Είδος: Melodic Symphonic Alternative Pop Metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast
Ημ. Κυκλοφορίας: 23 Φεβρουαρίου 2024
4 χρόνια έχουν περάσει από το “Manifest” (το μεγαλύτερο διάστημα που έχει υπάρξει ανάμεσα σε κυκλοφορίες της μπάντας), με τους Amaranthe να έχουν να κερδίσουν αρκετά στοιχήματα.
Έχοντας ήδη ισορροπήσει στις τελευταίες δουλειές τους την pop με τη metal πλευρά τους, ξεπερνώντας την όποια γκρίνια είχε συντροφέψει το (εξαιρετικό μεν, αλλά πολύ πιο poppy) “Maxilamism”, οι Σουηδοί έχουν καταρχάς να δείξουν πως μπορούν να συνεχίσουν να υπηρετούν το υβρίδιο του οποίου είναι ανάμεσα στους πρωτεργάτες, χωρίς να κάνουν εκπτώσεις στην ποιότητα των συνθέσεων.
Από εκεί και πέρα, έχοντας ξανά αλλαγή στις τάξεις του συγκροτήματος, με τον Mikael Sehlin να αντικαθιστά τον Henrik “GG6” Englund στα brutal φωνητικά, το σχήμα καλείται να ξεκαθαρίσει για μια ακόμα φορά πως οι ανακατατάξεις και οι λογής αποχωρισμοί, δεν πτοούν τον βασικό κορμό του group, με την Elize Ryd και τη φωνάρα της, να ηγείται για πολλοστή φορά της 7ης ολοκληρωμένης δουλειάς των Amaranthe.
Επίσης, σε μια περίοδο που η alternative pop πλευρά των female fronted σχημάτων, βρίσκεται σε έξαρση, το συγκρότημα οφείλει να κάνει step-up, γιατί μπορεί να έχει να το λέει πως αποτέλεσε βασική επιρροή για όλο αυτό, πρέπει όμως να δείξει πως δεν επαναπαύεται.
Για να δούμε αν τα κατάφεραν οι Σουηδοί. Σε ό,τι αφορά το πρώτο στοίχημα, ναι, το “The Catalyst” φέρει όλα τα στοιχεία της μπάντας από το 2013 και μετά, εξισορροπώντας την heavy με την εύπεπτη χροιά τους. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία δίνουν και παίρνουν, «ντύνοντας» τις συνθέσεις με έναν πιο σύγχρονο αέρα, χωρίς όμως να τις καθιστούν electro. Εννοείται πως αν για κάποιο λόγο περιμένεις να ακούσεις ένα album παλαιάς κοπής, αυταπατάσαι και μάλλον δεν έχεις παρακολουθήσει την μπάντα. Εδώ η φάση δεν είναι heavy oriented, αλλά κάτι πιο uptempo και fun, που δεν θέλει να μπλέκει με πολλές ταμπέλες και στεγανά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ρίζες των συνθέσεων δεν προέρχονται από το metal ιδίωμα.
Τα κομμάτια, στην πλειοψηφία τους, είναι εν δυνάμει single (άλλωστε ήδη έχουν βγει πολλά σε video), δείχνοντας πως το group έχει καταλάβει πώς παίζεται πλέον το παιχνίδι. Στις πρώτες ακροάσεις βέβαια, ο δίσκος φαίνεται κάπως «βατός» και «εύκολος», αλλά εν τέλει είναι grower, με πολλές καλές στιγμές που παραπέμπουν στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας των Amaranthe. Οπότε, εκπτώσεις στην ποιότητα δεν έχουμε στο “The Catalyst”, με το συγκρότημα να σερβίρει ακριβώς αυτό που θα ήθελε ο μέσος οπαδός του.
Η νέα αλλαγή στα αντρικά brutal δεν επηρεάζει καθόλου, αποδεικνύοντας όντως πως κουμάντο κάνουν συγκεκριμένοι άνθρωποι και σε αυτούς οφείλεται η μέχρι στιγμής επιτυχία της μπάντας. Η Elize Ryd παραμένει αστέρι στις ερμηνείες της κι αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, παίρνοντας μαζί με τους Olof Mörck, Morten Løwe Sørensen και Johan Andreassen, από το χεράκι το alternative pop metal κράμα που έχουν δημιουργήσει, προκειμένου να συνεχίσει την πετυχημένη εμπορικά πορεία του.
Παρόλα αυτά, αυτό που δεν καταφέρνει επαρκώς το “The Catalyst”, είναι το να πάει ένα βήμα παραπέρα τον ήχο του group, παρουσιάζοντας ένα σύνολο που έχει επαναπαυτεί στη συνταγή που υπηρετεί εδώ και πάνω από 10 χρόνια. Έχοντας ουσιαστικά βρει τη χρυσή τομή στις τελευταίες δουλειές του, το σχήμα παίζει safe, δίνοντας βάση στο να δώσει στο κοινό του συνθέσεις που θα ξεδιψάσουν την ανάγκη του για το αναμενόμενο. Αυτό δεν σημαίνει πως το album αποτελεί κάποιο sequel του “Manifest”, αλλά ίσως μια φυσική συνέχεια η οποία αρνείται να ρισκάρει ιδιαίτερα. Από την άλλη, άπαξ και είσαι ήδη πάνω σε βάθρο, γιατί να πειραματιστείς;
Εν ολίγοις, όσο καλό και ποιοτικό να είναι το 7ο πόνημα των Σουηδών, δεν έχει τη διάθεση να κάνει τη διαφορά, ούτε να πάει το genre στο επόμενο level. Παρόλα αυτά, είναι διάχυτη η ανάγκη του group να λοξοκοιτάξει στο ίδιο του το παρελθόν, βάζοντας στην εξίσωση στοιχεία που θα έβρισκες περισσότερο στις πρώτες προσπάθειές του.
Κατά τα άλλα, προφανώς όλο το “The Catalyst” ακούγεται μονορούφι και με περισσή ευκολία. Οι εκπλήξεις λείπουν, αλλά τα singalongs βρίσκονται παντού, ενώ οι εναλλαγές από γυναικεία σε αντρικά (είτε καθαρά- aka Nils Molin, είτε brutal- aka Mikael Sehlin), μοιάζουν με διαλόγους παράστασης που, βάσει της μουσικής, λαμβάνει μέρος σε μια φουτουριστική πραγματικότητα.
Όπως προείπα, σχεδόν όλα τα κομμάτια θα μπορούσαν να είναι single, το δικό μου αυτάκι όμως ξεχώρισε τα “Damnation Flame”, “Liberated”, “Re Vision”, “Breaking the Waves”, “Outer Dimensions”, “Resistance” και “Find Life”.
Τέλος, η διασκευή στο “Fading Like a Flower” των Roxette δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο μεν, αλλά ακούγεται πολύ ευχάριστα, όπως άλλωστε ολόκληρο το album.
Συμπέρασμα; Οι Amaranthe έπαιξαν μπάλα με σίγουρο σύστημα και, προφανώς, δεν έχασαν. Παρόλα αυτά, δεν κέρδισαν κάτι παραπάνω από το ήδη κεκτημένο τους, το οποίο δεν είναι αμελητέο, αλλά σίγουρα χρήζει περαιτέρω εξέλιξης. Το πρόσημο για το “The Catalyst” πάντως, θετικότατο!
https://www.facebook.com/AmarantheBand/
https://www.instagram.com/amarantheofficial
300 
