Περιμένοντας καρτερικά το τηλεφώνημα της Agnete Kjolsrud (φωνητικά), σκεφτόμουν πως είναι συχνό φαινόμενο το να παραγκωνίζονται δουλειές άσημων συγκροτημάτων, στο βωμό της μονόπλευρης προβολής των ήδη “φτασμένων”. Το ντεμπούτο των Djerv είναι πολύ πιθανό να προσπεραστεί από πολλούς και το σίγουρο είναι πως είναι κρίμα, μιας και πρόκειται για μια καθόλα ολοκληρωμένη δουλειά με προοπτικές, η οποία εάν έφερε άλλο, πιο γνωστό όνομα, ενδεχομένως να γνώριζε τεράστια επιτυχία. Από την άλλη, η Νορβηγία μπορεί να είναι για μια ακόμη φορά περήφανη, παρόλο που το ομώνυμο album των Djerv δεν είναι black και όπως είπα στην Agnete μετά το πέρας της συνέντευξης, εύχομαι η μπάντα να γνωρίσει την επιτυχία που της αξίζει…
Καλησπέρα Στέφανε και συγγνώμη για την αργοπορία!
Δεν πειράζει, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες… Θες για αρχή να κάνεις μια σύντομη παρουσίαση των Djerv;
Λοιπόν, είμαστε ένα τρίο από τη Νορβηγία που παίζει hard rock με την ευρεία έννοια του όρου. Είμαστε μελωδικοί, είμαστε groovy, αλλά πάνω από όλα metal! Για τις ανάγκες των live όμως φέρνουμε και άλλα δύο άτομα. Ο λόγος που έχουμε session μουσικούς, είναι ότι προτιμάμε να είμαστε λίγοι όταν συνθέτουμε, για να μην υπάρχουν μπερδέματα και διαφωνίες (σ.σ. αυτό που στην ουσία είχε γίνει με το προηγούμενο group της, τους Animal Alpha).
Και μόλις κυκλοφορήσατε το ομώνυμο ντεμπούτο σας… Τι σχόλια έχεις ακούσει μέχρι στιγμής;
Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί έχει λάβει πολύ καλές κριτικές έως τώρα! Αυτό μας δίνει δύναμη για τη συνέχεια!
Συμμετέχετε και οι τρεις στη σύνθεση της μουσικής;
Ναι! Συνήθως βέβαια όλα ξεκινούν από ένα riff που θα φέρει ο Stian (σ.σ. Karstad, κιθάρα) και μετά χτίζουμε το κομμάτι όλοι μαζί. Εγώ αναλαμβάνω τις φωνητικές μελωδίες και τους στίχους, ενώ ο Erlend (σ.σ. Gjerde, drums) βρίσκει τους ρυθμούς και σιγά σιγά το τραγούδι παίρνει σάρκα και οστά.
Ανέφερες πως για τα live έχετε και δύο session μουσικούς, και από ότι ξέρω ο ένας είναι έλληνας! Πως και έτσι;
Ναι! Ο Stamos (σ.σ. Koliousis, κιθάρα- μέλος των Mencea)! Βασικά, ο Erlend μιλούσε μαζί του μέσω internet προτού καν δημιουργηθούν οι Djerv. Μάλιστα υπήρχε περίπτωση να συμμετάσχει και στους Stonegard (σ.σ. σχήμα που έπαιζε ο Erlend και διαλύθηκε το 2008) και γενικά ο Stamos είναι πλέον φίλος! Το μόνο κακό είναι πως δε ζει στη Νορβηγία, αλλά στο Βερολίνο. Δεν πειράζει όμως γιατί είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και κιθαρίστας, οπότε χαλάλι τα προβλήματα με την απόσταση!
Πάμε στο album λοιπόν, το οποίο ομολογώ πως ήταν καλύτερο από ότι περίμενα! Μάλιστα έχει κομμάτια που κάλλιστα θα μπορούσαν να μπουν σε κάποιο rock chart.
