ROCK YOU TO HELL II- Day 02: Q5, Avenger, Marauder, Salem, Martyr, FireForce, Crystal Winds (08/11/2014) Κύτταρο club

Κάποια πράγματα δεν μπορούν να αποδοθούν στην κακιά στιγμή, ή σε οποιαδήποτε άλλη κακοτυχία, όχι όταν συμβαίνουν κατ’ επανάληψη.

Κάτι τέτοιο συνέβη και με την διοργάνωση αυτή που όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις συνεχόμενες ημέρες κατάφερε να διατηρήσει ένα χαοτικό ωράριο έναρξης, εμφάνισης της κάθε μπάντας και φυσικά πέρατος της κάθε βραδιάς.

Η δεύτερη ημέρα (08-11) ακολούθησε την μοίρα της προηγούμενης (αλλά και του pre show) ξεκινώντας με μια 2ωρη καθυστέρηση με αποτέλεσμα όχι να μετατοπιστεί ακέραιο το live προς τα ξημερώματα (όπως έγινε την πρώτη ημέρα), αλλά να αναγκαστούν οι μπάντες να περικόψουν τις εμφανίσεις τους (με μεγαλύτερο “θύμα” τους δικούς μας Marauder).

Οι Crystal Winds (Gr) βρέθηκαν στην σκηνή λίγα μόλις λεπτά πριν τις 6μιση μπροστά σε πολύ λίγο (αλλά ηρωικό, λόγο της μακράς αναμονής στο κρύο και την βροχή) κόσμο. Παρουσίασαν ένα ημίωρο set από 5 κομμάτια, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις από την τελευταία φορά που τους παρακολούθησα όταν και άνοιξαν για τον Jack Starr στο Αn. Τα παιδιά πίνουν νερό στο όνομα των πρώιμων Iron Maiden και οι απέριττες δομές των κομματιών τους το μαρτυρούν.

Tο EP το οποίο ετοιμάζονται να μπουν στο στούντιο να ηχογραφήσουν είμαι βέβαιος πως θα τους βρει πιο ώριμους συνθετικά μιας και το έχουν ανάγκη καθώς το παίξιμό τους βελτιώνεται σταθερά, όπως και το δέσιμο και η άνεση τους στην σκηνή με την “λαμπρή” εξαίρεση του frontman. Με αρκετές δυνατότητες στα φωνητικά, αλλά στάσιμος σε σημείο υπερβολής. Με αναμενόμενα χαμηλό ήχο αλλά και με κλειστά τα μικρόφωνα στα δεύτερα φωνητικά κύλησε η εμφάνισή τους η οποία περιείχε και μια διασκευή στο “Heavy Metal Breakdown” των Γερμανών Grave Digger.

Crystal Winds setlist
Masquerade
Dream Chaser
Scepters Of Eternity
Heavy Metal Breakdown
Crystal Winds

Μετά το δεκάλεπτο διάλλειμα κι ενώ είχε φτάσει ήδη 7, οι FireForce (Bel) έκαναν την εμφάνισή τους μπροστά σε λιγοστό κόσμο που τους υποδέχθηκε μεν ζεστά, αλλά λόγω του ότι το κοινό βρισκόταν “σκόρπιο”, η αίσθηση που έδωσε ο Flype (φωνητικά) με το καλημέρα να ζητάει ζητωκραυγές, χέρια ψηλά και τα συναφή (και φυσικά να πηγαίνουν… άπατα) φάνηκε ολίγον άκυρη. Η εμμονή τους όμως αυτή να ζεστάνουν το κοινό (με παθιασμένο headbanging και θετική επικοινωνία από όλους), αν και δεν βρήκε καρπούς, τους βρήκε να ιδρώνουν τίμια την φανέλα και να αποσπούν το ειλικρινές χειροκρότημα μας.

Καταιγιστικό metal σχολής Accept για το 40λεπτο που ακολούθησε. Η παρέα με τις κιτς φόρμες παραλλαγής έπαιζε σαν να μην υπήρχε αύριο (κι έτσι πρέπει) με τον Flype να αναδεικνύεται στον MVP τους. Ο άνθρωπος έχει τόσο διαπεραστική (και χαρακτηριστική) φωνή που τον άκουγα μέσα από το κοινό να τραγουδάει όταν έπαιζαν οι Martyr λίγο αργότερα.  Ο ήχος τους βοήθησε αρκετά σε αντίθεση με το κοινό που πεισματικά παρέμενε αρνητικό να τραγουδήσει παρά τις προτροπές σύσσωμης της μπάντας, ιδιαίτερα στο “Born To Play Metal” με το οποίο κι έκλεισαν (ο Flype δικαιολογημένα μας τρόλαρε  αποκαλώντας μας “το καλύτερο κοινό”).

