Η αναβίωση των ‘80s βρίσκει ολοένα και περισσότερους πρεσβευτές στο μουσικό χώρο. Άλλους καλούς, άλλους κακούς και άλλους αδιάφορους.
Οι Badmouth θεωρητικά ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, αλλά ακούγοντας το νέο album τους, ονόματι “Heavy Metal Parking Lot”, δεν ήμουν σίγουρος σε αρκετές στιγμές για το που θα τους κατέτασσα.
Τελικά κατέληξα πως αυτό που κρατάει, από τη μία, τους Σουηδούς είναι η παραγωγή, η οποία δε δίνει τη φόρα που χρειάζεται στις συνθέσεις, κάνοντάς τους σε σημεία να ακούγονται σαν ξεθυμασμένους Hellacopters ή σαν φτωχούς συγγενείς των Backyard Babies. Το δεύτερο μειονέκτημα είναι η αδυναμία των συνθέσεων από ένα σημείο και μετά.
Προσπερνώντας γενικά αυτά τα στοιχεία, οφείλω να ομολογήσω πως οι Badmouth το “έχουν” αρκετά, βάζοντας στο τραπέζι καλές ιδέες και σωστό attitude. Άλλες στιγμές είναι πιο hard rock, ενώ άλλες πιο garage, δίνοντας γενικά μια ισορροπία στο δίσκο, που σα σύνολο παρουσιάζει ένα αξιοπρόσεκτο αποτέλεσμα.
Και άμα τα βάλουμε κάτω, τα καλά τραγούδια σε γενικές γραμμές υπερέχουν των πιο αδιάφορων, ξεκινώντας με το (απλά) συμπαθητικό εναρκτήριο “Son of Sam”, το οποίο οδηγεί σε ένα πολύ καλό σερί συνθέσεων (“Radiator”, “Judas”, “Silver Lining”, “City Is Burning”) που φτάνει στο επίσης πολύ καλό (και άξιο single του δίσκου), “Tired”. Κάπου εκεί χαλάει λίγο η συνταγή με τα τετριμμένα “Bottoms Up” και “Blue Ribbon Days” να μη μπορούν να σταθούν στο ύψος των προηγουμένων, ενώ το “Heavy Metal Parking Lot” που ακολουθεί είναι απλά καλούτσικο. Τη μπαλάντα του δίσκου (“Jake Brakes”) την έχουμε ακούσει εκατοντάδες φορές και φτάνουμε αισίως στο “Facing My Demons” που κλείνει άδοξα (και αδιάφορα) το album.
Απολογισμός; Μέχρι τη μέση το νέο πόνημα των Badmouth δίνει πολλές υποσχέσεις, τις οποίες δεν τηρεί στη συνέχεια. Και όμως, έχουν πολλά στοιχεία που θαρρώ πως θα τους δώσουν αρκετή ώθηση στο μέλλον.
498 
