Πριν δεκαπέντε περίπου χρόνια (ω, ναι τόσα πέρασαν) οι κύριοι Piet Sielck, Kai Hansen (Gamma Ray) και Thomen Stauch (Blind Guardian) ηχογράφησαν και έβγαλαν στην αγορά το “Iron Savior” album, το οποίο λατρεύτηκε από τους απανταχού fan του power ήχου.
Η συνέχεια ήταν εξίσου ποιοτική, με το “Unification” όμως να μη φέρει το όνομα του Stauch, ενώ το “Dark Assault” που ακολούθησε ήταν και το τελευταίο με τον Hansen, μιας και ήταν απογοητευτικό. Η Accept-ική διάθεση του Piet Sielck βρήκε πάλι βορά στο “Condition Red” του 2002, αλλά η μπάντα έχει χάσει πλέον την αίγλη του. Προσωπικά, δεν έπαψα να τους ακολουθώ και μπορώ να πω πως τα “Battering Ram” και “Megatropolis” (2004 και 2007 αντίστοιχα) αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον μου για το σχήμα, κάνοντάς με να προσμένω τη μερική εκ νέου αναγνώρισή τους από παλαιούς και νέους ακροατές. Αναλογιζόμενος δε, τις δυσκολίες που συναντά ο συγκεκριμένος ήχος στη σήμερον ημέρα, κάτι τέτοιο φαντάζει σχεδόν ακατόρθωτο, αλλά ρόδα είναι και γυρίζει βρε αδερφέ!
Το “The Landing” αποτελεί την έβδομη δισκογραφική δουλειά των Iron Savior και ξεκινάει δυναμικά με το “The Savior” (παραλείπω φυσικά το “Descending” το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα intro) κάνοντάς με να χαμογελώ. Η συνέχεια αρκετά καλή με τα “Starlight” και “March of Doom” να φλερτάρουν περισσότερο με τις Accept επιρροές του Piet. Εκεί είναι που σκάει και το πρώτο single του δίσκου, “Heavy Metal Never Dies”. Έχω ένα θεματάκι πλέον με τέτοιους τίτλους… Με πάνε πίσω και όχι με την καλή έννοια! Τέλος πάντων, το κομμάτι είναι συμπαθέστατο, αλλά δε μπορώ να το εκθειάσω ελέω τίτλου και στίχων. Τα “Moment In Time” και “Hall of the Heroes” κινούνται στα γνωστά μουσικά επίπεδα και σώνουν ξανά την παρτίδα. Στα “R U Ready” και “Faster Than All” και όμως χάνεται κάπως η μπάλα, καθώς ναι μεν έχουμε να κάνουμε με καλές σχετικά συνθέσεις, αλλά δεν υπάρχει κάτι το καινούριο σε αυτό που ακούς. Για την ακρίβεια τα έχεις συναντήσει ξανά όλα αυτά, με άλλα ονόματα, σε άλλους δίσκους, πολλών άλλων συγκροτημάτων. Το “Before the Pain” είναι η μόνη μπαλάντα που συναντάται και δεν καταφέρνει να αλλάξει το κλίμα. Το album κλείνει με το επικό (;) “No Guts, No Glory” και κάπου εκεί είναι που άμα είσαι fan μένεις ευχαριστημένος, αλλιώς προβληματίζεσαι γιατί μέσα σε τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν από την προηγούμενη δουλειά του σχήματος, δε δόθηκε μεγαλύτερο βάρος στην ποιότητα των συνθέσεων.
Σε γενικές γραμμές το “The Landing” ξεκινάει ιδανικά, αλλά κάπου στην πορεία (λίγο μετά τη μέση για την ακρίβεια) δείχνει να μη μπορεί να ξεφύγει από το επαναλαμβανόμενο ηχητικό καλούπι που έχει δώσει ο Piet Sielck στο σχήμα εδώ και πολλά χρόνια. Εμένα μου κάνει και σίγουρα θα αρέσει και σε όσους ασχολούνται ακόμα με τη μπάντα. Το ζήτημα είναι όμως το πώς θα υποδεχτούν το album όσοι έχουν μείνει ακόμα στα μεγαλεία των δύο πρώτων κυκλοφοριών των Iron Savior. Βέβαια, κρίνοντάς το μεμονωμένα και σε συνδυασμό με τη μέτρια χρονιά που διανύουμε σε power ακούσματα (σε αντίθεση με την προηγούμενη), το νέο πόνημα του Piet Sielck και της παρέας του προτείνεται πάραυτα σε όσους διψούν για τραχύ ευρωπαϊκό power με Accept-ικά στοιχεία. Δε γνωρίζω το πώς θα αντιμετώπιζα το “The Landing” εάν είχε βγει πέρυσι, μαζί με τα νέα Blind Guardian, Kamelot, Angra και Helloween, αλλά σίγουρα θα το έβλεπα με άλλο μάτι. Για να το συνοψίσω λοιπόν σε μια πρόταση: Μια καλή power κυκλοφορία μέσα σε μια μέτρια για τον ήχο χρονιά.
518 