Παρά τη μικρή σχετικά δισκογραφία τους, αλλά και τον εν γένει χρόνο που υπάρχουν ως μπάντα, οι Βέλγοι απέπνεαν σε ολόκληρη την εμφάνιση τους έναν αέρα εμπειρίας και σιγουριάς και είναι κρίμα που δεν τους παρακολούθησαν περισσότερα μάτια και αυτιά μια και η μουσική τους νομίζω είναι καθαρά “συναυλιακή”. Στα παραλειπόμενα της εμφάνισης και η κακοτυχία τους στο αεροδρόμιο όπου έχασαν μεγάλο μέρος του εξοπλισμού τους, καθώς και άλλα στραβά που τους έκατσαν αλλά παρόλα αυτά δήλωσαν χαρούμενοι που παρευρέθησαν να παίξουν στο fest!

FireForce setlist
Intro/Coastal Battery
The Only Way
Deathbringer
Thunder Will Roll
Horus
Combat Metal
Words Of Hatred
1302 Battle For Freedom
Born To Play Metal

Δέκα λεπτά πριν τις 8 είχε έρθει η στιγμή για τους Martyr (Hol). Τα όσα είχα ακούσει για την εμφάνισή τους στο Up The Hammers με είχαν προκαταβάλει θετικά και είχαν ανεβάσει αρκετά τον πήχη των προσδοκιών μου. Αντί αυτού παρακολούθησα για τρία τέταρτα της ώρας μια μπάντα με επιεικώς απαράδεκτο ήχο, αρκετά λάθη και ένα σόου που παρέπεμπε περισσότερο σε επιθεώρηση επιπέδου Σεφερλή, παρά σε heavy metal συναυλία.

Η αναμφίβολα εκκεντρική εμφάνιση του Robert Van Haren, μας έπιασε στον ύπνο καθώς το κοινό (όσοι ήμασταν εκεί), εντελώς κρύο, ήταν απροετοίμαστο για τα αυτομπουγελώματα (με το καλημέρα), τις βόλτες μέσα στην πλατεία του club, τις χαιρετούρες, τις πόζες για φωτογραφία και ξανά και ξανά και ξανά… (κι όλα στην ροή του live). Κάποια στιγμή αναπόφευκτα έγινε κουραστικός. Επί της ουσίας η απογοήτευση επήλθε από το μουσικό μέρος της εμφάνισης μιας και οι κιθάρες δεν διακρίνονταν καθαρά αλλά και ο γενικότερος ήχος τους έχανε σε όγκο, ενώ ο Van Haren δεν πρέπει να περνάει και την καλύτερη περίοδό του αφού παρέδωσε ρεσιτάλ φαλτσαρίσματος και τερματισμού της φωνής του.

Περισσότερο διασκεδαστές λοιπόν και λιγότερο μουσικοί, οι Ολλανδοί δεν άφησαν τις αναμενόμενες εντυπώσεις. Αρκετοί από τους θεατές (που είχαν αρχίσει δειλά δειλά να πυκνώνουν) γούσταραν αυτό που είδαν ως “χαβαλέ” και πέρασαν καλά, σύμφωνα με εκ των υστέρων περισυλλογή απόψεων, οπότε θα αρκεστώ στο συμπέρασμα πως δίχασαν το κοινό που τους παρακολούθησε, αλλά σίγουρα κατάφεραν να δώσουν στη βραδιά τη νότα του φεστιβάλ που εκκωφαντικά απουσίαζε μέχρι εκείνη την στιγμή με το κοινό να συμμετέχει στα πρώτα του “σκιρτήματα”.

Martyr setlist
Intro/D.I.
Afterlife
Snow And Fire
Intro/All Warriors Blood
Insensible Scream
Scene Of Hell
Speed Of Samurai
Circle Of 8
Eaten Alive
Outtro

Κι αν οι Martyr δεν έπαιξαν έτσι όπως περιμέναμε δεν συνέβη το ίδιο και με τους Salem (UK) που τους διαδέχθηκαν και αποτέλεσαν για το γράφοντα την έκπληξη της βραδιάς (οι Q5 ήταν στανταράκι). Aν και σχηματίστηκαν το 1979 από τους Paul Tognola (κιθάρα) και Paul Conyers (τύμπανα), μετά την διάλυση των Ethel The Frog, μόλις πέρσι κατάφεραν να κυκλοφορήσουν την πρώτη τους πλήρη δισκογραφική δουλειά η οποία περιέχει νέο υλικό, ενώ το 2010 είχαν κυκλοφορήσει μια συλλογή με όλα τα παλιά τους κομμάτια που προϋπήρχαν στα demo και singles.

