Κλίκαρες τον σύνδεσμο που οδηγεί σε αυτό εδώ το άρθρο για το “νέο” δίσκο των παλαιμάχων Omen προφανώς κρατώντας μικρό καλάθι, αλλά όντας φίλος του σχήματος κρατώντας μια ελπίδα (που άλλωστε πάντα υπάρχει μέσα σε όλα).
Η αναμενόμενη απογοήτευση λοιπόν δεν θα σε βρει απροετοίμαστο, ίσως μόνο να σε ξαφνιάσουν οι συγκεκριμένοι λόγοι οι οποίοι ευθύνονται γι’αυτήν.
Χωρίς περιστροφές και διφορούμενα σχόλια να ξεκινήσουμε από τα καλά νέα. Η φλόγα που συναντήσαμε στα κλασικά τους άλμπουμ “Battle Cry”, “Warning Of Danger” κλπ εντοπίζεται και στις συνθέσεις του “Hammer Damage”, με τέτοια όμως ισχνότητα, που σε συνδυασμό με όσα θα διαβάσεις παρακάτω δεν αρκεί για να γυρίσει την συνολική εικόνα από την ακρόαση του δίσκου υπέρ τους.
Η (επιεικώς) προχειρότητα στις τελευταίες ζωντανές τους εμφανίσεις αντικατοπτρίζεται σε μια εντελώς αρπακόλλα παραγωγή που θάβει το παίξιμο του Kenny Powell (ο οποίος δυστυχώς ευθύνεται κατά μεγάλο μέρος γι’αυτή την “αστοχία”), ενώ αντίθετα βγάζει προς τα έξω περισσότερο από όσο θα έπρεπε έναν Kevin Goocher (φωνητικά) o οποίος, αν και βελτιωμένος, εκνευρίζει με την υπερπροσπάθεια να ακουστεί όπως ο J. D. Kimball καταλήγοντας ένα απλό κακέκτυπο.
Η υπόλοιπη μπάντα ακούγεται σαν ένα συνονθύλευμα ήχων που σε σημεία καθαρίζει κι έπειτα ξαναμπερδεύεται, συνέπεια της αλχημείας πίσω από την κονσόλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ήχος στα τύμπανα του Steve Wittig, o οποίος επέστρεψε στην μπάντα το 2012 και ανήκει στην ιδρυτική σύνθεση των Omen. Δεν είναι λίγα τα σημεία του δίσκου στα οποία θα έβαζα στοίχημα πως ακούω drum machine. Το μπάσο του Andy Haas είναι χαμένο στην “μετάφραση” της κάκιστης παραγωγής, αφαιρώντας και από εκεί πόντους στο τελικό αποτέλεσμα.
Στο tracklist περιλαμβάνεται κι ένα κομμάτι με το όνομα της χώρας μας, το “Hellas” που κλείνει με την cult ατάκα “heavy metal re mounia”, με την γνωστή τουριστική προφορά, το οποίο δυστυχώς κατά τα λοιπά δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο. Αντίθετα, το “Era Of Crisis” το τοποθετώ με ευκολία πρώτο στα κομμάτια που ξεχώρισα από την δουλειά αυτή, ενώ λίγο πιο πίσω έρχονται τα “Knights” και “Cry Havoc”.
Με αυτά που είδαμε στην τελευταία τους ζωντανή εμφάνιση στην χώρα μας με τα μύρια όσα λάθη και την αστεία σκηνική παρουσία, αμφιβάλλω ότι θα μπορέσουν να ξεπεράσουν αυτά τα θέματα σε μια επικείμενη ζωντανή εμφάνιση και ότι θα καταφέρουν να αναδείξουν την όποια πραγματική αξία των κομματιών του “Hammer Damage”. Είναι πολύ άχαρο να θάβεις έναν δίσκο που έχει μέσα του ψυχή, αλλά δε νομίζω πως μπορεί να γίνει διαφορετικά, τουλάχιστον στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Είναι επιτακτικό για τον Kenny Powell να αναζητήσει βοήθεια όταν αποφασίσει να ξαναμπεί στο στούντιο για κάποιο επόμενο άλμπουμ. Ούτε το έχει χάσει, αλλά ούτε ζούμε και στο 1980 για να υποκρινόμαστε πως δεν μας πειράζει όταν ένας δίσκος ακούγεται σκατά.
1112 