Ναι, μας το έχουν πει και άλλοι ότι μερικές συνθέσεις είναι κάπως πιο “εύπεπτες”, αλλά να σου πω την αλήθεια, δεν έγινε επίτηδες. Κάποια κομμάτια μας βγήκαν έτσι, ενώ κάποια άλλα αλλιώς… Ίσως να φταίει το ότι δίνουμε μεγάλη βάση στη μελωδία. Όπως και να έχει, εμάς μας ενδιαφέρει να παράγουμε καλή μουσική που θα αρέσει στον κόσμο. Είναι σημαντικό άλλωστε το να πουλάει η δουλειά σου, για να κλείνεις συναυλίες, αλλά σίγουρα δεν είναι ωραίο να γράφεις επίτηδες “εμπορικά” τραγούδια… Αν είναι έτσι, καλύτερα κάποιος να παίζει pop! Εμείς κάνουμε αυτό που λέει η καρδιά μας και κρίνοντας από τα καλά λόγια που ακούμε, βαδίζουμε σωστά!
Εμένα πάντως μου αρέσει που υπάρχει ποικιλομορφία! Αλήθεια, όταν ξεκινήσατε να γράφετε κομμάτια, είχατε στο μυαλό σας κάποια συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση;
Κοίτα, η αλήθεια είναι πως στη Νορβηγία, η black metal σκηνή είναι αρκετά μεγάλη και είχαμε κάποιες σκέψεις στο να ακολουθήσουμε αυτόν το δρόμο. Τελικά, στην πορεία, άλλαξε αυτό, μιας και δε μου πολυάρεσε να κάνω brutal φωνητικά και γενικά δεν είναι το είδος μου. Εμένα μου αρέσουν οι μελωδίες, ενώ στους υπόλοιπους οι πιο aggressive προσεγγίσεις. Έτσι λοιπόν, κρατήσαμε μια σχετικά σκοτεινή ατμόσφαιρα με groovy στοιχεία και όμορφες μελωδίες, συνδυάζοντας έτσι τις επιρροές του κάθε μέλους! Πιστεύουμε πως το αποτέλεσμα μας δικαιώνει…
Τα τελευταία πολλά πολλά χρόνια, οι περισσότερες female fronted μπάντες έχουν είτε οπερατικά φωνητικά, είτε χρησιμοποιούν growls… Εσύ δεν κάνει τίποτα από τα δύο…
Ναι, και η αλήθεια είναι πως μου αρέσει που διαφέρω… Πίστεψε με, θα μπορούσα να τραγουδήσω σε υψηλές νότες, μιας και έχω τις ανάλογες κλασσικές σπουδές, αλλά δε με χαρακτηρίζει αυτός ο τρόπος! Όταν ξεκίνησα να τραγουδάω, χρησιμοποιούσα περισσότερο τα πνευμόνια μου και καθόλου το μυαλό μου. Τώρα πιστεύω πως συνδυάζω και τα δύο, διατηρώντας τις όποιες μελωδίες, έχοντας συνάμα και μια πιο “in your face” προσέγγιση! Επίσης να σου πω πως η μεγαλύτερη επιρροή μου είναι ο Mike Patton (σ.σ. έτσι!) και τον θεωρώ το μεγαλύτερο τραγουδιστή όλων των εποχών, οπότε αρκετά στοιχεία τα έχω πάρει από αυτόν. Μάλιστα, προτιμώ γενικά να ακούω άντρες τραγουδιστές, παρά γυναίκες, διότι οι μεν συνήθως έχουν μεγαλύτερο μουσικό εύρος στη φωνή τους από τις δε, οι οποίες καμιά φορά επαναλαμβάνονται. Με βάση αυτό λοιπόν, επιλέγω να ερμηνεύω κάπως διαφορετικά.
Το “Madman” είναι το πρώτο single από το album… Υπάρχουν βλέψεις και για δεύτερο;
Λογικά θα είναι το “Headstone”, γιατί παρότι δεν είναι απαραίτητα καλύτερο από τα άλλα, είναι πιο “catchy”!
