RIFFOCITY: “Under a Mourning Sky”

Σέρρες is calling back! Αγαπάω πολύ αυτήν την πόλη, για τις νόστιμες μπουγάτσες της και την όμορφη μουσική που μου χαρίζει κατά καιρούς.

Οι Riffocity, ένα χρόνο μετά το αναγνωριστικό τους ντεμπούτο EP, “Disciples of the Storm” (review), επιστρέφουν με τη βοήθεια της Soman Records, και την τεχνογνωσία του Bob Katsionis στην παραγωγή.

Το αμερικάνικο thrash metal των Σερραίων (τύπου Nuclear Assault με ολίγον από Testament) επιστρέφει αυτήν τη φορά με λίγο περισσότερες δόσεις Kreator, όπως φαίνεται στο πανέμορφο “Hail Thy Father”, που ανοίγει το πρώτο τους ολοκληρωμένο έργο.

Στη συνέχεια, φαίνεται πως προσπαθούν να βρουν το δικό τους ήχο, διανθίζοντας με πιο μελωδικό metal τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία και στο “Arnis Oblivion” ακούγονται και τα ελληνικά στο ρεφρέν, από στόματος του “φιλοξενούμενου” Constantin Maris, o οποίος επανεμφανίζεται στο “Fortunes of Death” στα αγγλικά (η προφορά δεν είναι όσο προσεκτική θα όφειλε στα καθαρά φωνητικά). Στα δικά μου αυτιά ακούγεται πολύ περίεργο, όχι λόγω της μητρικής μας γλώσσας, αλλά λόγω του τρόπου που εκείνη χρησιμοποιείται μελωδικά. Τα γυναικεία φωνητικά της Vicky Kapsali στο “Perish Unloved” ήταν πιο εύστοχα αν και σύντομα, ενώ στο “Above the End”, που ρίχνει την αυλαία, συμμετέχει ο συμπαραγωγός τους, Bob Katsionis.

Οι συνθέσεις είναι υπέροχες σε γενικές γραμμές (τις ειδικές τις έθεσα προς ανάγνωση παραπάνω), η παραγωγή δυνατή, τόσο που κάνει το album να μοιάζει “εξωτερικού” (πρέπει να αρχίσουμε να τα κόβουμε αυτά τα “ρατσιστικά” σιγά σιγά), η διάρκεια κοντά στη 1 ώρα και το εξώφυλλό του, κάτι μου θυμίζει, αλλά μάλλον είναι καλό αυτό.

Το NWOGTM (New Wave of Greek Thrash Metal –τι, μόνο οι άλλοι θα έχουν νέα κύματα;) αποκτά έναν ακόμα δυνατό μαχητή, που σφυρηλατεί υπομονετικά δικά του όπλα και κάποια στιγμή θα είναι έτοιμος για την πρώτη γραμμή. Παραλίγο να κάνω σχιζοφρένεια! Μάγκες, εκεί πάνω, θα με κάνετε χούλιγκαν του Πανσερραϊκού, έτσι που το πάτε!

484

Avatar photo
About Δημήτρης Μαρσέλος 2115 Articles
Δέσμιος της μουσικής, είλωτας των συναυλιών, εθισμένος στα σκληρά...riffs, διπολικός μεταξύ metal και hardcore punk, έχει κάνει χρόνια τώρα πολιτιστικό crossover και δεν αρνείται κανένα ιδίωμα της rock που του τη σηκώνει...την τρίχα.