Παίζουν NWOBHM και πραγματικά ήταν δύσκολο να διακρίνει κανείς τα νέα κομμάτια από τα παλιά. Δεμένη μπάντα που είχαν την τύχη να έχουν ισορροπημένο ήχο (κάποιο θεματάκι στην κιθάρα μετά το “The Other Side Of Hell” ξεπεράστηκε γρήγορα), αλλά και το αναπάντεχα δύσκολο κοινό της βραδιάς με το μέρος τους. Τα φωνητικά του Simon Sixby θύμιζαν σε πολλά σημεία τον Byford (Saxon) τα οποία έδεναν μαγικά με τις “λαμπάτες” κιθαριστικές μελωδίες και το hardrock-άδικο ρυθμικό μέρος. Σαν το παλιό καλό κρασί λοιπόν οι Salem έσβησαν με την μουσική τους την νοσταλγική δίψα για τα παλιά τους κομμάτια, αλλά και έδωσαν δυνατά το παρόν με τα τραγούδια από το νέο τους άλμπουμ (με το “The Answer” να ξεχωρίζει με την πρώτη αυτιά) που ακούγεται έτσι ακριβώς όπως θα έπρεπε να ακούγεται μια μπάντα που τόσες δεκαετίες μετά κυκλοφορεί δίσκο υπό το ίδιο λογότυπο. 

Ο Sixby υπήρξε αυθόρμητα επικοινωνιακός με το κοινό για το οποίο μάλιστα εξομολογήθηκε πως (όπως ανέφερε θα το έχουν πει και άλλοι πολλοί πριν από αυτόν) ομολογουμένως ζει σε μια πολύ όμορφη πόλη, πριν κλείσουν (την σχεδόν ωριαία εμφάνισή τους) με το “Forgotten Dreams” και μας καληνυχτίσουν, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Salem setlist
When Love’s In Your Heart
High Stakes
Fool’s Gold
Rock Fever
Ask The Lonely
The Keeper Of The Keys
The Answer
Other Side Of Hell
Hangman’s Noose
Make The Grade
Forgotten Dreams

Δέκα λεπτά πριν τις 10 εμφανίστηκαν οι Marauder για να παρουσιάσουν ένα πετσοκομμένο, χρονικά, set λόγω της καθυστέρησης με την οποία ξεκίνησε η βραδιά λέγοντας πριν αποχωρήσουν πως “έτσι ήταν η συμφωνία…” κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Σε απλή μετάφραση έκαναν χώρο στο κοινό να παρακολουθήσει μπάντες που σπάνια έχει κανείς την ευκαιρία να δει και από την άλλη, δεν πιστεύω να υπήρχε άτομο στο Κύτταρο που να μην είχε δει Marauder 3-4 φορές τουλάχιστον (χωρίς να σημαίνει πως η λύση αυτή ήταν δίκαιη).

Όπως και να είχαν τα πράγματα (κανείς δεν βγήκε επίσημα να δώσει μια εξήγηση από την διοργάνωση και φυσικά ούτε λόγος για μια ρημαδοσυγγνώμη), έπαιξαν 7 κομμάτια για 40 περίπου λεπτά της ώρας. Με ήχο λίγο πιο δυνατό από όσο θα έπρεπε, που ισορρόπησε μετά τα μισά, χωρίς ιδιαίτερο φωτιστικό show (καθόλου μέχρι και το “Alexander”) κέρδισαν άμεσα το κοινό που για πρώτη φορά το ακούσαμε να συμμετέχει στο sing along και να αποτελεί στην ουσία ένα επιπλέον μέλος για την μπάντα.

Ο μεγαλύτερος εχθρός τους υπήρξαν κάποια τεχνικά προβλήματα. Ειδικά στο “The Return Of The Warrior” καθυστέρησαν χαρακτηριστικά να ξεκινήσουν, χωρίς να έχουν λύσει οριστικά το θέμα. Η εμπειρία όμως μέτρησε και όλα πήγαν καλά. Η συμμετοχή του κοινού ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδης, ιδιαίτερα στo “ Free Like An Eagle”. Με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε σύντομα με την κυκλοφορία του επερχόμενου άλμπουμ κατέβηκαν από την σκηνή ενώ είχαν δημιουργήσει ένα ζεστό κλίμα.

