set των Αθηναίων Parthian Shot. Πρώτη μου επαφή με την μπάντα που στην εμφάνισή της αυτή έδειχνε να δικαιώνει τον ιδιωματισμό του ονόματός της, αφού όσο πλησίαζε η στιγμή της αποχώρησής τους εκείνοι ξεπερνούσαν το αρχικό άγχος και έβγαζαν τον πραγματικό τους εαυτό. Με μεγαλύτερο εχθρό τον κακό ήχο, ειδικά στο μικρόφωνο που παραμόρφωνε και τα πλήκτρα που δεν τα ακούγαμε καθόλου. Στον κακό ήχο πιθανόν να συνέβαλε και η παραμορφωτική ακουστική από το σχεδόν άδειο club.
Την προσοχή μου κέρδισε ως επί το πλείστον ο Χ. Μιχάλης που μοίραζε arpeggios και εντυπωσιακά lead για πλάκα. Επίσης δε μπορώ να μην αναφέρω την υπερπροσπάθεια του συμπαθέστατου και επικοινωνιακού frontman της μπάντας Π. Παπαγεωργίου να μας κερδίσει ως κοινό (κάτι που κατάφερε ως ένα βαθμό παρά τα σοβαρά θέματα που αντιμετώπιζε στον ήχο) ενώ αντίθετα η υπόλοιπη μπάντα ήταν αρκετά στατική. Έπαιξαν και μια υπέροχη εκτέλεση του “Edge of Thorns” και μας αποχαιρέτησαν με το “Placebo” πέντε λεπτά μετά τις 10. Πολύ θα ήθελα να τους ξαναδώ σε ένα μεγαλύτερο χώρο με σωστό ήχο μιας και τα κομμάτια συνθετικά ήταν το λιγότερο αξιόλογα.
Parthian Shot setlist:
Controversus
Clonosis (The Blizzard Legacy)
Stolen Back Life
Old Enough
Edge Of Thorns (Savatage cover)
Placebo
Ούτε ένα τέταρτο αργότερα την σκυτάλη πήραν οι, επίσης Αθηναίοι, Fortress Under Siege παίζοντας με βελτιωμένο ήχο (ειδικά η φωνή, αλλά και τα πλήκτρα ακουγόταν πολύ πιο καθαρά) και σκηνική παρουσία (που ορισμένες φορές βέβαια η οικειότητα με το κοινό άγγιξε τα επίπεδα της πρόβας, πρέπει να έφταιξε ο λίγος κόσμος κι εδώ). Οι FUS έχουν δύο μεγάλα χαρτιά σε καίριες θέσεις. Τον Μ. Σμέρο στα φωνητικά και τον Φ. Σωτηρόπουλο στην κιθάρα (πραγματικά του έβγαλα το καπέλο, εξαιρετικός κιθαρίστας και λίγο πιο ταπεινός στην σκηνική του παρουσία από ότι ίσως θα έπρεπε).
Με αρκετή εμπειρία στην καμπούρα τους έπαιξαν για ένα 40λεπτο και κάτι ψιλά. Κορυφαία τους στιγμή για εμένα η εκτέλεση του “Soldier Boy”. Αφού μάθαμε και τις προτιμήσεις τους στην ψηφιακή διασκέδαση με τις αναφορές τους στον κόσμο του Kratos και του Playstation πριν την εκτέλεση του “Gods of War”, ακούσαμε και από αυτούς τους κυρίους μια αξιοπρεπέστατη διασκευή στο “A Touch Of Evil” (Judas Priest) και μας αποχαιρέτησαν με το “A Legacy In Stone” στις 11 ακριβώς.
Στο ημίωρο κενό που ακολούθησε είχα περισσότερο την εντύπωση πως βρισκόμουν σε ένα fest τύπου Up The Hammers παρά σε live των Mayfair. Μέχρι εκείνη την στιγμή πρέπει μετά βίας να είμαστε 100 άτομα στο σύνολο μέσα στο Αν (συνυπολογίζοντας και τις μπάντες). Μετά από την εμπειρία που είχα βιώσει την προηγούμενη τίποτα δεν μπορούσε να μου κάμψει το ηθικό, αντίθετα ανυπομονούσα και τα λεπτά περνούσαν σαν ώρες.