Συμμετείχες και στο “Abrahadabra” των Dimmu Borgir, έτσι;
Ναι, βέβαια! Ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία και παρόλο που δεν είμαι fan της συγκεκριμένης μουσικής, το διασκέδασα αρκετά! Και έμεινα άφωνη με το πόσο τελειομανείς είναι σε ότι κάνουν! Δε θέλουν να τους ξεφεύγει τίποτα και πραγματικά ήταν μεγάλη εμπειρία για μένα!
Οκ, τελευταία ερώτηση… Τι ακριβώς σημαίνει “Djerv”;
Είναι μια αρχαία νορβηγική λέξη που σημαίνει “τολμηρός”! Να σε ρωτήσω όμως και εγώ κάτι πριν κλείσουμε (γέλια);
Φυσικά…
Είπες νωρίτερα πως το album ήταν καλύτερο από ότι περίμενες… Τι εννοούσες; Γιατί μου το έχουν αναφέρει ξανά και το έχω απορία…
Κοίτα, καταρχάς βλέποντας το εξώφυλλο, περίμενα κάτι εντελώς διαφορετικό… Επίσης, όταν είδα πως πρόκειται για female fronted μπάντα, το νου που πήγε σε τετριμμένες μουσικές. Ε και για να είμαι ειλικρινής, όταν είδα το video του “Madman”, δεν τρελάθηκα… Όταν όμως άκουσα ολόκληρο το δίσκο, κατάλαβα πως έκανα λάθος και ότι οι Djerv έχουν “ψωμί”!
Καταλαβαίνω το ότι ο κόσμος έχει αρνητική προδιάθεση σε ότι αφορά τα σχήματα που έχουν γυναίκες στα φωνητικά, μιας και ξέρουν λίγο πολύ τι θα ακούσουν. Σκέψου βέβαια πως τα περισσότερα αγοράκια ξεκινούν την κιθάρα, για παράδειγμα, από τα έξι τους χρόνια, ενώ τα κοριτσάκια που επιλέγουν το τραγούδι, το κάνουν από την εφηβεία τους και μετά, και δύσκολα ξεφεύγουν πλέον από το δίπολο “οπερατικά- brutal”. Και εγώ στο προηγούμενο συγκρότημα που ήμουν μέλος (σ.σ. Animal Alpha) ήμουν πιο θεατρική στις ερμηνείες μου… Είναι ίσως και το είδος των μουσικών που συναναστρέφεσαι και οι εμπειρίες που συλλέγεις με την πάροδο του χρόνου…
Ούτως ή άλλως, στη μουσική των Djerv δε θα κόλλαγαν τα ψηλά φωνητικά, μιας και το σχήμα ακροβατεί ανάμεσα σε εύπεπτες από τη μια συνθέσεις και σε πιο heavy μονοπάτια…
Συμφωνώ! Καταρχάς, καμιά φορά δε χρειάζεται να περιπλέκονται οι ιδέες και να βγαίνουν “δύσκολες” συνθέσεις, αυτό καθαυτό. “Less is more”, που λένε! Να ρωτήσω και κάτι τελευταίο;
(γέλια) Βέβαια, αν και αλλάξαμε ρόλους!
Όντως (γέλια)! Λοιπόν, άλλοι μου είπαν πως χρειάζεται ακροάσεις ο δίσκος για να τον καταλάβεις… Ισχύει;
Κοίτα, κάποια κομμάτια θέλουν ένα- δύο ακούσματα παραπάνω, ενώ άλλα, όπως το “Headstone” και το “Madman”, τα “πιάνεις” με την πρώτη… Είναι η ποικιλομορφία που λέγαμε και η “catchy” προσέγγιση που υπάρχει γενικά. Κάτι άλλο;
(γέλια) Όχι, εντάξει, δεν έχω άλλη απορία προς το παρόν! Σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη που μου έδωσες (γέλια)!
Τίποτα δεσποινίς… Στη διάθεσή σου…
769 