Marauder setlist
For Us The Metal Is Enough
Face The Mirror
Free Like An Eagle
Alexander
Born Again
The Return Of The Warrior
The Greek Revolution Begins

Στις 11 η σκυτάλη πέρασε ξανά στην Γηραιά Αλβιόνα και συγκεκριμένα στους Avenger από το Newcastle. Έτος ίδρυσης το 1982, πολλά τα χρόνια και για αυτούς, αλλά σε πείσμα των καιρών ο Ian Swift (φωνητικά) και η παρέα του εξαπέλυσαν μια επίθεση στα αυτιά μας ανάλογη του oνόματός τους.

Προερχόμενοι και ετούτοι από την μεγάλη του NWOBHM σχολή, έπαιξαν με πάθος το “πάνκικο” μέταλ τους χαρίζοντας μας και μια διασκευή στο “Purgatory” των πρώιμων Iron Maiden, σήμα κατατεθέν άλλωστε του ήχου τους. O Swift χαριτολογώντας το προλόγισε λέγοντας πως το κομμάτι αυτό είναι παλαιότερο και από την μπάντα (ατάκα που την είχε σημειωμένη –σκονάκι- στο setlist που είχε μπροστά του -???). Δυστυχώς η συνεχώς μεταβαλλόμενη ποιότητα στην ισορροπία του ήχου τους αποτέλεσε το μοναδικό ανασταλτικό παράγοντα σε ένα ωριαίο set 16 κομματιών! Ακούσαμε από απλά καλό ήχο μέχρι και σε σημεία που δεν ξεχώριζε το αυτί τα όργανα, η φωνή έπεφτε (αλλά ξανανέβαινε) κλπ.

Βέβαια ποτέ το NWOBHM δεν στηρίχτηκε στις ακριβές παραγωγές και το στακάτο ήχο, αλλά οι εκπρόσωποί του αρκούνταν στο να επιδίδονται σε speed-άτο μελωδικό heavy metal. Από τον κανόνα δεν ξεφεύγουν ούτε οι Avenger οι οποίοι έκαναν πραγματικά σχεδόν τα πάντα να ξεσηκώσουν ένα κοινό που έδειχνε να πνέει τα λοίσθια από την κούραση. Ευτυχώς λίγη ώρα μετά, με την εμφάνιση των Q5, διαψεύστηκα.

Avenger setlist
Intro/M.M.85
Run For Your Life
Brand Of Torture
Fate
Purgatory (cover)
Death Race 2000
In Arcadia Go!
You’ll Never Take Me
Hard Times
N.O.T.J.
Into The Nexus
Sawmill
Enforcer
Revenge Attack
Under The Hammer
Too Wild To Tame

Κι όμως συμβαίνουν και αυτά. Ενώ μέχρι την εμφάνιση των Avenger έκανε πάταγο η πολύ μικρή προσέλευση θεατών, κάπου εκεί στα μεσάνυχτα η πλατεία έπιασε επιτέλους να πυκνώνει (σχετικά). Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω όλο αυτό τον κόσμο που πλήρωσε κανονικό εισιτήριο και αδιαφόρησε για τόσες μπάντες που έπαιξαν νωρίτερα. Σαφώς έχουμε καλομάθει αρκετά.

Οι headliners μας αποζημίωσαν με το παραπάνω. 12 και τέταρτο ξεκίνησε να σφυρίζει το …“τελευταίο τρένο” κι όσοι επιβιβαστήκαμε απολαύσαμε μια όμορφη βόλτα η οποία διήρκεσε μιάμιση περίπου ώρα και περιελάμβανε στάσεις στα 2 άλμπουμ της μπάντας, αλλά και 6 (!) κομμάτια από Nightshade, το μετέπειτα μουσικό όχημα των Jonathan Scott K., Rick Pierce και Evan Sheeley.

Ένας προς ένας, οι μουσικοί που απαρτίζουν τους σημερινούς Q5 μας απέδειξαν ότι άξιζε με το παραπάνω η επανασύνδεσή τους, παρουσίασαν τρομερό δέσιμο, αν και άφησαν ανικανοποίητους όσους περίμεναν να ακούσουν και κάποιο νέο κομμάτι από τη δουλειά που ετοιμάζουν. Εμείς βέβαια το είχαμε πληροφορηθεί από πρώτο χέρι που λέμε, από τον Evan Sheeley στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Rockway λίγες ημέρες πριν (και μπορείτε να διαβάσετε ΕΔΩ).