Fortress Under Siege setlist:
Holy Communion
My Foulest Sin
Last Temptation
Blind Faith
Soldier Boy
Gods Of War
A Touch Of Evil (Judas Priest cover)
A Legacy In Stone
Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε στις 23.30 κι αφού λαχταρήσαμε προς στιγμήν με την πτώση του Rene δίπλα στην σκηνή (πραγματικά πίστεψα ότι είχε χτυπήσει σοβαρά τόσο άτσαλα που έπεσε) ζήσαμε ένα από τα πιο όμορφα live. Και το κοινό ήταν τόσο διψασμένο για Mayfair που έγινε χαλασμός. Η μπάντα σε ακόμη μεγαλύτερα κέφια από την προηγουμένη με τον Mario να δηλώνει κατενθουσιασμένος μετά τα Behind/Advanced In Years που άνοιξαν, την βεβαιότητά του ότι θα περάσουμε μια υπέροχη βραδιά, όπως κι έγινε!
Κι εδώ το setlist παρέμεινε αμετάβλητο με ένα κομμάτι λιγότερο (δεν έπαιξαν δεύτερη φορά το “Advanced In Years” που είχαν παίξει Λάρισα). Τα καινούργια κομμάτια αποτέλεσαν και την απόδειξη του γιατί είχαμε μπροστά μας αυτή την μπάντα. Οι Mayfair δεν είναι από εκείνες τις συνήθεις περιπτώσεις επανασυνδέσεων. Κυριολεκτώ όταν λέω πως συνεχίζουν από εκεί ακριβώς που έμειναν. Ακόμη και η φωνή του Mario ακούγεται τόσο τέλεια (όταν δεν παίζεις σε μαγαζιά σαν το Αν βέβαια, ευτυχώς είχα και την εμπειρία από την Λάρισα) και αειθαλής που εντυπωσιάζει ακόμη κι όταν απλά μιλάει στο κοινό ανάμεσα στα κομμάτια.
Το κοινό ήταν πιο ενεργό, ενθουσιώδες και εκδηλωτικό σε σχέση με την προηγούμενη βραδιά. Ο ήχος όμως ήταν πολλά σκαλιά κάτω. Δεν θα ξεχάσω το βλέμμα απελπισίας του Johannes όταν συναντήθηκε με το δικό μου (καθώς στεκόμουν μπροστά του) όταν κοιτάξαμε ταυτόχρονα το monitor του που έτριζε καταραμένα. Γενικά ο ήχος είχε σημαντικές διακυμάνσεις ανάλογα με την θέση που θα στεκόσουν μέσα στον χώρο. Εμείς που στεκόμασταν στην μπροστινή σειρά ακούγαμε πολύ χαμηλά τον Mario ενώ πίσω άκουγαν καλά.
Ο Rene μινιμαλιστικός και απέριττος μας έδωσε τα αυτιά στα χέρια γι ακόμη μια βραδιά με την ατμόσφαιρα που έπλεξε, ενώ ο Jolly σε τρελά κέφια έδωσε τον καλύτερό του εαυτό καθώς μαζί με τον Johannes έγιναν το υλικό που επάνω του έχτιζε τις γέφυρες προς τον ουρανό ο Rene. Γέφυρες για να μας πάρει ο Mario από το χέρι και να μας πάει μια βόλτα ως τα αστέρια.
Το κοινό ήταν ενθουσιώδες σε σημείο που έπιαναν ακόμη και το μικρόφωνο του Mario να τραγουδήσουν (γεια σου μορφάρα Αντώνη, η ψυχή του live από τη μπάρα και πίσω). Εκεί που η μπάντα βυθιζόταν στις πιο στριφνές της πτυχές ο κόσμος έδινε όλη του την προσοχή και το σεβασμό και αυτό αναγνωρίστηκε μέσα από τα λόγια θαυμασμού του frontman. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα είχε συμβεί αν ήμασταν άλλοι 100 τρελαμένοι εκεί μέσα αυτό το βράδυ!
