Βρίσκομαι σε δύσκολη θέση. Ανάμεικτα συναισθήματα μου άφησε η δουλειά αυτή, των Νορβηγών punkrockers Oslo Ess.
Δεύτερη κατά σειρά, δουλειά, με την πρώτη να χαίρει υποψηφιότητας καλύτερου rock album των Νορβηγικών Grammy. Αλλά το θέμα είναι πως έχουμε να κάνουμε με αμιγώς νορβηγικούς στίχους που θα αποθαρρύνουν την πλειοψηφία των μουσικόφιλων στη χώρα μας.
Το δισκάκι ξεκινάει πολύ δυνατά με το “Kakerlakkene”, που στη γλώσσα μας σημαίνει “κατσαρίδες”. Θέλησα να σηκωθώ από την καρέκλα μου και να κάνω το γύρω του δωματίου σαν να βρίσκομαι σε κάποιο circle pit κάποιου live stage στην νορβηγική πρωτεύουσα. 01:50, όμορφου και ταχύτατου punk rock που θα μπορούσε να σταθεί όμορφα κοντά σε ύμνους των Bad Religion και φυσικά, άλλων παρόμοιων σκανδιναβικών συγκροτημάτων. Αλλά από το επόμενο τραγούδι, οι ταχύτητες πέφτουν σε ρυθμό σύγχρονων Green Day και Gaslight Anthem, που δεν είναι ότι καλύτερο για τα αυτιά και την ψυχή ενός 30-χρονου συντάκτη.
Όμως, ο ska ρυθμός του “Fritt Fram” με έκανε να χαμογελάσω ξανά, αφού δεν είχε αυτό το emo feeling, το οποίο συνδυασμένο με Punk, με pop προσανατολισμό, με απωθεί.
Σε γενικές γραμμές, δεν είναι άσχημο το album, αλλά δεν νομίζω ότι εκτός Νορβηγίας, θα πιάσει τόπο. Και στη χώρα μας, υπάρχουν αντίστοιχες μπάντες, που τις θεωρώ πολύ καλύτερες. Πχ. Vodka Juniors.
Αν κάνουν τον κόπο να τραγουδήσουν σε μια γλώσσα, που καταλαβαίνει η μάζα, ίσως και να βρουν λίγο χώρο ανάμεσα στα δισκογραφικά τέρατα από τις Η.Π.Α.
417 