Η φωνή του Jonathan προξένησε απανωτά ρίγη καθώς το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο, με το κοινό να έχει παραδοθεί στις ορέξεις τους από την πρώτη κιόλας νότα. Σίγουρα όχι ανέγγιχτη από τον χρόνο, αλλά σε πολύ αξιοπρεπή επίπεδα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Ο Kendall Bechtel (κιθάρα, δεύτερα φωνητικά) και γνώριμος μας μέσα από τους Fifth Angel, έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην πολύ καλή εικόνα στον τομέα των φωνητικών μιας και έκανε εξαιρετική δουλειά στην υποστήριξη του. 

Από την άλλη πλευρά της σκηνής, ο Rick Pierce μας δίδασκε πως μπορείς να είσαι πραγματικός guitar hero χωρίς να θυσιάζεις την ουσία, τις συνθέσεις των κομματιών για την αυτοπροβολή, ενώ συγκίνησε τους Έλληνες φίλους τους με το θέμα του εθνικού μας ύμνου στο μικρό του κιθαριστικό σόλο – εισαγωγή στο κλασικό “Steel The Light”.

Ο Sheeley με την καρικατούρικη εμφάνιση του με τη ψεύτικη “μοϊκάνα” θέρισε στο μπάσο και σε συνδυασμό με τον Gary Thomson (τύμπανα) ο οποίος βρισκόταν επίσης σε μεγάλα κέφια, δημιούργησαν ένα δεμένο ρυθμικό μέρος, το οποίο ανέδειξε και ο ανέλπιστα καλός ήχος.

Στο “Missing In Action” ανέβασαν στην σκηνή έναν έλληνα φίλο τους, για τον οποίο ο Jonathan ανέφερε πως είναι υπεύθυνος για την εμφάνισή τους και ο οποίος μοιράστηκε το μικρόφωνο του Sheeley για μερικά δεύτερα στο ρεφρέν. Ακούσαμε και το “Your Tears (Will Follow Me)” το οποίο όπως μας εκμυστηρεύτηκε ο Κ. είχαν πολλά χρόνια να παίξουν και δεν το συνηθίζουν και χωρίς παύση έπαιξαν στην συνέχεια και το “Ain’t No Way To Treat A Lady”.

Από τα highlight της βραδιάς η εκτέλεση του “Let Go” με το οποίο μετέτρεψαν τη βραδιά σε πάρτι (το οποίο ήδη είχε ξεκινήσει απλά όσο προχωρούσε το set τους άναβε), το μαζικό sing along στο “ Teenage Runaway”, αλλά και στο κομμάτι που είναι συνυφασμένο με το όνομα των Q5, το “ Steel The Light”. To peek σημειώθηκε βέβαια στο άκουσμα της εισαγωγής του “Lonely Lady” με τους Αμερικανούς να υποκλίνονται στο Αθηναϊκό κοινό και τανάπαλιν. Αυτό που μου φάνηκε παράδοξο είναι η επιλογή στο encore να μπουν 2 κομμάτια των Nightshade, αλλά και το σύνολο των 6 κομματιών που έπαιξαν από το ρεπερτόριο τους. Προφανώς ο K. και η παρέα του θέλουν να “κρεμαστούν” για όσο το δυνατόν λιγότερο από το άρμα του μεγάλου Floyd Rose, δημιουργό της μπάντας πίσω στο 1983.

Με τους Q5 να σώζουν την ημέρα αφήσαμε πίσω μας το Κύτταρο χωρίς να παραβλέπουμε τα όσα στραβά αναφέρθηκαν στην αρχή, αλλά με τον τελικό απολογισμό να δικαιώνει σαφώς όσους πήραν την απόφαση να πάνε τελικά στην Ηπείρου και Αχαρνών, αρκεί να μην ανήκαν στους άτυχους που θέλησαν να παρακολουθήσουν το φεστιβάλ από την αρχή. Είμαι βέβαιος πως με τους Q5 θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα, ενώ το ίδιο εύχομαι να γίνει και με τους Salem. Οι Martyr νομίζω πως αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία και οι Marauder τον χρόνο που τους “έφαγαν”. 

Q5 setlist
Last Train Home (Nightshade)
Rock On
Pull The Trigger
Blood And Iron (Nightshade)
Missing In Action
On The Road To Madness (Nightshade)
When The Mirror Cracks
Your Tears Will Follow Me
Ain’t No Way To Treat A Lady
Prophesy 16:16 (Nightshade)
Let Go
Teenage Runaway
Guitar Solo Greek National Anthem
Steel The Light
Lonely Lady
Dead Of Night (Nightshade)
Violent Times (Nightshade)

Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης

422