Ο Mario είπε θα κάνει τα πάντα να έρχονται κάθε χρονιά για live κι αυτό δείχνει (μέσα σε πολλά άλλα) την έμπρακτη αγάπη των Mayfair προς τους Έλληνες φίλους τους. Παρασκηνιακά πληροφορήθηκα ότι οι Αυστριακοί δέχθηκαν (στην ουσία επεδίωξαν) να έρθουν στην Ελλάδα χωρίς να βάλουν ευρώ στην τσέπη τους. Παρά την εμπορική αποτυχία των 2 live (αν και τα 100 άτομα στο Stage δεν έδειχναν τόσο λίγα) οι Mayfair έβγαλαν μια συμπεριφορά σαν να έπαιζαν μπροστά σε κατάμεστο στάδιο. Κι όχι μόνο δεν απογοητεύτηκαν, αλλά ενθουσιάστηκαν και θέλουν να ξανάρθουν το συντομότερο. Εγώ θα τους βγάλω το καπέλο, ως καλλιτέχνες και ως ανθρώπους! Θεωρώ τον εαυτό μου και όσους παρευρέθηκαν ιδιαίτερα τυχερούς και δεν περιμένω να το αντιληφθείτε αυτό παρά μόνο αν κάποια στιγμή δοθεί και σε σας η ευκαιρία να είστε λίγα μέτρα μπροστά από την σκηνή και μια μπάντα ονόματι Mayfair να παίζει ένα “Madame Pest” ή ένα “Advanced In Years”…
Mayfair (Athens) setlist:
Behind
Advanced In Years
Tric Trac
Wwwrong
Generation Isolated
Madame Pest
Die Flucht
Schlage Mein Herz, Schlage
Sunlight
Last Spring
Firestorm
Die Schlacht In Mir
Bitter Or Sweet
Der Abschied
One Night And A Dream
Daily Screams
Abend**orno
Drei Jahre Zuruck
photos: Χρήστος Ρούσσης, Γιάννης Φράγκος
ΥΓ. Δεν έχω ξανανιώσει τόσα χρόνια σε live την ανατριχίλα όταν έπαιξαν στην Αθήνα το “Bitter or Sweet” και είχαν απορροφήσει τόσο τον κόσμο που ακόμη κι όταν τέλειωσε το κομμάτι είχαν μείνει ΟΛΟΙ αποσβολωμένοι να κοιτούν με κατάνυξη χωρίς να θορυβούν, από τις σπάνιες στιγμές που το κοινό ταυτίζεται απόλυτα με τα δρώμενα επί σκηνής, απλά μαγεία. Νιώθω ότι έχω παραλείψει να γράψω εκατοντάδες πράγματα γιαυτό το διήμερο που έζησα. Θα τα χρωστάω για την επόμενη φορά που οι 3 καράφλες και ο playboy θα βρεθούν στα μέρη μας κι έχω ένα προαίσθημα πως αυτό θα συμβεί πολύ σύντομα…
ΥΓ2. Προσπάθησα, και πιστεύω το κατάφερα, να μην επεκταθώ σε ότι αφορά την πικρία μου για την ισχνή προσέλευση του κόσμου (με 16ε και 19ε είσοδο δεν υπάρχει δικαιολογία). Θέλω να είμαι αισιόδοξος πως θα δημιουργηθεί κάποιος ντόρος γύρω από το όνομά τους με αυτά τα 2 σημαντικά live αλλά ιδιαίτερα με την κυκλοφορία του επερχόμενου album (αλλά και της επανακυκλοφορίας του “Behind” σε lp και cd) και στο επόμενο ραντεβού να βρω περισσότερους συνταξιδιώτες στο όνειρο…
475 
